Het overkomt elke fietser dat je in volledig wielertenue geconfronteerd wordt met het feit dat je moet plassen. Voor de fietsende man levert dat over het algemeen niet al te veel gedoe op. De stof van de koersbroek, die standaard uitgevoerd wordt met bretels, is dusdanig rekbaar, dat het de meeste mannen prima lukt om zonder verdere uitkleedpraktijken eenvoudig te urineren en tegelijkertijd de outfit netjes droog te houden. De profs doen dat indien nodig zelfs gewoon vanaf de fiets. Voor de fietsende vrouw ligt dat wegens een behoorlijk ander anatomisch ontwerp toch wat lastiger.

De roep van de natuur betekent voor de vrouw bij de traditionele koersbroek dat in principe eerst het wielershirt uit moet om vervolgens de broek te kunnen laten zakken. Een wielershirt zonder volledige rits dient over het hoofd te worden uitgetrokken. Afgezien van het gedoe is er hierbij een aanzienlijk risico ten aanzien van in de toiletpot vallende objecten als bananen, reepjes, portemonneetjes of mobieltjes. Een andere tactiek, toepasbaar bij shirts zonder volledige rits, maar ook prettig als er bij wildplassen sprake is van koude omstandigheden, is die waarbij eerst de armen door de mouwen naar binnen worden gehaald, waarna de bretels over de schouders naar beneden kunnen, zonder dat het hele shirt uit hoeft. Deze tactiek vergt wel een bepaalde flexibiliteit van zowel het shirt als de renster. Bij een totaal andere techniek wordt één broekspijp zo hoog mogelijk opgetrokken, waarna vervolgens door het textiel naar de zijkant te trekken ruimte wordt gemaakt om te kunnen plassen. Marijn de Vries heeft hier uitleg en een tekeningetje bij. Als elke fietsvrouw deze laatste techniek probleemloos onder diverse omstandigheden zou kunnen toepassen, zou dit alle hieronder beschreven ontwikkelingen van de vrouwenfietsbroek overbodig maken. In veel gevallen echter laat het feit dat de koersbroek juist lekker strak zit deze plaswijze niet toe en is deze techniek alleen nuttig toepasbaar bij een badpak.

“Liever een hele rit comfortabel fietsen, dan twee minuten gemakkelijk plassen.”

Nadat het dameszeem en het dameszadel hun intrede hadden gedaan, begon men gelukkig ook na te denken over het plasprobleem. De eerste behoorlijk voor de hand liggende oplossing werd gevonden in het dan maar weglaten van de bretels bij de dameskoersbroek. Dit vraagt het nodige van het ontwerp, aangezien de broek en dan vooral het zeem zonder hulp van die bretels wel goed moet blijven zitten. Er zijn diverse soorten elastische taillebanden ontwikkeld, die dit klusje moeten klaren, maar ook in de liezen de broek goed strak op de plaats houden is bijna niet te realiseren op die manier. Vooral op lange ritten of bij meerdaagse fietsevenementen kreeg ik nogal eens pijnlijke problemen, waardoor ik in die gevallen toch maar weer voor bretels ging. Liever een hele rit comfortabel fietsen, dan twee minuten gemakkelijk plassen. Er kwamen ook oplossingen, waarbij de bretels op allerlei ingenieuze manieren losgemaakt konden worden. Ik heb wel eens dergelijke damesbroeken gepast, maar bij het aannemen van de fietshouding in het pashokje irriteerde ik me al vrij snel aan de clip, knoop of andere sluiting, die ze voor die bretels hadden bedacht. Bovendien was het onder een shirt door weer dicht zien te krijgen van zo’n broek in mijn geval ook nogal een gehannes. Een andere oplossing met een soort nekband, die je met je shirt nog aan over je hoofd naar de voorzijde kunt afdoen, vond ik onprettig zitten.

Er zijn meer merken, die iets hebben ontwikkeld met een rits, maar de ‘drop seat’ van Endura maakte me nieuwsgierig. Deze damesbroeken zijn uitgevoerd met een plasrits. Het ontwerp waarbij een lange rits in de naad van de broek zit verwerkt doet nog het meest denken aan dat van een rompertje. Door de rits te openen en de flap stof vervolgens tussen de benen naar voren te halen kunnen zowel kleine als de grote boodschap worden gedaan zonder dat er uitgekleed hoeft te worden. Ik was bang dat ik net als knopen en clips deze rits irritant zou voelen, maar dat was niet het geval. De broek zat heerlijk. Ik heb in het pashokje maar meteen even de plaspositie droog geoefend en ook dat was veelbelovend. Bijzonder is dat Endura bij elke broekmaat ook drie verschillende zeemmaten aanbiedt om zo beter te aan te sluiten bij de diverse zadelbreedtes. Ik was verkocht en heel benieuwd.

Bij het eerste ritje met deze broek kon ik nog voordat ik op de fiets zat de bijzondere rits testen, aangezien ik juist volledig aangekleed en helemaal klaar voor vertrek, natúúrlijk toch nog een keer moest plassen. Ik vond het wel wat veel textiel, dat tussen mijn benen naar voren moest, wat het netjes afdrogen van de voorzijde met een stukje papier tot een handeling maakte, waar ik even bij na moest denken, maar ik kon overal prima bij. De lange clubrit van 130 kilometer met de nodige hoogtemeters van afgelopen zondag door het Sauerland was een ideale gelegenheid om de broek eens uitgebreid te proberen. Ik heb die dag meerdere malen dankbaar gebruikgemaakt van de plasrits, zowel op het toilet als in het struikgewas en ik vind het ontwerp erg praktisch. Er hoeft verder geen kledij verschoven of uitgekleed, zodat het ook in bezwete toestand geen enkel probleem oplevert. Het is in dat opzicht makkelijker dan een broek al dan niet zonder bretels over stroeve zweetbenen laten zakken en weer optrekken. Het is natuurlijk erg persoonlijk, maar ik vind het zeem heel fijn in combinatie met mijn zadel en het heeft me zowel onderweg als naderhand geen narigheid opgeleverd. Heerlijk vond ik het om te kunnen fietsen met de stevigheid van bretels zonder onhandig gedoe te hebben bij een plaspauze.

Zoals sommige taillebanden van de broeken zonder bretels een kunstmatig buikje weten te kneden bij slanke vrouwen, kan het zijn dat door aanwezigheid van de lange rits deze broek van Endura onvoordelig uitpakt voor de esthetiek van sommige vrouwenbillen. Ook de diverse zeemmaten per broekmaat en de behoorlijk brede band om de bovenbenen zijn een reden om deze broek eerst te passen voor aanschaf. Hoe de rits, de broek en het zeem zich houden na vele ritten en wasbeurten zal de toekomst uitwijzen, maar voorlopig ben ik een tevreden klant. Mooi dat er voor de fietsende vrouw een elegante en praktische oplossing bij is gekomen voor een sanitaire stop met deze plasrits. Misschien dat Endura ook een uitvoering kan maken voor het type fietsende man, dat bij een langere tocht nogal eens voor een grote boodschap uit de broek moet, maar wellicht is dat een wat te kleine markt.

© ingefietst.nl