“Avontuurlijke MTB-ers opgelet: in oktober 2016 vindt een uniek tweedaags MTB-event plaats in Montferland met zaterdag een kijkje in de keuken bij het Europese hoofdkantoor van Specialized en een zinderde MTB-tocht in het donker, de Specialized Nightride. Zondag is er de prachtige Wielerhuis de Pedaleur toertocht door dit schitterende heuvelachtige landschap. Maak het mee!” aldus de website van Natuurmonumenten.

Het natuurgebied Montferland is normaalgesproken na zonsondergang verboden terrein, dus deze ‘Nightride’ was een unieke kans om eens door dat bos te mogen biken in het donker. Een flink deel van het inschrijfgeld was bestemd voor Natuurmonumenten en samen met de extra donaties leverde dat deze stichting dat weekend ruim 8000 euro op. Er ligt in het Montferland een pittige MTB-route van 25 kilometer met 400 hoogtemeters, maar ik verwachtte dat ze voor deze nachtrit wel wat minder tricky paden zouden kiezen. Er werd inderdaad een speciale route uitgezet, die zo nu en dan de vaste route aandeed, maar de 34 kilometer van de nachtrit bevatte gewoon ruim 500 hoogtemeters en schuwde de technische afdalingen geheel niet. Zo hier en daar was het extra lastig door behoorlijk mul zand en in bepaalde gedeelten was door boswerkzaamheden de ondergrond moeilijk berijdbaar. Er werd vooraf duidelijk gewaarschuwd om vooral voorzichtig te rijden en er geen wedstrijd van te maken; het ging immers om het mountainbikeavontuur in het donker en een stukje natuurbeleving.

De vrijwilligers van TC de Liemers en ATB-club De Pedaleur hadden hun best gedaan om het evenement tot een succes te maken. Een half uur na zonsondergang vertrokken de eerste fietsers richting een met kerstverlichting gemarkeerd zandpad. In het bos was het verder donker, maar men had gewerkt met reflecterende pijlen, die prima zichtbaar waren en zo nu en dan was er een schrikhek of wat afzetlint gebruikt om de loop van de route te verduidelijken. Onderweg was er een gezellige pauzeplek met kampvuren, soep en broodjes en zorgde een troubadour voor sfeervolle livemuziek. Bij Specialized stond een poffertjeskraam en deelde een meisje Red Bull uit. Een biertje na afloop heb ik helaas niet kunnen vinden.

Uiteindelijk was het rijden op die mountainbike door dat donkere bos een geweldige ervaring. Apart om te merken hoe ik in het gebied, dat ik toch tamelijk goed ken, zo af en toe helemaal gedesoriënteerd kon zijn, doordat de duisternis voor een totaal andere beleving van de omgeving zorgde. Hoewel het in het begin behoorlijk druk was met fietsers, was het toch best spannend om door het donker te rijden en had ik associaties met droppingen van vroeger of een spokentocht. Mijn zintuigen gingen op scherp door de beperkte visuele informatie en het mountainbiken kreeg een extra dimensie. In het begin werd ik wat onzeker van alles wat ik niet zag, maar later schrok ik af en toe meer van wat ik juist wel zag. Het had wel iets van skiën in een sneeuwstorm: het gevoel neemt het soms over, omdat het onmogelijk is om alles heel precies waar te nemen en dat doet dat gevoel eigenlijk heel goed, als ik het maar laat gebeuren. Bijzonder hoeveel onbewuste informatie ik kan halen uit schakelgeluiden bij een volgende bocht of de lijn die het achterlicht van de afdalende fietser voor me volgt.

Ik hoop dat er een volgende keer komt en dan wil ik er zeker weer bij zijn! Ik heb wel voor mezelf een paar aantekeningen gemaakt en wellicht dat deze drie tips nuttig zijn voor iedereen, die overweegt om eens deel te nemen aan een dergelijke nachtelijke MTB-rit:

 

1. Zorg voor goede verlichting

Even waande ik me terug in mijn kindertijd, alsof ik me voorbereidde op een nachtspeurtocht. Op mijn stuur monteerde ik de Singfire SF-607, de ‘bamilamp’ die ik ook voor de avondritten op mijn racefiets had aangeschaft. In het bos leek het me ook van belang om goed door de bocht te kunnen kijken, dus wilde ik ook een lamp op mijn hoofd. Hiervoor heb ik een USB-oplaadbaar lithiumlampje van BBB gebruikt, dat ik gemakkelijk met het rubberbandje kon vastmaken aan mijn helm. Beide lampen had ik tot de nok toe opgeladen. Ik had deze combinatie niet kunnen uitproberen, dus ik was best gespannen of ik wel voldoende zou kunnen zien. Het was heel erg wennen en in het begin reden we zeer behoedzaam door dat donkere bos, maar al snel was me duidelijk dat het prima te doen was. De Singfire heb ik om zo lang mogelijk met de accu te kunnen doen op de middelste stand gehad en dat gaf een voldoende sterke en brede lichtbundel om over de tracks te kunnen rijden. De accu van de Singfire heeft het op die manier volgehouden vanaf het vertrek tegen 20.00 uur tot en met de rit weer naar huis waar ik tegen 23.30 uur aankwam.

