Uit het dal klimmen in Sauerland

Naar dit weekend had ik uitgekeken en tegelijk had ik ervoor gevreesd. Ik had me enorm verheugd op twee dagen mountainbiken in het Sauerland met TC de Liemers, maar mijn val van amper twee weken geleden, waarbij ik mijn ribben had gekneusd maakte me bijzonder onzeker. Zou ik wel op tijd hersteld zijn om daar op een mountainbike rond te hobbelen? Was het niet beter om dit uitstapje gewoon over te slaan? Op de racefiets leek me geen goed alternatief voor dit clubweekend, daar op deze ongeveerde fiets een beetje slecht wegdek al te pijnlijk was. Ik had de afgelopen week al wel de volgeveerde mountainbike op asfalt en vlakke zandpaden uitgeprobeerd en dat ging redelijk. Ik zou eventueel met de C-groep met de mountainbike over de weg kunnen rijden had ik bedacht, maar tegelijkertijd wist ik dat ik gewoon off-the-road wilde crossen. Kortom, ik moest en zou met het clubweekend mee, ook al kon ik tot de dag voor vertrek nog steeds alleen op mijn rechterzij en mijn rug slapen, had ik een drukke week zowel op het werk als privé en kon ik pas vrijdagavond na mijn werkdag naar het Sauerland afreizen.

Zaterdagochtend vroeg voelde ik het al. Ik hoopte nog een beetje dat het een wat katerig gevoel zou zijn, na de lange vrijdag met een gezellig drankje na aankomst in het hotel, maar bij het ontbijt was me duidelijk dat mijn lichaam toch echt aan de noodrem had getrokken: een migraine-aanval en geen kleintje. Dat werd terug het bed in, de witte hotelkamer zo donker mogelijk maken en afwachten tot de cycli van aanrollende stekende hoofdpijnen, die steeds op hun climax eindigden met het legen van mijn inmiddels toch al lege maag, zouden ophouden. Dat duurde nog de hele zaterdag tot bijna middernacht, toen het in mijn hoofd plotseling opklaarde als de lucht bij wegtrekkend onweer. Opgelucht en uitgeput kon ik nu nog een hele nacht slapen. Wellicht dat ik de zondag toch nog met mijn clubgenoten meekon! De dag in bed had me wel laten merken dat ik inmiddels ook weer in staat was om op mijn linkerzij te liggen.

Op die zondagmorgen voelde ik me nog wat moe en ook wat slapjes na een hele dag geen eten binnenhouden, maar op zich goed genoeg om na een stevig ontbijt serieus aan een fietstocht te denken. Het weer was druilerig, maar in mij scheen de zon: ik ging fietsen! Eindelijk! Er stond een kleine 50 kilometer met bijna 1200 hoogtemeters op het mountainbikeprogramma. Voor mijn ribben was het prima dat de route grotendeels grindpaden en ook stukken asfalt betrof. We hadden echter ook een mooi stuk singletrack bij een aantal kruiswegstaties, waarbij na de lange steile klim erheen aldaar de nodige schietgebedjes konden worden gedaan. Twee keer moesten we dwars door hetzelfde beekje fietsen, waarbij ik op de heenweg een beter spoor had gekozen dan op de terugweg, want die tweede keer had ik midden in de beek opeens een afstapje, waardoor ik met moeite in het snelstromende water overeind bleef. De route ging behoorlijk op en af, waarbij ik in mijn huidige conditie meer de voorkeur gaf aan op dan af, wegens het licht pijnlijke gehobbel op hogere snelheid in afdalingen. Toch ging het fietsen behoorlijk prima. Ik voelde mijn ribben vrijwel nauwelijks, ook niet bij diep hijgen, mijn kleinere voorblad, dat ik op de 1×11 gemonteerd had, was precies goed voor de beklimmingen, die we voor onze wielen kregen en het weer was zo vriendelijk om te wachten met serieus regenen tot we koffiepauze hadden en terug waren in het hotel.

Onderweg heb ik genoten van het typische gezelschap van TC de Liemers, waarbij serieus doorfietsen werd afgewisseld met het nodige geouwehoer bij het even op elkaar wachten. We vertrokken met een groep van dertien mountainbikers en ondanks het motto ‘samen uit samen thuis’ besloten we om ergens onderweg in twee groepen op te splitsen, omdat duidelijk werd dat de twee voorgaande dagen bij iedereen toch wat verschillend in de benen waren gaan zitten. Ik vond het prima om mezelf vandaag bij de tweede groep te scharen en het idee was dat deze groep een stuk langs de Hennesee zou rijden om een paar kilometer en wat hoogtemeters van de geplande route af te snijden. Hoezeer je je kan vergissen in hoe dat er op de kaart uitziet en zich in de praktijk uitwijst, bleek toen bij terugkomst deze actie juist meer kilometers opgeleverd had en maar 150 hoogtemeters had gescheeld. Mij maakte het allemaal niks uit. Ik had hoe dan ook een prachtige dag gehad. Inge fietst weer!