Het had me de nodige moeite gekost om mijn auto uiteindelijk op het parkeerterrein van Pannenkoekenhuis & Partyhoeve “Het Uilenbos” neer te zetten, aangezien het door de tamelijke sneeuwval glibberen en glijden was en mijn navigatie mij over bospaden stuurde, die voorzien waren van bebording “verboden voor alle verkeer, uitgezonderd landbouwvoertuigen”. Eerst had ik zelf nog een legaal alternatief geprobeerd, maar aangezien ook die weg ernstig besneeuwd was en ik bovendien steeds verder van de eindbestemming verwijderd raakte heb ik het er tenslotte maar op gewaagd. Ik wilde de start van de laatste wedstrijd in de Veluwse Wintercompetitie niet missen.

Het parcours was al vrijgegeven om in te rijden, toen ik via de bovenkant van de zandafgraving kwam aangefietst. Het was een prachtige, maar nogal verontrustende aanblik: een schitterend besneeuwd heuvelachtig terrein omzoomd door plukken bos met als blikvanger de helling, die ik nu stond af te turen. Kinderen met sleetjes gleden de heuvel af en het drong middels het aanwezige afzetlint tot me door dat de spekgladde sledebaan onderdeel vormde van het wedstrijdparcours. Ik glibberde tussen de sleetjes door naar beneden richting het middenterrein en zocht het tentje waar ik een kruisje achter mijn naam moest zetten. Hierna moest ik meteen maar met een verkenningsronde beginnen, want ik was behoorlijk laat.

De helling waar ik zojuist naar beneden was komen glijden, moest ik weer op en nogmaals af. Daarna slingerde het parcours zich via een smal paadje een bosje in. Daar ging het wat op en af en met wat minder dan de oorspronkelijke 2 bar lucht in mijn banden ging het inmiddels aardig. Het middenterrein werd overgestoken, waarna een volgend bosje volgde met een kuil, die werd ingeleid door een schuine ijsplaat. Ik zag dat snelheid nodig was om aan de overkant van de kuil de helling weer op te kunnen komen en liet me niet gek maken door mijn wegglijdende achterwiel. Dat was voorlopig mijn laatste dappere moment. Meer klimwerk, ijs en smalle paadjes volgden, waarbij mij de moed steeds meer in mijn fietsschoenen begon te zinken. Sommige hellingen waren zo steil dat ik mijn gewicht naar voren moest verplaatsen om te voorkomen dat mijn voorwiel omhoogkwam. Dit werd begrensd, doordat ik ook voldoende druk op mijn achterwiel moest houden, omdat dit anders in het luchtledige slippend geen tractie meer kon geven. Een collegarenster omschreef dit later als het “Bambi-effect” en ik had daar wel een plaatje bij.

Het ging na een behoorlijk linke afdaling, die ik verrassend soepel uitvoerde, pas echt mis in mijn hoofd toen ik via een smal, schuinliggend pad tussen de bomen naar beneden moest. Ik liet me een paar keer verrassen door een ijsplaat, die er hetzelfde uitzag als befietsbare sneeuw, maar die onverbiddelijk mijn fiets de afgrond in liet glijden. De meeste keren kon ik mijn fiets nog net rechttrekken, maar bij één plaat klapte ik onverwachts op mijn zij. Het was allemaal redelijk pijnloos, maar funest voor mijn zelfvertrouwen. De rest van het bospad heb ik gewandeld. Ik durfde niet meer op mijn fiets te stappen.

Toen de schuine helling ophield ben ik weer gaan fietsen en toen ik bij de tonnen aan het draaien en keren was realiseerde ik mij dat het tijd was om te starten. Ik had de ronde nog niet helemaal kunnen verkennen, maar gezien mijn huidige gemoedstoestand was dat niet van belang. Terwijl ik mijn verkenningsronde afbrak en schuin het middenterrein overstak om bij de start te komen vroeg ik me serieus af wat ik nu eigenlijk dacht te gaan doen. Ik durfde het rondje niet eens helemaal te fietsen, wat had ik dan in die wedstrijd te zoeken? Voor mijn plaats in het algemeen klassement maakte het helemaal niks uit of ik nu van start zou gaan of niet. Ik had vijf wedstrijden gereden, was een keer 2e, twee keer 4e, een keer 9e en een keer 10e geweest en dat had me een dusdanige hoeveelheid punten opgeleverd, dat ik in principe mijn vijfde plek zou behouden. Ik kon ook niet meer omhoog kijken naar plek vier, aangezien ik daarvoor minstens zou moeten winnen hier en dat was tamelijk onrealistisch. Ik kon mijn puntentotaal nog wel een klein beetje oppoetsen door hier in Lunteren een hogere klassering te behalen dan mijn 10e plaats in Apeldoorn, aangezien de vijf beste wedstrijden meetelden. Ik overwoog mijn kruisje weg te laten halen: Inge DNS in Lunteren.

