De Nürburgring in de Eifel is een racecircuit dat wegens zijn roemruchte verleden ook wel de ‘Groene Hel’ wordt genoemd. Als er geen wedstrijden zijn kan ook de gewone man of vrouw zich voor 25 euro een rondje Max Verstappen wanen in zijn of haar eigen muscle car, bolide of bestelbus. Op een dergelijke dag was ik er met een groepje van TC de Liemers om te mountainbiken. Er is een gepijlde mountainbikeroute vanuit Adenau rondom het circuit, maar het is er ook toegestaan om over andere paden te fietsen. Wij kozen voor een GPS-route van ongeveer 25 kilometer, die we vanaf ‘Hohe Acht’ oppikten en die ons tegen de klok in langs de hekken van het circuit voerde.

Al kilometers voordat we het circuit kunnen zien zijn de racende auto’s en motoren te horen. De geluiden van de groene natuur worden regelmatig overstemd door racegeweld. We naderen overduidelijk een legendarische plek, waar nog altijd dagelijks gemotoriseerde krachtmetingen plaatsvinden. Een parfum van testosteron lijkt als een nevel tussen de bomen te hangen en heeft onmiskenbaar invloed op vooral de mannen in ons gezelschap als we de eerste bocht van de Nordschleife ontwaren. Er wordt onmiddellijk in de remmen geknepen. Over en door het hek worden pogingen ondernomen een glimp van de diverse voertuigen op te vangen. Toegegeven, het is behoorlijk indrukwekkend, zowel in beeld als geluid. We duiken langs het hek over een ‘rock garden’ de diepte in en bij de volgende bocht wordt weer gestopt, omdat daar prachtig te zien is hoe verrassend veel hoogteverschil dit circuit eigenlijk kent. Even vrees ik dat we deze route om de paar honderd meter stil zullen staan, omdat overal wel wat te zien valt. Als men echter van de eerste indrukken bekomen is gaan we de voorstelling op de Nürburgring toch voornamelijk al fietsend vanaf de mountainbike bekijken.

Ook in onze mountainbikeroute is het hoogteverschil goed merkbaar. Gemakkelijke gravelpaden worden afgewisseld met lastiger stukken. Zo nu en dan raken we het zicht op het circuit even kwijt, maar het geluid blijft voortdurend aanwezig. We rijden tussen de bomen over enkele singletracks, puzzelen ons omhoog over grove keien en boomwortels en duiken zo nu en dan tamelijk steil omlaag. Een paar keer moet ik even van mijn fiets als een stenenklim te steil wordt, een beklimming met gladde wortels te complex en een afdaling te link, maar over het algemeen is de ‘Groene Hel’ op de mountainbike goed te doen. Af en toe moeten we de fiets over een slagboom tillen en ook komen we een paar keer de oude vangrail tegen als bijzondere hindernis op onze route.

Ik vermaak me uitstekend. De route is niet alleen afwisselend door de verschillende ondergronden, maar ook omdat er voortdurend iets te zien valt. Over het circuit razen voornamelijk sportwagens, maar juist ook de paar alledaagse exemplaren, die we ontwaren maken het een boeiend schouwspel. Langs het gehele hek is publiek te vinden en als ik me realiseer dat er dagelijks behoorlijk wat mensen verpozen, is er opvallend weinig zwerfvuil. Het is een groot gebied om bij te houden, maar het wordt blijkbaar redelijk grondig gedaan. Het geheel levert een bijzondere combinatie op van mens en natuur, die dit stukje mountainbiken een unieke extra dimensie geven. De volgende keer misschien ook maar eens ronde over het asfalt van het circuit. Naar het schijnt houdt men er ook wedstrijden voor de racefiets. En anders met de ingefietstmobiel. Ik zie het al voor me.

© ingefietst.nl

Ook mountainbiken nabij de Nürburgring? Behalve rond het circuit zijn er in die omgeving prachtige routes te rijden. Voor info kijk bijvoorbeeld hier.