In de veronderstelling dat ik zou worden ingedeeld bij het soep uitdelen bij een van de verzorgingsposten of dat ik achter een inschrijftafel bij het startbureau zou staan, was ik nogal verbaasd toen ik op de helperslijst zag dat ik als verkeersregelaar moest optreden. Na dubbelchecken bij Marco werd me duidelijk dat ik bij de Montferlandtocht van 2015, een toertocht voor mountainbikers en crossers georganiseerd door TC de Liemers en ATB-club de Pedaleur, toch echt mijn debuut als verkeersregelaar zou gaan beleven. Daar moest ik echter wel een online cursus voor volgen en dat heb ik gelijk diezelfde avond maar gedaan.

De cursus bestond uit een aantal modules met tekst en filmpjes en elke module werd afgesloten met enkele vragen. Soms stond het antwoord op een vraag niet in het lesmateriaal bij de aan de orde zijnde module, maar gelukkig kon je horizontaal door de modules heen klikken om zaken bij elkaar te zoeken. Uiteindelijk bleek ik bij de module, die ging over de samenwerking op de locatie niet voldoende vragen goed te hebben, maar toen ik één antwoord had veranderd was dat wel het geval en was ik geslaagd en bevoegd. Ik kon een heuse oorkonde uitprinten, die echter alleen op zondag 4 oktober 2015, dus bij het betreffende evenement, geldig zou zijn. Een tikkeltje onbevredigend vond ik het feit, dat er geen feedback op mijn antwoorden werd gegeven. Ik wist dat ik 87% goed had, maar ik wist niet wat ik goed of fout had gedaan. Dat maakte me toch wat onzeker over de uitvoering van deze belangrijke taak.

Op de dag zelf vertrokken Bas en ik even na achten vanaf de waterskibaan in Braamt gewapend met twee spandoeken, twee oranje hesjes, foto’s van de oversteek, twee lunchpakketjes en een opschrijfboekje met een potloodje richting onze locatie. De spandoeken met de tekst “Pas op, overstekende fietsers” moest zestig tot honderd meter aan beide zijden voor de oversteek in de berm worden geplaatst en het opschrijfboekje was voor het noteren van mogelijke overtreders. De spandoeken waren redelijk snel neergezet en daarna was het wachten op de eerste fietsers. Het was een prachtige ochtend, waarbij de zon de nevel al snel verdreef, maar zo stilstaand was het toch behoorlijk fris. Bas had thermisch ondergoed aan gedaan en ik had er een beetje spijt van dat ik niet op datzelfde idee was gekomen. Gelukkig had ik wel gedacht aan een goede jas en stevige schoenen met warme sokken.

Voor zowel Bas als mijzelf was dit de eerste keer, dus we overlegden over hoe we de oversteek het best konden gaan organiseren. Bas kon vanaf zijn positie de fietsers in het bos van de helling af zien komen en zou dat gaan aangeven. Vervolgens konden we dan samen, als het verkeer dat toeliet, door ieder een rijbaan te stil te zetten de naderende fietsers van de toertocht laten oversteken. Tijdens het wachten werd duidelijk dat het druk was vandaag. Het was oogsttijd en deze oversteek lag blijkbaar op een route van een stuk land naar een inkuilplaats voor maïs, want er passeerden diverse tractoren met aanhanger. Ook hardlopers, wielrenners, ruiters en zelfs koetsen met paarden moesten onze kruising over. Toen een van de voorrijders van onze tocht eraan kwam, besloten we even te oefenen. We namen onze positie op de weg in en ik hoopte heel hard dat de naderende tractor vaart zou minderen. Dat gebeurde keurig en dat gaf me vertrouwen.

Al snel hadden we redelijk wat te doen en er waren vooral positieve reacties. Veel deelnemers aan de tocht reageerden met een “dankjewel”, maar ook de andere weggebruikers maakten ons werk niet ongemakkelijk, door gewoon begripvol te doen wat er gevraagd werd. Wij deden ons best om er samen een logische doorstroming van te maken, waarbij we nu eens het verkeer van de hoofdweg en dan weer de fietsers van de toertocht met voorrang onze kruising lieten passeren. De enige echt negatieve geluiden, die we gehad hebben, kwamen uitgerekend van wielrenners, die het zichtbaar vervelend vonden dat we hen in de afdaling van de Peekesbult hinderden of die ronduit niet wilden stoppen. Een enkeling op een racefiets klaagde zelfs dat het onmogelijk was om te remmen tijdens die afdaling. Aangezien onze blitse oranje hesjes op deze rechte weg vanaf de top al zichtbaar waren alsmede het waarschuwende spandoek met “Pas op, overstekende fietsers” hou ik het maar op een gebrek aan voertuigbeheersing van de persoon in kwestie of toch gewoon onwil. Anderzijds was er ook een wielrenner, die zomaar bij me stopte tijdens zijn klim, terwijl er op dat moment helemaal geen mountainbikers of crossers overstaken. Hij verklaarde dat hij dan thuis kon zeggen dat de klim van het Peeske zo’n slechte tijd op Strava had opgeleverd, omdat hij had moeten wachten voor de toertocht.

Na de grootste drukte was het wachten op de slotrijders, die ons zouden vertellen dat we de boel mochten opbreken. Dat duurde nog best lang en ik begon te voelen dat het toch lastig was een functie te bekleden, waarbij geen tijd en ruimte was voor een plaspauze.  Uiteindelijk kwamen in het begin van de middag de slotrijders en konden we onze spandoeken oprollen. We hadden ons opschrijfboekje niet nodig gehad. Het was een taak geweest, die gewaardeerd werd, vooral door de deelnemers en dat maakte het zeer de moeite waard. Ik weet zelf hoe zeer ik het waardeer als tijdens een fietsevenement verkeersregelaars hun taak staan uit te voeren en dan is het goed om het ook eens van de andere kant te zien. Ik was wel heel blij dat we weer terug op de waterskibaan waren, zodat ik een toilet kon opzoeken. Ze hadden me niet bij een nog latere oversteek op de route moeten indelen.

Nadeel van deze specifieke functie bij de tocht, in tegenstelling tot de mensen van het startbureau, de voorrijders, de slotfietsers of onze fietsende dokter, is dat je niet de route zelf ook kunt rijden. Daar was gelukkig een zeer elegante en goed georganiseerde oplossing voor: in het weekend voorafgaand aan de tocht was er een mogelijkheid voor vrijwilligers om met speciale toestemming van de boswachter de route te verkennen. Voor mij was dat tevens een mooie gelegenheid om enkele leden van ATB-club de Pedaleur eens te ontmoeten. Met een gezelschap van ruim twintig mannen en vrouwen, die zich in groepen verdeelden over de verschillende afstanden, hebben we bij prachtig weer in alle rust dezelfde route kunnen rijden als de deelnemers een week later. Voor ons echter stond er eenmaal terug bij de waterskibaan een heerlijke lunch klaar. Zonder vrijwilligers is een evenement als dit niet mogelijk en dan is het heel fijn om te ondervinden dat de inzet gewaardeerd wordt.

© ingefietst.nl

Randy van ATB-club de Pedaleur heeft zijn camera uitgeprobeerd tijdens het voorrijden met de vrijwilligers en onderstaand filmpje gemaakt: