In het kader van mijn Project Dutch Mountains was het weer eens tijd voor de verkenning van een Nederlandse mountainbikeroute. De route van Rijssen stond al een tijdje op mijn verlanglijstje. Deze route is volgens de beschrijving slechts 20 kilometer lang, maar kan gecombineerd worden met andere routes in de nabije omgeving zoals Holten of Markelo en ook het simpelweg twee keer rijden van de route behoort natuurlijk tot de mogelijkheden.

De avond voordat ik met Liek dit avontuur aan zou gaan ontdekte ik, bij het nalopen van mijn mountainbike, dat ik wel heel erg weinig remkracht op mijn achterrem had. Ik was een beetje boos op mezelf, dat ik dat nu pas ontdekte, want het probleem had zich al enige tijd geleden aangekondigd. Het was me al een paar keer overkomen dat ik opeens een grote remslag voelde, maar dat genas bij deze hydraulische remmen van Magura altijd spontaan na een paar keer flink remmen of wat pompende bewegingen maken. Dit hield echter op tijdens de laatste wedstrijd van de Veluwse Wintecompetitie in Lunteren. Ik voelde een grote lege slag, maar hoe ik tijdens die wedstrijd ook remde en pompte, het systeem herstelde dit niet meer. Op dat moment was dat ‘the least of my problems’. Afdalingen in die sneeuw waren weliswaar nog spannender zonder achterrem, maar door al het geglibber en geglij werden mijn remproblemen dusdanig naar de achtergrond verdrongen, dat ik er ook eenmaal thuis niet meer aan gedacht had om mijn fiets even naar een monteur te brengen. Ik bestudeerde de beschrijving van de mountainbikeroute zorgvuldig en hoopte dat een beetje remkracht achter en de volle remkracht voor voldoende zouden zijn, want ik voelde er niets voor om de afspraak nu nog af te zeggen.

“Het is een pittig parcours met veel klimmetjes, keren, klauteren, draaien en afdalen. Er zit geen tien meter vlak terrein tussen. Vooral de Ravijntjes zijn een uitdaging.” Hier was geen woord aan gelogen. Nu moet ik wel bekennen dat ik nog steeds niet goed weet welk deel uiteindelijk als “de Ravijntjes” bekend staat, want meteen vanaf het begin was me duidelijk dat een groot deel van de hoogtemeters werd gemaakt door kuilen in plaats van bulten. Vanaf de kasseistrook bij de parkeerplaats ging het meteen draaiend en kerend het bos in en doken we door de eerste kuilen. Het was zaak om vooral genoeg snelheid te behouden om aan de overzijde zonder al te veel moeite weer boven te komen. Eenmaal gelukt voelde dit steeds als een gratis klimmetje.

Bij mijn eerste serieuze rempoging voelde ik dat het beetje remkracht dat ik thuis en op de parkeerplaats nog had ervaren op volle snelheid totaal verwaarloosbaar was. Het mountainbikeparcours van Rijssen met alleen een voorrem. Eigen schuld. Het vereiste een mentale aanpassing, die ik om wat voor reden dan ook op dat moment snel wist te maken. Deze hele route ga ik gewoon trappen en sturen en niet remmen. Mocht ik mijn snelheid echt met een rem moeten aanpassen, dan kan dat dus alleen met voor. Dit betekent in principe nergens hard remmen als het duidelijk naar beneden gaat, om over mijn stuur vliegen te voorkomen. Ik kan eventueel bijremmen als het omhoog loopt of vlak is en ik moet vooruit kijken. Heel ver vooruit kijken. Dit laatste bleek ik veel beter te kunnen dan ik dacht. Het vereiste wel veel van mijn concentratie, zeker omdat er behoorlijk veel bochten in het parcours zaten, maar het ging wonderwel prima.

Ik heb genoten van de achtbaanervaring van deze route. Naar beneden heb ik mijn fiets vrij laten lopen. Ik ging op volle snelheid door de kombochten, mijn gewicht in de strijd werpend bij het draaien en keren, steeds de juiste versnelling kiezend om te kunnen blijven trappen en voortdurend het parcours lezend. Ik kwam helemaal in de flow. Ik kan me zelfs ergens een luidkeels “Woeiiiii” en “Jiiihaaa” herinneren. Er waren tegen het einde van het parcours enkele afdalingen die met een dusdanig scherpe bocht eindigden, dat ik door de ontwikkelde daalsnelheid vreesde te worden gelanceerd en soms was het ontwijken van stormschade of modder een extra uitdaging, maar het lukte allemaal zonder rem.

Voor mij was het leerzaam om zo het parcours te ronden, maar het strekt tot aanbeveling om dit gewoon met twee werkende remmen te doen, ook als ik deze actie bij wijze van oefening wil herhalen. Ik was na een rondje dusdanig mentaal vermoeid, dat we geen tweede ronde hebben gedaan, laat staan de routes van Markelo of Holten. Daar moeten we dan nog maar eens voor terug, want het was naar mijn mening een uur autorijden waard, zelfs dit ene rondje Rijssen. Op een zondagochtend nemen we een volgende keer wel een thermosfles met onze eigen koffie mee, want dan is er behalve het zwembad niets open.

© ingefietst.nl