De kans bestaat, dat ik na het publiceren van dit artikel de hele crosswereld over me heen krijg, zoals dat vaker gebeurt in wielerland, wanneer er een goed bewaard geheim wordt onthuld. Het voelde voor mij in elk geval, toen ik aflopen week voor het eerst te horen kreeg hoe ik een wedstrijd eigenlijk moest starten vanuit stilstand, alsof ik werd ingewijd in een eeuwenoud ritueel, waarvan ik het bestaan enkel kon vermoeden. Ik had dat tot dan toe altijd verkeerd gedaan en niet zo’n beetje ook!

Ik fietste namelijk weg bij een crosswedstrijd, zoals bij een gemiddeld verkeerslicht: mijn rechtervoet in het pedaal geklikt en dat pedaal omhoog, terwijl mijn lichaamsgewicht rustte op mijn linkerbeen, waarvan de voet plat op de grond stond. Bij het startsignaal stepte ik mezelf dan met mijn linkerbeen op gang. Met rechts zette ik alvast een pedaalslag in, terwijl ik op mijn zadel plaatsnam. Vervolgens probeerde ik, vaak meerdere malen tevergeefs, zo snel mogelijk mijn linkervoet in te klikken. Ik deed intussen een poging snelheid te ontwikkelen door lomp hard te trappen met één been, aangezien er tegen die tijd meestal al een behoorlijk gat gaapte tussen mij en mijn voorgangsters.

Het was een goed plan om eens een cx-training bij RETO in Arnhem mee te doen. Voor mij is op crossgebied alles behalve hard rechtdoor trappen voor aanzienlijke verbetering vatbaar en in deze training werden diverse technische zaken aangepakt, waaronder de start. Ik had er eigenlijk nooit erg veel achter gezocht. Het viel me wel op dat ik vaak als een van de laatsten weg was, maar ik dacht dat ik gewoon niet snel genoeg reageerde en ook dat ik als diesel vast wat traag op gang kwam.

Ik kreeg les. Mijn sterke voet moest in het pedaal en dat pedaal moest omhoog. Tot zover had ik hem nog. Vervolgens moest ik op mijn zadel gaan zitten. Ik dacht dat dit niet mogelijk was, maar het bleek dat ik nog net met de tenen van mijn linkervoet de grond aan kon raken om mezelf in balans te houden. Steppen met dat linkerbeen was nu geen optie, want ik kon er nu absoluut geen kracht mee zetten. Dat bleek dan ook niet de bedoeling. Ik moest met rechts vast beginnen met trappen, maar tegelijkertijd mijn remmen inhouden om te voorkomen dat ik weg zou schieten. Ik voelde hoe dit werkte: mijn fiets wilde al vooruit. Ik hoefde nu bij het startschot alleen maar mijn remmen los te laten en weg was ik, wat een verschil!

We deden een aantal starts en ik merkte dat ik met deze methode niet onderdeed voor de rest van het veld. Ik moest uitproberen hoe mijn linkerpedaal het beste kon staan bij mijn favoriete startversnelling, om de grootste kans te hebben op succesvol inklikken bij de eerste omwenteling. Hier is nog ruimte voor verbetering. Ook zag ik later op Strava, dat mijn snelheid elke volgende start hoger was, dus wellicht is het een goed idee om vlak voor de wedstrijd enkele starts te doen, zodat ik de traagste alvast voor de wedstrijd gemaakt heb. Je kunt een wedstrijd immers maar één keer starten…

Natuurlijk kan er nog het nodige misgaan in een crosswedstrijd. Mijn techniek vereist op heel veel andere punten nog de nodige aandacht, maar ik voel me nu eindelijk een klein beetje klaar voor de start!

© ingefietst.nl