Vorig jaar bij mijn eerste veldrit was ik bang dat ik links en rechts zou worden ingehaald door kleine meisjes op cyclocrossers, terwijl ik als ‘oud wijf’ deelnam op mijn mountainbike. Dat viel gelukkig nogal mee, maar nu ik sinds kort ook in het bezit ben van een echte crossfiets leef ik opnieuw enigszins gespannen toe naar de eerste wedstrijden van de GOW. Ik heb alweer visioenen dat ik word gepasseerd door meisjes op cyclocrossers, maar dit keer terwijl ik mezelf volslagen voor schut zet op die veldritfiets.

Het is echt heel erg wennen, als ik de veldritfiets vergelijk met de mountainbike. Hard rechtdoor fietsen gaat op zich met de crosser gemakkelijker en dat geldt ook voor mul zand en modder, maar het smalle stuur, het gebrek aan vering en de wat andere fietshouding, zorgen wel voor een boel onzekerheid en zo nu en dan ook onhandigheid. Boomwortels en gaten, daar wil ik op de veldritfiets toch echt het liefst omheen sturen, omdat er geen sprake meer is van enige vorm van wegligging als ik er met die crosser overheen stuiter en een steile afdaling voelt als een duik in het diepe. De mountainbikeroute in het Montferland durf ik nog steeds niet geheel op de crosser te doen, maar ik was afgelopen week toch behoorlijk trots op mezelf toen ik het grootste deel van deze route wist te volbrengen zonder stomme stuurfouten te maken. Ik durfde eindelijk bepaalde steile afdalingen vol irritante remkuilen te doen en ook stukken met wortels gingen al beter.

Angst is een slechte raadgever, maar bang zijn om jezelf voor schut te zetten is wel een goede motivator om het een en ander serieus aan te pakken. Bij het crossen horen namelijk ook een aantal skills, die ik mezelf eigen wilde maken, voordat ik zou deelnemen aan de eerste wedstrijd in het veld. De meest logische vaardigheid om mee te beginnen leek mij het van de fiets springen om een hindernis te nemen en daarna soepel er weer op. Natuurlijk kan je ook gewoon helemaal stoppen, rustig afstappen en over de hindernis heen klimmen en daarna weer opstappen, maar dan zou ik zoals in mijn visioen al door diverse achtervolgende meiden zijn ingehaald, mits ik niet inmiddels al op de laatste plek lag. Momentum houden is het devies: op snelheid komen kost kracht en dan is het zaak om die snelheid zoveel als mogelijk te behouden.

Ik had wat filmpjes bekeken over de technieken en Liek had mij het dynamisch afstappen al eens voorgedaan op de mountainbike. Ik zocht mezelf een mooi stukje gras uit en ging aan de slag. Eerst maar eens dat afstappen. Mijn rechterbeen zwaaide ik over het zadel en stak ik optimistisch tussen mijn fiets en mijn linkerbeen door als wilde ik daar de eerste looppas mee gaan zetten. Mijn linkervoet zat echter nog vast in het pedaal, dus het was van het grootste belang dat ik uitgeklikt zou zijn zodra mijn rechtervoet de grond raakte. Het viel me niet tegen dat dit maar twee keer misging van al die keren dat ik dat heb geprobeerd. Dit leverde dan wel gelijk een boel blauwe plekken op, want hardlopen met een complete fiets nog aan mijn linkervoet was absoluut onhandig. Toch ging ‘eraf’ al vrij snel redelijk.

“Ik herhaalde dit vele malen op dat grasveldje: eraf, een stukje naast de fiets rennen, er weer op…”

Opstappen vond ik lastiger. Ik had gemerkt dat mijn stuurpen misschien wat aan de lange kant was en inderdaad, toen ik er een kortere stuurpen opgezet had, bleek ik ineens beter op mijn zadel te kunnen mikken. Toch bleef ik dat ‘erop’ moeilijker vinden dan afstappen. Het voelde een beetje zoals ik vroeger bij iemand achterop de fiets probeerde te springen. Ik heb er niet altijd volledig vertrouwen in waar het bewegende voorwerp zich zal bevinden, waar ik op probeer te mikken. Toch ging ook dit na veel herhalen beter, maar niet zonder diverse blauwe plekken op mijn bovenbeen van voornamelijk het zadel. Ook ben ik in een aantal specifieke gevallen tijdens het oefenen dankbaar geweest voor het feit dat ik een vrouw ben en geen man. Ik herhaalde dit vele malen op dat grasveldje: eraf, een stukje naast de fiets rennen, er weer op, een stukje fietsen, er weer af, eventueel de fiets tijdens het rennen over een denkbeeldige hindernis tillend. De opgetrokken wenkbrauwen van de onderhoudsmannen van bij dat trapveldje heb ik zoveel mogelijk geprobeerd te negeren.

Had ik aan de spierpijn in spieren, waarvan ik vergeten was dat ik ze had, die eerste trainingen al gemerkt dat het veldrijden veel meer een ‘total-body-workout’ is dan wielrennen op de weg of zelfs mountainbiken, bij de meest recente training, waarbij ik met de fiets in de nek een aantal keer de beroemde trap van het WK-parcours in Zeddam ben opgerend, was het me helemaal duidelijk. Nog afgezien van het feit dat die fiets zo tillen ook nog wel een dingetje was –“Waar op dat stuur laat ik mijn rechterhand nu precies?”- voelde ik het vooral in bepaalde beenspieren: wil ik een beetje fatsoenlijk veldrijden, zal ik ook mijn hardlooptrainingen weer moeten oppakken! Dat heb ik deze week dan ook meteen maar gedaan. Nog ruim een week en dan zal ik weten of ik mezelf inmiddels handig genoeg gemaakt heb op de crosser, om niet voor schut te rijden in het deelnemersveld van de GOW. Ik kijk er met gemengde gevoelens naar uit!

© ingefietst.nl