“Je bent met de mountainbike wáár geweest…!?” Joyce zit naast me in de Wielerbus en laat me op haar mobiel de meest fantastische landschappen zien. Ik moet Oman even opzoeken. Het islamitische sultanaat blijkt te liggen aan de zuidoostkust van het Arabisch Schiereiland en grenst aan de Verenigde Arabische Emiraten, Saoedi-Arabië en Jemen. Het land is wat betreft oppervlak een keer of zeven, acht Nederland en met zo’n vijf miljoen inwoners dun bevolkt. De meesten wonen in en rond de hoofdstad Muscat. Het landschap op de foto’s boeit me onmiddellijk en het idee van fietsen in dergelijk land intrigeert me. Toch vergeet ik het weer na die Wielerbus-reis. Totdat meer dan een jaar later Liek me appt: “Ing, kijk eens wat tof. Ga je mee?” Liek is blijkbaar ook met Joyce op een Wielerbus-reis geweest en voor de tweede keer nodigt het landschap me uit. Nu neem ik de uitnodiging aan.

Barteld is een jonge ondernemer, die met zijn gezin sinds enkele jaren in Oman woonachtig is. Hij houdt zich onder meer bezig met het organiseren van fietsreizen in zijn nieuwe thuisland. Liek heeft al wat oriënterende gesprekken met hem en zijn reisorganisatie Untravelled Roads gehad als ik aansluit. Uiteindelijk krijgen we acht enthousiastelingen bij elkaar voor een mountainbike-reis in de carnavalsweek van 2024. Spannend, boeiend, het voelt echt als een avontuur. Ik heb vooraf heel veel vragen. Een visum is voor ons niet nodig, je hoeft als vrouw niet in een boerka te fietsen, we kunnen mountainbikes zelf meenemen of huren via Barteld en we kunnen kiezen voor kamperen of hotels. Untravelled Roads gaat een reis op maat voor ons samenstellen. We kiezen voor fietsen huren en overnachten in hotels. Als Barteld in de zomer van 2023 in Nederland is en met Liek nog wat details doorspreekt wat betreft de te rijden etappes, maakt hij met enkelen van ons reisgezelschap een ritje over de Veluwe. Natuurlijk regent het tijdens die Nederlandse racefietsrit, maar Barteld verzekert ons: je hoeft in februari geen regenjas aan in Oman. Het regent er vrijwel nooit en het is dan lekker wat betreft temperatuur.

De temperatuur is inderdaad heerlijk, maar bij aankomst in Oman worden we geplaagd door zeldzame hoeveelheden regen. Etappes van de ‘Tour van Oman’ waar we ergens bij zouden gaan kijken worden ingekort. Zoals Nederland van slag is als er een pak sneeuw valt, zo ontregelt is Oman bij dergelijke regen. Mensen in dienst van de overheid krijgen ‘regenvrij’. Daken en afdakjes blijken gemaakt om schaduw te creëren, niet om water tegen te houden en aangezien rivieren vrijwel het hele jaar droogstaan, is er bijna nergens een brug. Onze eerste etappe wordt aangepast, aangezien de berg die we willen befietsen een tamelijke hoeveelheid water te verwerken heeft gekregen, dat nergens de rotsgrond in kan, maar in kolkende stromen en rivieren zich een weg naar beneden baant. Toch hebben we die eerste dag een prachtige rit, omdat al dat water voor enkele spannende, maar vooral veel leuke ‘rivercrossings’ zorgt.

De dagen daarna is het prachtig weer om te fietsen. We moeten flink aan de bak als we hoogtemeters maken in het Hadjargebergte, wat vrij vertaald heel toepasselijk ‘stenen bergen’ betekent. Er is niet veel vegetatie, waardoor de verschillende kleuren rotsformaties prachtig zichtbaar zijn en het contrast met het uitbundige groen rond wadi’s en gebieden met irrigatie steevast groot is. Uitzichten zijn fantastisch en een ware beloning voor het klimwerk, evenals de heerlijke afdalingen over de schijnbaar eindeloze gravelpaden. Wat dat betreft had ik mijn eigen CruX wel mee willen nemen. Als het echter flink steil is, zowel op als af, of als het water van de afgelopen dagen duidelijke sporen heeft nagelaten op het te befietsen pad, ben ik steeds weer blij met het lichtere verzet of het robuustere gevoel van de gehuurde mountainbike.

Barteld zorgt goed voor ons. Hij fietst zelf mee op zijn gravelbike en Mahmood rijdt met een 4×4 met onze spullen en reservemateriaal achter ons aan. De beide heren gidsen ons door het landschap en door de cultuur en onderweg ontbreekt het ons aan niets. Materiaalpech wordt ter plekke gefikst, water, reepjes en vers fruit kunnen we uit de auto pakken en iedere dag is er een prima lunch, die of ter plekke wordt bereid of die we in een van de dun gezaaide eetgelegenheden nuttigen. Enkelen van ons maken, als het even niet meer lukt, gebruik van het feit dat er een plekje over is in de auto. Bij onze op-maat-reis zit dit er allemaal bij in, net als de overnachtingen, het ontbijt en het avondeten. We hoeven eigenlijk alleen maar te trappen en te genieten.