Het koplampje van BBB was een minder groot succes, maar eerlijkheid gebiedt te vermelden dat dit lampje oorspronkelijk dan ook niet bedoeld was als helmverlichting, maar als stuurlamp voor een stadsfiets. De zwakke lichtbundel vanaf mijn hoofd droeg slechts marginaal bij aan mijn totale zicht en toen het tijdens het onweer begon te plenzen bleek het lampje niet helemaal waterbestendig te zijn en hield er acuut mee op. Een volgende keer maak ik de Singfire op mijn helm, dat kan gemakkelijk met de hoofdsteun, die erbij hoort. Het is op een mountainbiketrail belangrijker om goed licht op je hoofd te hebben dan op je stuur, zo heb ik ondervonden. Bij elke bocht was het nu flink afremmen, totdat ik met de lichtbundel op mijn stuur voorzichtig de bocht om kon schijnen, waarna ik het een en ander kon beginnen in te schatten. Dit was gemakkelijker, wanneer ik vlak achter iemand reed, want dan kon ik zijn lichtbundel gebruiken om de bocht door te kijken.

 

2.  Kies geschikte bescherming voor je ogen

Mijn fietsbril met kleurloze glazen leek me een goede bescherming tegen zwiepende takken en opspattend zand en modder en dat was ook zo, totdat dat onweer losbarstte. De kleine regendruppeltjes op de glazen, die overdag al hinderlijk kunnen zijn, diffracteerden nu in het donker het licht van de talloze lampjes van de vele fietsers tot een prachtig mozaïek, waar niet meer doorheen te kijken viel. Die bril ging dus de rest van de rit maar af. Een echte mountainbikehelm met een beschermklepje was nu wellicht handig geweest, maar voor mij betekende het nu maar even extra goed oppassen en af en toe door mijn wimpers turen op zanderige stukken in een poging om rommel in mijn ogen te voorkomen.

 

3. Wees herkenbaar voor je groepsgenoten

Hier had ik vooraf niet zo goed over nagedacht en de meeste anderen ook niet, zo zou blijken. Mijn zus had me nog de oplichtende halsband van haar hond te leen aangeboden, maar ik dacht dat ik vooral licht nodig had om zelf te kunnen zien, niet om gezien te worden. Ik had wel voor een achterlicht gezorgd, dat leek me alleen al handig voor het laatste stuk naar huis, maar achteraf had ik die halsband ook wel kunnen gebruiken.

We vertrokken tussen zo’n vierhonderd deelnemers met ons groepje van vijf en hoewel de start gespreid plaatsvond door elke paar minuten een plukje te laten gaan, bleek het meteen al lastig om in elkaars buurt te blijven. Nog moeilijker was het om elkaar na kwijtraken weer te vinden. Heb je overdag nog snel herkenning in de massa door te letten op de kleding, in het donker waren alleen de vele lampjes te zien. Langs de hele route stonden dan ook zo her en der groepjes mountainbikers op verloren groepsgenoten te wachten en deze bikers riepen dan in de richting van de naderende koplampen de betreffende namen: “Henk…? Hans…? Bart…? Ed…?” Een zonderling tafereel, dat ik vast nog eens in mijn dromen terug zal zien. Het was zaak in elk geval bij te houden of een groepsgenoot voor of achter je reed en met zo af en toe stoppen en elkaars naam roepen wisten we toch enigszins bij elkaar te blijven. Een volgende keer moeten we als groep iets herkenbaars bedenken dat duidelijk oplicht, bijvoorbeeld een breaklight in een bepaalde kleur rond de zadelpen of inderdaad iets als die halsband van de hond van mijn zus.

 

Tot slot is het misschien een idee om iemand te regelen, die je fiets schoonmaakt rond middernacht. Ik moet eerlijk bekennen dat ik er niet echt veel trek meer in had op dat tijdstip. Ik heb plichtmatig de modder van de fiets gespoeld en vervolgens alleen de allerbelangrijkste onderdelen gereinigd. Hierna duurde het overigens nog uren voor ik fatsoenlijk kon slapen, aangezien ik, nadat ik zelf ook nog even gedoucht had, nog tijden heb gestuiterd van de adrenaline. Het strekt tot aanbeveling om de volgende dag geen belangrijke afspraken te hebben, in elk geval niet vroeg op de dag. Helaas zat uitslapen er voor mij niet in, aangezien ik al weer bijtijds op moest om verkeersregelaar te mogen zijn bij de MTB-toertocht, het tweede onderdeel van het in de inleiding beschreven MTB-event.

© ingefietst.nl