“Ken je die van de gebroken arm van Inge, die geopereerd werd in de Eifel..?” Het hele avontuur lijkt een slechte grap. Ik heb me vooral verbaasd. Een aantal zaken had ik zelf vooraf beter moeten organiseren, maar er is me ook het een en ander overkomen in de categorie “dit verzin je niet” waar ik op dat moment niet veel invloed op had. Mocht je als lezer het idee hebben dat je in een bizar avontuur bent beland, weet dan dat dit niet komt omdat ik dit met één hand typ onder invloed van pijnstillers die mijn rijvaardigheid ernstig kunnen beïnvloeden. Dit is echt gebeurd.

Na onze mountainbikeronde in het gebied van de Nürburgring zijn we inmiddels op de weg terug naar ons hotel. Een naar beneden lopende asfaltweg maakt een scherpe bocht naar links en ineens zitten we weer tussen de bomen. Deze bomen hebben samen met nattigheid op de weg gezorgd voor een groene-zeep-achtige substantie en er is voor mij geen houden aan. Een clubgenoot is inmiddels vlak voor me gevallen en doorgegleden naar de berm. Achteraf denk ik dat bijtrappen in een poging tractie te genereren het enige was geweest dat me had kunnen redden, maar de tijd om me dat te realiseren had ik toen niet. Ongenadig hard ga ik op mijn linkerflank. Mijn bovenbeen en bovenarm vangen de klap op.

Als ik overeind krabbel voel ik dat ik mijn linkerarm niet zelfstandig kan optillen. Mijn linkerbeen doet zeer, maar kan ik wel bewegen. Ik test de vingers van mijn linkerhand, wiebelen, een vuist. Dat lukt. Heel even heb ik een plaatje in mijn hoofd van hoe ik over een paar minuten weer op mijn fiets zal stappen en aangedaan maar verder oke mijn weg naar het hotel zal vervolgen, maar mijn linkerarm laat weten dat dit geen realistisch scenario is. Fikse pijnscheuten teisteren mijn bovenarm en welk commando ik ook geef, er lijkt geen mogelijkheid om deze arm zelfstandig te verplaatsen. Het enige wat ik wil is met mijn rechterhand mijn linkerpols omhoog houden. Deze houding maakt de stekende pijn enigszins draaglijk.

Mijn clubgenootjes reageren adequaat. Ik blijk gevallen bij een bord met een noodnummer. Dat wordt al snel gebeld. Er zijn binnen onze groep een paar foliedekentjes en die worden in no time tevoorschijn gehaald en over me heen gelegd. Een clubgenootje biedt haar onderbenen aan om in zittende houding tegen te leunen. Ik laat het gebeuren en prijs me gelukkig met deze mensen om me heen. De ambulance komt al vrij snel, maar kan niet bij me komen. Er blijken twee slagbomen op slot en het ambulancepersoneel heeft daar geen sleutel van. Het ziekenhuis van Adenau ligt op een kilometer of drie, vier van de locatie van mijn ongeval en ongeveer een kilometer daarvan zal ik zelf lopend moeten afleggen. Samen met de dame en heer uit de ambulance loop ik de asfaltweg verder naar beneden en klim ik over de twee slagbomen, terwijl ik mijn linkerarm zoveel mogelijk bij mijn pols ondersteun. Een heftige pijnscheut dwingt mij zo nu en dan tot even stoppen, maar uiteindelijk bereiken we de ambulance waarin ik samen met mijn fiets de laatste kilometers naar het ziekenhuis afleg.

Eenmaal op de eerste hulp wordt onmiddellijk gevraagd naar mijn verzekering. In al mijn onschuld denk ik dat de pas, die ik ooit van Menzis heb gekregen en die al eerder in het buitenland zijn nut heeft bewezen nog steeds geldig is. Ik krijg echter gefronste wenkbrauwen en de vraag naar mijn Europese verzekeringskaart. Blijkbaar heb ik ergens gemist dat ik een nieuw type pas had moeten aanvragen. Het telefoonnummer op de achterzijde is echter nog up-to-date en ik blijk gelukkig nog steeds prima verzekerd voor dit soort hulp in het buitenland. Menzis faxt het ziekenhuis in Adenau een afbeelding van het juiste type Europese zorgpas, dat ze ter plekke voor me hebben aangemaakt. Zonder een fysieke nieuwe pas blijkt de Europese verzekeringskaart echter de komende dagen een running gag. Meerdere keren moet ik zelf Menzis bellen via het op de achterzijde van mijn oude pas vermelde telefoonnummer, bijvoorbeeld omdat de administratie van het ziekenhuis waar de fax ligt gesloten is of omdat de ene afdeling niet op de hoogte is van de bevestiging van Menzis die al wel op een andere afdeling in het ziekenhuis is verstrekt. Eenmaal thuis heb ik gelijk een nieuwe Europese verzekeringskaart aangevraagd.

