Met een groepje van in totaal 12 renners van TC de Liemers werd de in dit artikel geadviseerde ideale groepsgrootte van vier ruim overschreden, maar dat gold die dag *) ook voor de windkracht, die in plaats van 2 zeker 5 Beaufort ging halen, alsmede de ideale temperatuur van 20 tot 22 graden Celcius, die zomerse waarden van boven de 30 aantikte. We kozen voor ongeveer de eerste variatie van zo’n 260 km vanaf Lelystad tegen de klok in, zodat we op de afsluitdijk de zijwind vanuit het zuidoosten wat meer mee dan tegen zouden hebben.

De tocht was terdege voorbereid. Er waren GPS-routes voor de diverse navigatieapparaten, er was bedacht waar we zouden stoppen voor koffie, lunch en een laatste terrasje voor de finalekilometers en er was een volgwagen met reservemateriaal, voedsel en water, die op bepaalde afgesproken punten tussen de drie stops in voor extra ondersteuning kon zorgen. Die wagen bleek nodig. Nog voor we de afsluitdijk over waren hadden we al vier lekke banden te verwerken gekregen, waarbij de laatste dusdanig was dat alleen met een reservewiel verder gereden kon worden. De hoge temperatuur zorgde ervoor dat we dankbaar gebruik hebben gemaakt van het aanwezige extra water in de auto en uiteindelijk was het ook prettig dat toen na bijna 200 kilometer helaas een van de groepsleden moest opgeven, hij in de auto kon plaatsnemen.

Ik begon aan het Rondje IJsselmeer omdat het me een goede duurtraining leek voor wat zitvlees voor Bardonecchia en vooral om het uiteindelijk op mijn fuck-it-list te kunnen zetten: een lijst met dingen die ik van mezelf nooit meer zou hoeven doen. Het leek mij namelijk verschrikkelijk saai, zo’n lange, vlakke fietstocht rondom een stuk water. Op dat punt zou ik vandaag in het ongelijk gesteld worden.

Het eerste deel vanaf Lelystad begon precies zoals ik me de rit voorgesteld had: links water, rechts een dijk en een eindeloze rechte weg voor ons. Er was wat variatie in wel of geen schapen en wel of geen windmolens, maar dat was het wel. De wind blies ons richting Friesland en ik maakte me zorgen over het stuk door Noord-Holland naar het zuiden, waar we de wind schuin tegen zouden krijgen. In Friesland echter kregen we verrassend ander landschap. Er waren bosjes met bomen, pittoreske dorpjes met mooie bruggetjes en zo nu en dan herkende ik de waterwegen van de beroemde Elfstedentocht. Voor mijn gevoel waren we veel sneller bij de Afsluitdijk dan ik verwacht had.

De Afsluitdijk zelf vond ik prachtig. Een beetje jammer dat we daar twee keer met een lekke band langs de kant stonden, maar het feit dat we over dat bijzondere lijntje van de landkaart van Nederland reden heeft bij mij gedurende het hele stuk van zo’n 30 kilometer gezorgd voor een vergelijkbaar gevoel als een bergpas bij me teweeg kan brengen. Ik voelde me nietig in de enorme weidsheid van het landschap en tegelijkertijd euforisch. De eindeloze pokkenherrie van de A7 aan onze linkerzijde deed daar op den duur wel wat afbreuk aan.

In Noord-Holland veranderde het landschap opnieuw. Nog steeds vlak, maar minder uitgestrekt dan in Friesland en het water in de vele slootjes stond nu tot weghoogte. Om ons wat meer uit te dagen was de wind inmiddels naar het zuiden gedraaid, zodat we deze vol in onze bakkes hadden, maar daarentegen konden we ons verheugen op het feit dat we na Diemen met meer zijwind dan tegenwind de draai terug naar Lelystad zouden kunnen maken. Maar zover was het nog lang niet. Er moest eerst nog heel wat werk verzet worden tegen deze stevige wind en ook de hoge temperatuur maakte dit een zwaar stuk. We werkten goed samen, maar kregen allemaal op onze eigen manier last van onze beperkingen van die dag. Branderige voeten, misselijkheid, de hitte, de kilometers, de tijd. Ik merkte dat ik zelf vooral moeite had om me steeds weer in gang te trekken na een om wat voor reden dan ook noodzakelijke stop. In deze fase was pauzeren voor mij vermoeiender dan fietsen.

Amsterdam kwam in zicht en via de noordzijde met huizen aan leuke watertjes met bruggetjes en lommerrijke laantjes langs kanalen kregen we opeens de wind meer van opzij. Terwijl ik daar ergens nieuwe energie vond, was dit juist het punt waar mijn Garmin Edge 810 er de brui aan gaf. Het apparaat liep vast in de navigatie en was alleen door uit en aan te schakelen weer op gang te krijgen. Het frustreerde me dat ik de eerste 200 km van deze rit nu kwijt was, maar dat heb ik later gelukkig kunnen repareren.

Na een laatste pauze met uitzicht op het Muiderslot was het stuk naar Lelystad, afgezien van een mooi wat bosrijker deel, weer net zo rechtlijnig als we die ochtend waren begonnen. Nu konden we het IJsselmeer zelf echter niet zien: vlak polderland zo ver het oog reikte. Ik was blij dat we niet op dat gedeelte de wind vol tegen hadden, want dat zou dit een zeer taaie finale gemaakt hebben. Over een heerlijk rustige weg lieten we ons min of meer terugwaaien naar de Flevolandse hoofdstad. In bijna 9 uur fietstijd hadden we ruim 260 kilometer afgelegd rondom het IJsselmeer en daarbij drie totaal verschillende Nederlandse provincies gezien. Ik heb me verbaasd over de enorme variatie wat betreft het landschap op deze route. Mede daardoor heb ik veel meer plezier beleefd aan deze prachtige tocht dan ik vooraf had gedacht. Het “Rondje IJsselmeer” kan van mijn bucketlist, maar hoeft wat mij betreft nog niet op de fuck-it-list. Na deze ervaring zou ik zelfs de Zuiderzeeroute in overweging nemen, volgens sommigen de enige Ware Route rond dit water.

*) zaterdag 27 mei 2017

© ingefietst.nl