Mijn hoofd zoemt. Ik heb wel geluid maar geen beeld. Ik hoor stemmen. “Nee, laat haar zelf opstaan”  “Ze is dizzy” en “Waar is mijn fiets?” Dat laatste blijkt mijn eigen stemgeluid en ik krijg opeens weer beeld. Even daarvoor was ik in een karrenspoor van rijbaan gewisseld en had ergens op de middenberm een oneffenheid aangetroffen. Mijn achtervering had hierop gereageerd door in plaats van te dempen me een duw mee te geven. Ik vloog een stukje door de lucht om met een behoorlijke klap in de vers geploegde akker te landen.

“Ik kon mijn rechterarm niet zelfstandig optillen, mijn rechterknie bleek een vieze wond te hebben en mijn linkerpols zeurde wat.”

Adrenaline is een bijzondere drug. Het verbaast mij altijd weer wat er op dat hormoon allemaal gedaan kan worden met een kapot lijf. We zijn teruggefietst en hebben koffie gedronken bij Uitspanning ‘t  Peeske. Ik heb daar een nieuwe vergunningssticker van Natuurmonumenten gekocht voor 2016. Eenmaal thuis heb ik eerst uitgebreid mijn fiets schoon gemaakt en daarna mezelf. Pas toen drong het goed tot me door dat mijn rechterschouder heel erg pijnlijk was. Ik kon mijn rechterarm niet zelfstandig optillen, mijn rechterknie bleek een vieze wond te hebben en mijn linkerpols zeurde wat. Ik was op rechts geland, dus mijn schouder had vast het grootste deel van de klap opgevangen. Mijn knie had waarschijnlijk iets van mijn fiets geraakt. De pijn in mijn linkerpols vond ik wat vreemd, maar die kon dubbelgeklapt zijn door een wegdraaiend stuur.

“Het bezoek aan mijn eigen huisarts leerde de volgende dag dat foto’s maken toch wel een goed idee was en zo zat ik mijn eerste vakantiedag bij de afdeling radiologie.”

Die zondagmiddag  ontstond er twijfel over wel of niet naar de huisartsenpost gaan. Ik kon het echter zonder pijnstillers behoorlijk uithouden, mijn twee sleutelbeenderen leken er voor de spiegel hetzelfde uit te zien en er staken nergens botten uit. Die nacht sliep ik redelijk. Ik werd wel af en toe wakker als ik op mijn rechterschouder probeerde te gaan liggen, maar dat diende gelijk als een soort natuurlijke wekservice, gezien het feit dat ik ook hard op mijn helm geland was en een hersenschudding op de loer lag. Het bezoek aan mijn eigen huisarts leerde de volgende dag dat foto’s maken toch wel een goed idee was en zo zat ik mijn eerste vakantiedag bij de afdeling radiologie. Van mijn schouder werd een hele fotosessie gemaakt en ook mijn pols werd doorgelicht. Er waren geen fracturen zichtbaar. Ik was behoorlijk opgelucht, dat ik geen schoudergepuzzel  tegemoet hoefde zien en ik slechts wat stijf en gekneusd was. Het verbaasde me dat ik daarna toch naar de Eerste Hulp verwezen werd. Mijn pols bleek minstens tien dagen in het gips te moeten, aangezien ze de kleine botjes op de foto niet goed kunnen zien. Uit voorzorg.

“Aankleden was al een hele uitdaging. Probeer maar eens een sportbeha aan te trekken met een gipsarm en een stijve schouder.”

Ik baalde. Ik was een beetje boos over mijn ‘voorzorggips’ dat ik op dat moment heel erg onzin vond. Tien dagen juist in mijn kerstvakantie zou ik niet kunnen fietsen door dat stomme gips! Maar mijn schouder deed wel heel erg pijn en mijn knie ook wel eigenlijk. Die eerste dagen zonder fiets waren absoluut noodzakelijk voor mijn herstel, alleen al omdat ik twee dagen vreselijke hoofdpijn heb gehad. Eerste kerstdag ben ik voorzichtig een half uur op de spinfiets gaan zitten om mijn knie wat los te werken. Dat heb ik tweede kerstdag herhaald. Op zondag was het echter zulk prachtig weer en ik voelde me dusdanig prima, dat ik echt even de fiets op moest. Ik moest naar buiten!

Dat viel nog niet mee. Aankleden was al een hele uitdaging. Probeer maar eens een sportbeha aan te trekken met een gipsarm en een stijve schouder. De fietskleding zelf was ook een ellende. Er paste niet veel over mijn gips heen, het zweethemd ging nog net. Uiteindelijk vertrok ik met een wat te ruim fietsshirt en een armstuk aan mijn rechterarm. Mijn linkerarm had ik gestoken in een gebreide beenwarmer, die ook over het gips heen kon. Mijn gipshand bleek redelijk op het stuur van mijn mountainbike te passen.  Mijn vrije rechterhand had de verantwoordelijkheid om te remmen en te schakelen. Gelukkig hoeft dat laatste met mijn 1×11 ook alleen maar met rechts.

Mijn schouder voelde ik niet onder het rijden, maar het was wel even zoeken naar een tred, die prettig was voor mijn knie. Daarna was het er, dat wat ik de afgelopen week in die paar dagen alweer zo gemist had: de zon op mijn huid, de rijwind langs mijn gezicht en de enorme vrijheid van zomaar ergens heen. Volmaakt geluk.

©ingefietst.nl