Eenmaal in het startvak draaide ik bij. Ik was niet met mijn Ingefietstmobiel over glibberige en verboden bospaden gereden om hier uiteindelijk niet eens van start te gaan. Ik zou gewoon een ronde mee kunnen doen om mezelf weer op orde te krijgen en een beetje leuk te genieten van mountainbiken in de sneeuw hier, want het was echt prachtig. Ik besloot me helemaal achteraan op te stellen, om niemand in de weg te rijden tijdens mijn paniekpaadjes. Bij de helling merkte ik dat ik dit toch echt wel kon, maar ik liet iedereen gaan bij de eerste bosjes. Rust en ruimte om me heen en vooral proberen te blijven fietsen. De strategie werkte: ik kreeg weer moed. De kuil, een moeilijke ijsplaat, een tricky afdaling, het lukte. Ik haalde een dame in en merkte dat ik mijn tempo weer wat begon op te voeren. Toen kwam het schuine bos. Het eerste deel ging prima. Voor me uit kijkend stuurde ik soepel tussen de bomen door. Toen opeens: BAM! Weer onderuit op ijs. Het ging zo snel dat ik gelukkig geen tijd had gehad om ledematen uit te steken en ik viel keurig in “banaanhouding” tegen het talud. Pijn deed het niet, maar ik vroeg me af hoeveel van dit soort acties ik nog kon hebben voor ik jankend met mijn fiets op de nek naar de start terug zou lopen: Inge DNF in Lunteren.

Weer raapte ik mezelf bij elkaar: gewoon dit ene rondje afmaken! Na de tonnen bleken er nog een leuk bruggetje, meer leuke bosjes en klimmetjes, meer gladdigheid en een tunneltje in te zitten, gevolgd door nog een beklimming van de helling vanwaar ik was komen aanrijden en een afdaling over het sleetjesgedeelte. Ik was rond. In plaats van bij de finish naar de jurywagen te sturen verraste ik mezelf door dit parcours gewoon nog eens te willen doen. Ik wilde opeens minstens doorgaan tot ik eruit gehaald zou worden, omdat ik zou zijn gedubbeld. Mijn laatste wedstrijd bij deze leuke en voor mij vooral ook leerzame competitie zou niet eindigen met een lelijke DNF. Kom op! Nu een rondje zonder te vallen. Het ging warempel beter. De plek waar ik was gevallen bleek bij mijn volgende passage bedekt met een verse laag zand, terwijl de route als geheel steeds begaanbaarder werd door de invallende dooi en de sporen van alle deelnemers. Ik betrapte me erop dat ik zat te genieten op de min of meer rechte afdalingen, die ik nu op volle snelheid durfde te nemen, inclusief de sleetjeshelling en dat ook typische “mountainbikepaadjes” weer gewoon leuk waren. Inmiddels werd ik wel ingelopen door andere categorieën, wat betekende dat ik eruit moest: Inge DF in Lunteren.

Na even wat onduidelijkheid, omdat er meer deelnemers om allerlei redenen niet waren gestart of eerder waren uitgestapt wat niet altijd even overzichtelijk voor de jury was gebeurd, bleek ik uiteindelijk toch nog 9e te zijn geworden. Zo had ik vandaag ondanks al mijn gestuntel niet alleen netjes mijn vijfde plek in het klassement vertegenwoordigd, maar ook mijn 10e plaats van Apeldoorn uitgegumd. Ik mocht daar van mezelf tevreden mee zijn, zeker na de enorme mentale rollercoaster, die ik vandaag had beleefd. Deze competitie is zeker voor herhaling vatbaar, maar om op alle verschillende parcoursen mee te doen voor de top vijf moet ik komend jaar wat mijn techniek betreft toch echt ergens op cursus.

© ingefietst.nl