Eind juli kwam de 1K-Ride ter sprake op de sociale media van TC de Liemers en al snel was er een enthousiaste groep, die half september wel zin had in een flinke hoeveelheid hoogtemeters. Het leek mij ook wel wat, de week na het clubweekend in Sauerland als lekkere afsluiting van het wegseizoen. Bij de voorinschrijving heb ik nog even voor de zekerheid bij de groep gecheckt voor welke afstand men ging aanmelden, hoewel ik dat, de jongens een beetje kennende, wel durfde te gokken. Inderdaad bevestigde Hans met ‘heb me voor de 150 ingeschreven, voor minder kom ik mijn bed niet uit’ mijn vermoeden en zo schreef ik me gemotiveerd in. De vijfentwintig euro inschrijfgeld vond ik behoorlijk fors, maar voor de eerste duizend voorinschrijvers lag er dan wel een gratis fietsshirt klaar bij de start. Daginschrijvers konden dit shirt voor een meerprijs van vijf euro bestellen, waardoor er volgens mijn logica van het inschrijfgeld twintig euro overbleef voor de tocht zelf, wat ik nog steeds erg duur vond. Een gemiddelde tocht van de NTFU kost hooguit een euro of vijf. Deze tocht leek bij nadere bestudering van de website dan ook niet georganiseerd door een bij de NTFU aangesloten toerfietsvereniging.

“Al met al leken me honderdvijftig kilometers een enorm eind op dit moment en over al die hoogtemeters voelde ik me ook allesbehalve vol zelfvertrouwen.”

Het idee werd in elk geval leuk gebracht: “Fiets een Alpencol in Nederland” oftewel, de rit van 150 kilometer telde zo’n 1400 hoogtemeters, wat inderdaad neerkwam op het beklimmen van een behoorlijke berg. Natuurlijk moest dat in ons eigen land, zolang ‘die-berg-komt-er’ er nog moest komen, een optelsom worden van diverse kortere beklimmingen. In de route, die startte in Bennekom, waren daarom vrijwel alle klimmen van de Veluwe, de stuwwal bij Doorwerth en de Grebbeberg opgenomen. Een uitdaging, waar ik afgelopen week toch wat anders tegenaan keek dan eind juli bij het inschrijven. Mijn gekneusde ribben waren, hoewel nog steeds pijnlijk, inmiddels in een fase waarin ik korte ritjes op de racefiets aandurfde. Tijdens het clubweekend had ik helaas niet de trainingskilometers kunnen maken, die ik me eind juli nog had voorgesteld te zullen doen. Al met al leken me honderdvijftig kilometers een enorm eind op dit moment en over al die hoogtemeters voelde ik me ook allesbehalve vol zelfvertrouwen. De groep van TC de Liemers bleek op die twaalfde september te bestaan uit veertien voornamelijk A-rijders met behoorlijke klimmerskwaliteiten, waardoor ik me ernstig begon af te vragen waarom ik onder mijn huidige fysieke omstandigheden niet gewoon had afgezegd. Dat zal wel iets te maken hebben met vijfentwintig euro, maar vooral met een behoorlijk stukje eigenwijsheid van mijn persoon.

“Ik vond het moeilijk om de klimmetjes in mijn eigen tempo te doen door deze omstandigheden en het voelde als een koers, waarbij ik voortdurend bezig was met kijken waar anderen zich bevonden.”

Bij de startlocatie bij Kasteel Hoekelum was afgezien van het hoge gras de parkeergelegenheid prima in orde en keurig georganiseerd. Na het ophalen van de startbescheiden moest ik nog even naar het toilet, wat de nodige tijd in beslag nam. Op het kasteel zelf bleek het namelijk niet de bedoeling dat de fietsers van de sanitaire voorzieningen gebruik zouden maken en daarom had men op het terrein chemische toiletten geplaatst: voor de heren drie toilethokjes en aparte urinoirs en één toilet voor de dames. Voor alle toiletgangers, maar vooral voor de dames, was dit toch wat weinig om de ochtenddrukte aan te kunnen. Nog voor we gestart waren met fietsen moesten de jongens al op me wachten, wat ik heel vervelend vond. Hierdoor en het feit dat de A12 was afgesloten waardoor we al wat verlaat ter plaatse waren, konden we niet om acht uur, maar pas tegen half negen van start.

In gestrekte draf ging het toen onderweg naar de eerste klimmetjes en ik was voortdurend in de stress of ik bij het passeren van andere fietsers in de drukte de heren niet meteen kwijt zou raken. Er werd in het begin weinig omgekeken en het voelde allemaal behoorlijk onrustig. Ik vond het moeilijk om de klimmetjes in mijn eigen tempo te doen door deze omstandigheden en het voelde als een koers, waarbij ik voortdurend bezig was met kijken waar anderen zich bevonden. Bij de eerste bevoorradingspost voor de winkel van Roelofs kwam die ene krentenbol toch wat karig over voor het betaalde inschrijfgeld. We waren nog niet op een derde en mijn longen en ribben deden nu al zeer. Dat werd nog wat vandaag. Positief was het feit dat mijn benen nog prima leken aan te voelen. Bij de hellingen van de Veluwe kwam er vervolgens eindelijk wat rust in de tent wat onze groep betreft.

