Over de beroemde wegen van de Ronde van Vlaanderen, de klassieker onder de voorjaarsklassiekers, had ik met mijn meer dan vijfentwintig jaar fietservaring nog nooit gereden. Ik vond dat ik dat toch een keer moest beleven, alleen al om te ervaren of de sterke verhalen van uit elkaar rammelend materiaal, vele onmenselijk steile klimmetjes over schijnbaar willekeurig neergegooide keien en daarbij protesterende pezen en gewrichten enige kern van waarheid bevatten. Met de instelling dat ik dit zeer waarschijnlijk één keer ging doen en dan ook maar gelijk goed schrijf ik me in voor de langste afstand van 237 km van de cyclo “We Ride Flanders”.

Volgens de beschrijving van de fiets was mijn Cannondale Synapse met zijn bijzonder gevormde carbonframe ontworpen voor de voorjaarsklassiekers met kasseistroken. Als renner had ik echter geen enkele ervaring met dit type ondergrond, dus ik won informatie in. Ik moest mijn bandenspanning verlagen, mijn stuur losjes vasthouden, rekenen op meer lekke banden en alles wat los kon gaan zitten aan mijn fiets extra goed vastmaken. Ik nam derhalve mijn mountainbikezadeltasje mee gevuld met twee binnenbanden en nog wat extra bandenplakkers, een inbustooltje, tiewraps en een kettingpons met reserveschakel. Ik had nu al diep respect voor die keien. Ik bleef maar dubben of ik niet gewoon gezellig met Liek de 141 km zou gaan doen, maar toen de voorspellingen droog weer aangaven won mijn instelling het van mijn twijfel: ik ging dit gewoon doen!

Eindelijk na de eerste kilometers vanaf het appartement door een nog donker Antwerpen, gevolgd door een enorm gedrang door de straatjes van de stad waar we meer lopen dan fietsen, zijn we gestart. Meteen daarna begint het te druppelen. Er is geen regen voorspeld door de app van Fedor, maar daar heeft het Vlaamse weer geen boodschap aan. Nadat we door de tunnel zijn gereden, wat een fantastische ervaring was, begint het serieus te regenen en dat blijft zeker een uurtje of twee zo. Ik heb mijn regenjasje aan, maar word desalniettemin nat en behoorlijk koud. Klappertandend sta ik bij de eerste verzorgingspost een stroopwafel weg te werken. Dit deel is toch al niet echt spannend en zo met die regen heb ik bijna spijt van mijn keuze voor de lange afstand. Bijna, want ik betrap mezelf erop dat ik me uitstekend vermaak. Dat heeft te maken met het feit dat we in een enorm groot en internationaal peloton fietsen, waar het interessant, gezellig en gemoedelijk is. Zelfs op dit vroege tijdstip staat er al behoorlijk wat publiek langs de route om ons aan te moedigen. In die regen! De trots van al deze mensen is voelbaar. Het is hun Ronde van Vlaanderen. Ik doe mee en dat voelt bijzonder. Ik heb die hele dag slechts sporadisch een ongeduldige automobilist waargenomen, terwijl we met z’n tienduizenden in elk dorp waar de cyclo passeert een verkeersinfarct veroorzaken. Meestal worden we zelfs vanuit de wachtende auto’s toegejuicht. Na de tweede verzorgingspost wordt het droog.

Ik had bedacht dat ik vanaf Antwerpen zou vertrekken met harde banden en dat ik er voor de eerste kasseistrook wat lucht uit zou laten. De organisatie had voorzien in een keurige samenvatting van alle klimmetjes in de vorm van een sticker voor op de bovenbuis, maar de kasseistroken stonden daar niet tussen, wat ervoor zorgde dat ik werd verrast door de Paddestraat die nog vóór de derde verzorgingspost bleek te zitten en niet er vlak na, zoals ik in mijn hoofd had. Zo begin ik aan mijn vuurdoop op de stenen met acht bar in mijn banden, waardoor ik meteen voel waarom dat niet echt handig is. Ik stuiter alle kanten op en houd daarom in eerste instantie krampachtig mijn stuur vast, waardoor mijn polsen zeer doen. Gelukkig is die kasseistrook 2,3 km lang, wat me nogal wat tijd geeft om te oefenen. Tegen het einde van de strook heb ik, afgezien van de te harde banden, de smaak te pakken: snelheid houden, mijn stuur goed maar ontspannen vasthouden, doortrappen en laat maar dokkeren. Met een grijns kom ik van de keien en vrijwel meteen daarna is de derde verzorgingspost, waar ik alsnog mijn bandenspanning corrigeer volgens mijn koersplan.

Daarna is het wat mij betreft een geweldige belevenis. Natuurlijk begin ik inmiddels de kilometers te voelen. Ik merk dat de regen in de ochtend energie heeft gekost. Vol verwachting echter kijk ik steeds op mijn bovenbuis. Wat staat er nu op het programma? Was dat er eentje met asfalt of stenen? Hoe lang was die ook weer? Gelukkig heeft de organisatie ook informatieborden geplaatst aan het begin van elke klim met naam, lengte en gemiddeld en maximaal percentage, zodat ik me mentaal kan voorbereiden, maar de meeste keren vergeet ik er op te kijken. Ik geniet. De Muur sluit ik meteen in mijn hart door de ondergrond en de entourage, ook al wordt ergens de 20% aangetikt. Bij de Koppenberg moet ik echter nog voor het steilste stuk van mijn fiets, omdat er simpelweg geen plaats meer is om te rijden. Ik baal en even overweeg ik om terug te gaan, maar achter mij blijven er maar deelnemers komen, zodat ik besluit een stukje te lopen. Even verderop lukt het me om weer op te stappen en met een duwtje van een aardige mevrouw uit het publiek kan ik het laatste deel van deze klim fietsend volbrengen.

Alle overige klimmen en stroken gaan prima. Het voelt bijzonder om te rijden over beroemde stukken Vlaams plaveisel als de Mariaborrestraat, de Oude Kwaremont en de Paterberg. De kasseien, waar ik me van tevoren zo druk over had gemaakt blijken intussen opgedroogd en behoorlijk te befietsen. Of ze nou vlak liggen, moeten worden afgedaald of beklommen, die dag vind ik het allemaal prima. Mijn fiets blijft heel en mijn lijf protesteert niet. Ik vind het zelfs leuk. Het gedokker over die stenen is een sensatie, die me op de een of andere manier energie geeft. Ik zit helemaal in mijn lijf, net als bij veldrijden, mountainbiken of de sauna. Waar anderen een gootje pakken blijf ik eigenwijs op het midden van de weg rijden. Ik wil de volledige ervaring. Op een zandstrook rijden kan ik thuis ook.

Toch ben ik blij dat er na de Paterberg alleen nog een afdaling en vlakke weg resten tot de finish. Alles bij elkaar ruim 240 km is een behoorlijke afstand zo vroeg in het seizoen. Het is sowieso een behoorlijk afstand. Zelden heb ik verder gefietst op een dag. Zag ik van tevoren verschrikkelijk op tegen al die kilometers, de idiote drukte van 16.000 deelnemers en het voor mij onbekende fenomeen ‘kasseien’, eenmaal over de streep is dat snel vergeten en bekruipt me het verlangen om snel weer eens terug te keren naar dit bijzondere gebied. Ik wil terug naar de vele klimmetjes, de beroemde Vlaamse wegen, de wielergekke mensen, de geur van bier en patat, de kasseien en natuurlijk een herkansing op de Koppenberg.

© ingefietst.nl

De foto’s voorzien van logo zijn verkregen via sportograf.com.