Het is mooi weer. De zon schijnt. Ik bevind mij in een bos op mijn mountainbike. Er klopt iets niet: ik heb geen fietsbril op. Dan zie ik dat mijn linkerknie en elleboog geschaafd zijn en ik knijp in mijn remmen. Pas wanneer ik stilsta realiseer ik me dat ik het bos waar ik ben niet herken. Ik probeer heel hard na te denken hoe ik hier ben gekomen. Ja, op de fiets, zover was ik wel, maar de fietstocht zelf kan ik me niet herinneren. Ik ben alleen, dus het zal ergens op de vaste route van Zeddam zijn en inderdaad begin ik heel langzaam mijn omgeving te herkennen. Heb ik een vrije dag? Is het weekend of heb ik vakantie? Hevig probeer ik me te bedenken welke dag het is. Ondertussen heb ik de conclusie getrokken dat ik ergens gevallen moet zijn en zeer waarschijnlijk vrij hard op mijn hoofd.

Er nadert een man, die ook bezig is op zijn mountainbike de vaste route te rijden. “Meneer, heeft u misschien ergens op het pad mijn fietsbril zien liggen?” is de enige volzin die ik me kan herinneren tegen hem uitgesproken te hebben en hij stopt. Verder moet ik tegen hem hebben gebazeld over water in mijn camelbak voor mijn schaafwonden en wartaal hebben uitgeslagen over de route, die ik had afgelegd. Ik heb mijn hersenen gepijnigd om zijn vragen te beantwoorden. Waar moest ik heen? Goeie vraag. Naar huis. Welke kant is dat op? Ik herinnerde mij in welk dorp ik woonde en wist hem en mijzelf ervan te overtuigen dat ik enig idee had hoe ik mijn route moest vervolgen om er te komen. Toen de man er uiteindelijk vertrouwen in had dat ik daadwerkelijk thuis zou komen, vervolgde hij zijn weg en besloot ik nog even een stukje terug te gaan om te kijken of ik zelf mijn bril zou kunnen vinden. Hopelijk wierp dat ook enig licht op de zaak wat er met me gebeurd was.

Een paar dingen werden inmiddels wat helderder in mijn hoofd. Ik had vakantie. Die morgen had ik met Laurien gefietst en omdat het zulk mooi weer was en omdat mijn fiets en ik toch al smerig waren, had ik besloten eenmaal thuis nog een stukje van de route te doen. Ik had rustig gefietst. De mulle stukken waren hard geworden door de regen van de afgelopen dagen en er waren wat plassen. Hier en daar waren diepe geulen ontstaan door uitspoeling. Sommige rechte stukken waren hierdoor verraderlijk, maar ook bepaalde bochten, omdat juist daar het uitgespoelde zand zich had verzameld. Aangezien ik aan de linkerkant gehavend was ging ik er daarom vanuit dat ik in een bocht naar links onderuit gegaan moest zijn. Ik herinnerde mij inmiddels mijn hele fietstocht tot een aantal bochten voor het punt waar ik me nu bevond. Ik besloot mijn geheugengat terug te rijden en in de bochten naar mijn bril uit te kijken. Helaas, geen bril en ook geen andere sporen van een valpartij. Ik zette mijn fiets weer in de rijrichting van de route. Toen ik het in mijn geheugen ontbrekende deel weer passeerde zag ik mijn bril opeens op het pad liggen op een recht stuk. Geen geul, geen mul zand, geen valsporen. Toch had ik blijkbaar daar ergens mijn smak gemaakt. Misschien had er iets op het pad gelegen, een verloren bidon of een rond stuk hout. Nu echter was er niets bijzonders te zien en eigenlijk had ik op dat moment ook niet veel zin om verder te zoeken. Naar huis! Ik nam nog wel even de tijd om mijn hartslagband af te doen, want behalve op de zichtbare schaafplekken was ik blijkbaar ook in mijn ribben behoorlijk geraakt.

Bijzonder hoeveel je relatief pijnloos kunt doen het eerste uur na een stevige val met het lijf nog vol adrenaline. Ik ben naar huis gefietst. Daar heb ik mijn fiets afgespoeld met de tuinslang en mijn schaafwonden ook gelijk even. De fiets heb ik nog afgedroogd en de ketting schoongemaakt. Pas toen ik was gaan zitten drong de pijn aan de linkerkant van mijn lijf goed tot me door en vooral het adembenemende steken van mijn ribben bij iedere kleine beweging. Mijn hoofd deed geen pijn. Misschien zou dat nog komen. Bij het inspecteren van mijn helm zag ik dat er barsten in zaten. Met de helm zo in mijn handen licht opeens dat ene kleine stukje herinnering op in het zwarte gat van mijn geheugen, de rest rondom mijn val blijft donker. Ik voel een hele harde klap op mijn linkerslaap en weet meteen dat ik met mijn hoofd tegen de grond smak. Ik heb er ook beeld bij en voel het zand in mijn oor. Ik hoor mijn helm een krakend geluid maken net boven mijn linkeroor en ik denk: “Het is maar goed dat ik een helm op heb!”

“Het was maar goed dat ik een helm op had!”

© ingefietst.nl