En dat laatste doe ik met volle teugen. Van elke minuut van deze reis, ook die laatste minuten van etappe twee, waar de kilometerslange onverharde klim langs de wadi Damm zorgt voor pijn en uiteindelijk zelfs kramp in mijn pootjes. Want wat is het prachtig, hoe wij vanaf de op 2000 meter hoogte gelegen weg over de bergkam in de door de ondergaande zon belichte mistflarden bij onze volgende accommodatie aankomen. Dit is echt een koninginnenrit in heel veel opzichten, maar niet per se de mooiste etappe. Op de een of andere manier zit onze reis zo in elkaar dat het voor mijn gevoel elke dag nog weer mooier wordt. We zien heel veel steen, maar de variatie is ongekend. Ik houd van het desolate van dit soort landschappen. Het is als bovenop de Mont Ventoux: ik voel me overal aanwezig en nietig tegelijkertijd. Het contrast met de weelderige begroeiing, zoals bijvoorbeeld in Misfat, waar we ook een overnachting hebben, vind ik fascinerend. Binnen één etappe varieert het van verre uitzichten over bergtoppen tot diepe kloven met rotswanden die naast ons loodrecht omhoog torenen. Het regenwater van bij onze aankomst maakt dat we tot aan het einde van onze reis in de wadi’s door water heen mogen fietsen. Heerlijk! Natte voeten zijn niet erg, die zijn in een oogwenk weer droog. We fietsen hier in februari in een aangenaam zonnetje in kort-kort.

De reis is een mooie combinatie van fietsen door boeiend landschap en kennismaken met een andere cultuur. Bij aankomst wandelen we door het oude deel van Muscat en worden we getrakteerd op enkele typisch Omaanse gerechten. In El Hamra bezoeken we een traditioneel huis, waar men ons de oude gebruiken laat zien. Onderweg klauteren we op onze fietsschoenen naar de Omaanse variant van hunebedden en zien we hoe de bevolking in de wadi’s en bij watervallen geniet van het frisse water. Op de grotere wegen zijn wij als groep fietsers een bezienswaardigheid, waar geestdriftig naar wordt gezwaaid en getoeterd. Alcoholische drankjes zijn eigenlijk alleen verkrijgbaar voor de toeristen in de grotere hotels en resorts, dus ook voor ons was er alleen water en vruchtensap in de kleinere accommodaties onderweg. Ik heb het persoonlijk de hele week niet echt gemist, maar dat ene biertje uiteindelijk in het hotel terug in Muscat smaakte wel heel erg lekker. Overal is wel een moskee. Zelden zien we een vrouw op straat. Bij iedere ontmoeting blijkt de bevolking ontzettend hartelijk en gastvrij. Boven op een berg wordt er door een man met zijn twee vrouwen spontaan voedsel gedeeld met onze groep. We ervaren nergens dat het een probleem is om in fietskleding rond te trappen, maar als we uit gaan eten in de avonden of iets gaan bezoeken, denk ik wel net wat meer na over bedekkende kleding dan ik in Nederland zou doen. Hoog in de bergen echter zijn we alleen met de geitjes en de schapen en die maakt het allemaal helemaal niks uit.

Zoals de etappes gevarieerd zijn, zo geldt dat ook voor onze overnachtingen. Bij aankomst en vertrek slapen we in Muscat in een supergroot hotel, in El Hamra verblijven we in iets wat nog het meest wegheeft van een B&B, bovenop de bergkam hebben we lodges, terwijl we in Misfat gevoelsmatig in hotelkamers verblijven, die in de rotsen lijken uitgehakt. Bij de voorlaatste etappe geeft mijn gps aan dat we er bijna zijn, als we steeds dieper over een gravelweg een kloof in fietsen. Komen we hier nog ergens? “Dadelijk rechtsaf,” kondigt Barteld aan. Rechts is er alleen rotswand. “Grapjas,” denk ik. Maar dan blijkt er inderdaad in een haarspeld naar rechts gestuurd te kunnen worden en mogen we nog even een steil weggetje omhoog, dat verrassend eindigt in een terras met een zwembad. Warm en stoffig zouden we het liefst rechtdoor dat water in sturen, maar we spoelen ons even netjes af onder de aanwezige douche alvorens we in ons fietskloffie het zwembad in duiken. Super! We blijken met dit reisgezelschap die hele accommodatie voor onszelf te hebben. We genieten die avond van een barbecue bij een prachtige sterrenhemel.

“Nog Carnaval gevierd? O, ik zie het al, lekker kleurtje gekregen, je bent zeker wezen skiën?” vraagt mijn collega mij belangstellend naar mijn voorjaarsvakantie. “Nee, niet wezen skiën, maar wel in het buitenland geweest. Heb een fietsreis gehad. Op de mountainbike.” antwoord ik. “Klinkt goed. Wel mooi weer gehad dus. Waar ben je geweest?” “In Oman,” zeg ik, alsof dat heel normaal is. Mijn collega kijkt me verbaasd aan: “Je bent met de mountainbike wáár geweest…!?”

©️ ingefietst.nl