Bijzonder was het feit dat de routemakers sommige hellingen zowel op als af in de route hadden opgenomen, zodat er op de Veluwe overal mensen met 1K-stuurborden leken rond te zwerven. Het had niet veel gescheeld of Martin was bij de beklimming van de Posbank weer het Rozenbosje afgedaald om zo in een eindeloze lus te belanden. De bewegwijzering was karig en het was goed opletten. Gelukkig hadden we mensen in de groep die via gpx delen van de route in de afgelopen weken hadden verkend. Op cruciale punten stonden verkeersregelaars, soms zelfs heuse motards, maar niet overal. Juist op het punt waar ‘Beleef Landleven’ voor een verkeersinfarct in de buurt van het Openluchtmuseum had gezorgd, leek men niet op de hoogte van deze tocht. Meer chaos werd veroorzaakt doordat bij Doorwerth aan de pijlen te zien was dat er drie fietstochten en een wandeltocht over dezelfde stuwwal bezig waren. Ik vroeg me af of bij een vergunning verlenen aan een evenement niet meteen bekeken werd of er niet teveel tegelijk plaatsvond in een bepaald gebied. De stuwwal was in ieder geval behoorlijk overbevolkt. De vele klimmetjes, de behoorlijke weersomstandigheden en de omgeving maakten het een mooie tocht, maar tussen de hellingen door had men gekozen voor voornamelijk drukke hoofdwegen, die de tocht er niet fraaier op maakten.

“Op mijn tandvlees hield ik de remblokken van mijn voorganger zo dichtbij als mogelijk en zat ik mijn uiterste best te doen om te zorgen dat ik in dit laatste stuk niet alsnog de blauwe trein zou kwijtraken.”

De tweede bevoorrading van de organisatie bij een bushalte op een helling was net als de eerste niet heel royaal geweest. Er was een banaan, water en gesponsorde Red Bull. Na de Veluwe en de tweede keer de stuwwal bij Doorwerth begon er bij ons een discussie over een eventuele koffiestop. Besloten werd om niet te stoppen, maar toen bovenaan de Grebbeberg het niet druk bleek bij onze vaste koffieplek werd er onverwachts toch een pauze ingelast. Ik was er erg blij mee. Na de Italiaanse weg, die nog redelijk aanvoelde, had ik bij de Boersberg en de Grebbeberg het gevoel gehad dat ik achteruit aan het fietsen was, zo zwaar voelden mijn benen. Ik had inmiddels behoorlijk zin in koffie en ik kon daar even normaal naar een toilet. Ook fijn was het om even gewoon te kunnen praten met de mannen, die ik de hele dag al met de nodige moeite probeerde bij te houden.

Na onze pauze ging het wat glooiend door een mooi bosrijk gebied, waarna het allerlaatste deel weer net zo ging als in het begin: onrustig in de drukte, die er inmiddels weer was en vooral zo hard mogelijk, om die middag nog te kunnen zien of Tom Dumoulin in staat zou zijn om zijn Rode Trui in de Vuelta te behouden. Op de dijk richting de Grebbeberg had ik mijn kopwerk al bewust verzaakt, maar nu hoefde ik er echt niet meer aan te denken om in de wind te gaan rijden. Op mijn tandvlees hield ik de remblokken van mijn voorganger zo dichtbij als mogelijk en zat ik mijn uiterste best te doen om te zorgen dat ik in dit laatste stuk niet alsnog de blauwe trein zou kwijtraken. Dit was extra lastig, doordat individuele deelnemers, die we passeerden, zich bij onze groep aansloten en het moeilijk was om goed het overzicht te houden of we nog compleet waren. En toen waren we opeens op het terrein van het kasteel. Volgens mijn teller passeerden we na 138 km de finish, wat suggereerde dat we toch iets overgeslagen hadden van die 150 kilometer, hoewel we ons niet bewust waren van stukken gemiste route.

Het terrein bij het kasteel, wat dan populair ‘event area’ moet heten, was gezellig aangekleed met muziek en terrasjes en bij het tijdens een drankje aldaar uploaden van mijn activiteit op strava, bleek maar weer hoe gevoel kan verschillen van de realiteit door de gebruikte maat. Ik had de hele dag geknokt om de jongens bij te houden en een gevoel van falen gehad, omdat het allemaal slechter leek te lukken dan eerder dit jaar, toen ik bezig was met de voorbereidingen van de Jean Nelissen Classic. Ik kon vandaag niet meedraaien op het vlakke, ik moest iedereen laten gaan in de meeste klimmen en zeker op het laatst. Vervolgens blijken die mannen achteraf bijna allemaal gewoon gegrossierd te hebben in persoonlijke records die dag en dus topprestaties te hebben geleverd. Tot mijn verbazing blijk ik zelf een aanzienlijke hoeveelheid bekers en persoonlijke records te hebben gereden, voornamelijk in beklimmingen, ook op de Grebbeberg en die vermaledijde Boersberg. Ik moest deze 1K-Ride nog maar eens rustig opnieuw op waarde schatten en evalueren. Net als de organisatie van deze tocht trouwens, maar ik heb begrepen dat de eerste stappen daarin inmiddels al zijn gezet.