Er worden foto’s gemaakt en mijn bovenarm blijkt net onder de kop gebroken. De dienstdoende arts denkt dat een operatie niet nodig is, maar ik moet wel een nacht in het ziekenhuis blijven. De volgende dag zal er een nieuwe foto gemaakt worden. Als daaruit blijkt dat de botdelen zijn gaan schuiven zal ik worden geopereerd, zo niet mag ik zonder operatie naar huis. Uit voorzorg word ik de volgende ochtend nuchter gehouden terwijl ik opnieuw naar de röntgenafdeling word gebracht. Tegen het middaguur komt een andere arts dan de vorige dag bij mijn bed. Mijn botten zijn keurig blijven zitten, maar hij vindt dat ik toch geopereerd moet worden. Dat zal echter niet op deze zaterdag gebeuren, maar pas maandag, omdat de arts die dat moet gaan doen er nu niet is. Het positieve aan deze informatie is dat ik inmiddels tamelijk hongerig eindelijk wat mag eten, maar voor de rest ben ik er niet zo blij mee. Natuurlijk, met een operatie zal ik eerder weer kunnen beginnen met revalideren, maar ik wil eigenlijk ook wel heel erg graag gewoon naar huis, waar ik in het Nederlands aan een dokter mijn vragen kan stellen en waar mijn familie zich niet op bijna drie uur rijden bevindt.

In de loop van de zondag komt de anesthesist de narcoseopties met me doornemen en krijg ik tientallen kantjes te ondertekenen formulieren in het Duits waarmee ik blijkbaar toestemming geef voor de operatie en de bijbehorende narcose. Intussen wordt me duidelijk dat de artsen van vrijdag en zaterdag het gewoon niet met elkaar eens zijn. Het is blijkbaar nog maar de vraag of ik wel geopereerd ga worden. Onzeker over het vervolg slaap ik de nacht van zondag op maandag erg slecht. Ik word door de verpleegsters helemaal voorbereid op een operatie. Eindelijk word ik verlost van de laatste stukken fietskleding, waarin ik al enkele dagen in dit bed lig. Als mijn koersbroek over mijn gebroken arm heen wordt uitgepuzzeld realiseer ik me dat ik de afgelopen dagen dankbaar ben geweest voor het feit dat dit een exemplaar betreft met een plasrits. Ik word gewassen, krijg ziekenhuiskleding aan en word wederom nuchter gehouden. De arts, die me wellicht gaat opereren verschijnt ten tonele, maar voor hij een uitspraak doet wil hij eerst een nieuwe foto. In mijn operatiejurkje ga ik voor de derde keer naar de röntgenafdeling. Daarna is het wachten. Het ontbijt gaat aan mijn neus voorbij en ook de lunch zie ik komen en weer gaan. Zolang ik nuchter moet blijven mag ik niet eten, niet drinken en ook mijn pijnstillers mag ik niet nemen. Wachten.

Tegen half twee komt een verpleegster me wat schuchter een lunch brengen. Ze fluistert dat men tegen opereren gestemd heeft en ze wil me nog even voordat alles wordt opgeruimd wat te eten toeschuiven. Ook stopt ze me wat pijnstillers toe. Ze verzekert me dat de arts zo officiële uitleg komt geven. Nu ik hier definitief niet geopereerd ga worden wil ik zo snel mogelijk naar huis. Karst, die er toch al is vanuit Nederland omdat ik vandaag onder het mes zou gaan, kan me dan mooi meenemen. Tegen het einde van de middag heb ik echter nog steeds niemand gezien. Als ik een non vraag om even te informeren naar wanneer ik de arts kan verwachten krijg ik te horen dat er momenteel een bespreking is, maar dat hij daarna bij me zal komen. We wachten nog enkele uren, maar krijgen geen arts meer te zien. In plaats daarvan komt de hoofdverpleegster me in de vroege avond een ontslagbrief brengen, die alleen door haar ondertekend is. De cd met de hele reportage aan röntgenfoto’s moet Karst zelf even bij radiologie gaan ophalen. Ik zit intussen nog steeds in het operatiejurkje. Karst helpt me daar uit en kleedt me aan, wat met zo’n dwangbuisachtige constructie om mijn arm en middel tamelijk wat driedimensionaal inzicht vraagt. Als we door de lege gangen van het ziekenhuis naar de uitgang wandelen voelt het alsof we bezig zijn met een ontsnapping.

© ingefietst.nl

Eenmaal in Nederland, als ik via de huisarts een specialist in het ziekenhuis heb bezocht, komt deze tot mijn opluchting tot de conclusie dat het niet opereren van deze breuk een prima beslissing is geweest. Door mijn arm te laten hangen moeten de botdelen de komende weken gewoon vanzelf netjes aan elkaar groeien. Dit vereist rust, de nodige tijd en veel geduld. Hoe goed mijn arm daarna bruikbaar is valt nu nog niet veel over te zeggen,  maar dat ik net zolang zal oefenen totdat ik weer op een fiets kan zitten, daarover bestaat geen twijfel. In elk geval niet bij mij.