Specialized heeft het me al eerder geflikt: me op een fiets zetten en zorgen dat het zo’n sensationele ervaring is, dat ik gewoon niets anders meer wil dan precies die fiets en dan liefst meteen. Deze middag is het een leuke, maar dus ook risicovolle bijkomstigheid dat ik voor het verkennen van het NK-parcours van juni 2017 de nieuwste Ruby krijg aangemeten. Ik vind de fiets meteen mooi: de algehele geometrie, het stealthstuur en het blauw dat bij verschillende lichtinval een andere tint lijkt te krijgen. Ik ga voor het eerst rijden op een racefiets met een geveerd stuur, schijfremmen en elektronisch schakelen. Voor het plaatje worden de gastrijders behalve voorzien van een fiets van het juiste merk ook bijpassend gekleed, wat voor mij betekent dat ik naast mijn eigen Specialized helm met hairport een knalroze jackje te leen krijg, dat perfect past. Ik kan er zelf wel om lachen. Wat niemand nog gelukt is, krijgen de dames en heren van Specialized in een paar minuten voor elkaar: Inge gaat fietsen in het roze.

Ondanks dat het buiten ronduit herfst is met harde wind en wat regen heb ik er zin in. Ik moet nog ergens deze week een anderhalf uur D1 met wat krachttraining inplannen en misschien kan ik het rondje van vandaag daarvoor laten tellen. Ik ben daar niet meteen zeker van, wanneer ik buiten al die afgetrainde jongens van Specialized zie staan die wethouder van de gemeente Montferland Ingrid Wolsing en andere genodigden, waaronder Eric Corton, zullen begeleiden. In juni 2017 zijn de NK Wielrennen voor alle categorieën in de gemeente Montferland en vandaag mogen wij als eersten officieel het parcours verkennen. Het is iets meer dan 15 kilometer lang en een variatie op het voor mij bekende “Rondje Peeske” dat vaker als finale in een koers heeft dienstgedaan. Hardlopers zullen het plaatje herkennen als een variatie op de Montferlandrun, maar dan tegen de klok in.

Wij vertrekken vanaf het hoofdkantoor van Specialized en rijden tot mijn opluchting heel rustig over de laatste twee heuveltjes van de Drieheuvelenweg richting Zeddam. In die plaats beklimmen we “De Muur van Zeddam” die in de regio ook wel bekend staat als de “Möllebult”. Op de klinkers van deze klim merk ik in dit tempo niet veel van mijn verende stuur. Het elektronisch schakelen is wat mij betreft vooral even zoeken naar de juiste knopjes, maar daarna is het heel prettig. We rijden over het wat glooiende fietspad naar Beek, waarna we vanuit dat dorp “Het Peeske” beklimmen richting Stokkum. Ik schakel met opzet even naar het kleine voorblad, om te ervaren hoe moeiteloos Di2 de boel weer op de grote plaat weet te krijgen. We rijden door naar ‘s-Heerenberg, waar we vanaf de Slotlaan rechtsaf de Camphuysenseweg naar beneden rijden. Op deze klinkerweg voel ik voor het eerst de werking van de demper in het stuur, omdat het getril dat ik wel degelijk voel in mijn voeten niet doortrekt naar mijn handen. In Stokkum rijden we via het klimmetje bij “Het Klaphek” weer naar ‘s-Heerenberg, waarna we vanuit de stad het eerste heuveltje van de Drieheuvelenweg richting Specialized nemen. Dit is weer grotendeels een klinkerweg. Geen probleem voor “mijn” Ruby. Men vindt het een mooi en waarschijnlijk nerveus wedstrijdparcours door de hoogteverschillen, diverse soorten bestrating en de bochtige lus in Stokkum. De NK wielrennen op de weg in mijn voortuin. We gaan het beleven!

Voor de liefhebbers wordt er nog een tweede ronde gereden en ik twijfel geen moment. Ik wil zeker nog wat kilometers op deze fiets maken! Ik vergeet in mijn enthousiasme even met wie ik rondrijd, maar ook het tempo van de tweede ronde ligt niet hoog. Pas aan de voet van het Peeske trekken enkele jongens een sprintje en ik twijfel of ik het kan maken om nu ook even los te gaan. Ik voel me erg te gast bij dit hele gebeuren en probeer zoveel mogelijk in de achtergrond te blenden, wat overigens een onmogelijke opgave is met zo’n knalroze jackje. Ik bespeur dat de enorme behoefte deze fiets eens even goed te testen het gaat winnen van mijn beleefdheid en ik geef gas. Natuurlijk krijg ik het gat niet meer dicht, maar ik vermaak me uitstekend. Hijgend stort ik mezelf naar beneden richting Stokkum. “RubyRubyRubyRuby! Ahahahahahaaa!” Ook het klimmetje in ‘s-Heerenberg gaat voluit en als ik later de Garmin uit mijn achterzak uitlees, blijk ik op beide klimmetjes een PR te hebben gereden, in deze tijd van het jaar, met dit weer. Wellicht moet ik toch wat meer faam verwerven met mijn blog, dan kan ik misschien solliciteren naar een job als ambassadeur van deze fantastische fietsen. Ik zie het wel zitten. Helaas moet ik de Ruby weer netjes inleveren, maar we worden op het hoofdkantoor van Specialized nog wel verwend met een heerlijke lunch en tot mijn verbazing mag ik het jack houden. Inge zal vaker te zien zijn in het roze, het kan verkeren.

© ingefietst.nl

Bron video: Youtubekanaal Gemeente Montferland