Red Bull Kop Over Kop in Breda met Team Zijwielrent.nl
Video met uitleg van het principe van deze koers voor de editie van 2015 in Roden.
Red Bull organiseert in 2016 voor de tweede maal de wedstrijd ‘Kop over Kop’. Bij deze bijzondere ploegentijdrit start de eerste renner solo aan 100 km en telkens na ongeveer 15 kilometer komt er een ploegmaat bij, totdat het complete team voor de laatste 30 af te leggen kilometers uit vijf renners bestaat. De eerste renner wordt door Red Bull de ‘kopman’ genoemd, daarna haakt de ‘stoemper’ aan. Vervolgens trekt de ‘klimmer’ het team over de helft en zorgt daarna de ‘meesterknecht’ voor nieuwe energie. Tenslotte sluit de ‘sprinter’ aan om het team naar de finish te brengen. Deze editie start en finisht bij het NAC stadion in Breda. Janneke Scheepers van Zijwielrent.nl heeft een team ingeschreven en mij valt de eer te beurt om van dit team deel te gaan uitmaken.
Bizar hoe dat werkt: met gierende longen, een bonzend hart en pijn in mijn poten zit ik te hopen dat de ellende ophoudt en als het dan zover is, wil ik het zo snel mogelijk nog een keer doen.
Ik heb er wat gemengde gevoelens bij. Superleuk om eens wat met Janneke samen te doen en op zich spreekt de opzet van de wedstrijd me ook wel aan. Het komt echter niet goed uit in mijn trainingsschema, aangezien ik de eerste weken van september vooral op de mountainbike zal zitten, gevolgd door een werkweek op Ameland, waarna meteen deze ploegentijdrit zal zijn. Breda is voor mij anderhalf uur rijden en dat is op zich niet zo’n probleem, maar ik vind het wel een bezwaar om eerst op zaterdag mijn fiets naar het overnamepunt te moeten brengen en vervolgens de dag erop weer naar Breda te klepperen om met een pendelbus zelf bij het aanhaakpunt afgezet te worden, zoals de organisatie voorstelt.
De logistiek is nog wel een puntje. Ik ontdek dat mijn overnamepunt een kilometer of vijfentwintig van het stadion af ligt en bedenk dat het misschien wel een goed idee is om vanaf het stadion zondagochtend per fiets te vertrekken naar mijn locatie in Essen (België). Ik zou dan meteen mooi wat in kunnen rijden. Mijn benodigdheden voor de wedstrijd hebben Bart (stoemper) en Janneke (klimmer) al in de kofferbak van hun Zijwielent-Peugeot voor mij en voor Mattie (kopman) klaargelegd, terwijl zij zelf als locals wel gebruik zullen maken van de door de organisatie geregelde pendelbus en hun fiets al op zaterdag op de aanhaakpunten hebben gestald. Mattie moet gewoon bij het stadion vertrekken, dus dat is eenvoudig. Mieke (meesterknecht) laat zich wegbrengen naar haar aanhaakpunt en heeft de spullen al via Janneke en Bart op zaterdag door de brievenbus mogen ontvangen. Het lijkt een prima plan.
In Essen wachtte me een gemoedelijke chaos. Er was koffie, ik kon naar een toilet in het aanwezige gemeentehuis en deelnemers konden hun fietsen uit de bewaakte stalling halen en op een tacx inrijden. Ik probeerde te achterhalen wat de bedoeling was, maar het was me niet meteen duidelijk hoe het aanhaken in zijn werk zou gaan, aangezien niet was aangegeven wat het startvak was. De speaker werd ook lichtelijk wanhopig toen hij al een paar maal de eerste deelnemers naar het startvak had gemaand, maar niemand op de bedoelde plek ging staan. Het was misschien handig geweest de route naar dat vak vanaf de fietsenstalling aan te geven of een plattegrondje op te hangen. Een volgende onhandigheid was dat men vanuit het uiteindelijk ontdekte startvak de schermen met passerende teams niet kon zien. Het was namelijk de bedoeling dat als een team zo’n twee kilometer voor dit punt was, dit op de schermen zou verschijnen, waarna de betreffende sprinter naar voren zou kunnen schuiven in het startvak en soepel aan zou kunnen haken.
Nog voor ik vertrokken ben schiet mijn hartslag naar het maximum. Wat een nachtmerrie! Ik kon alleen maar bedenken hoe mijn teamgenoten mij na enkele kilometers nog steeds niet hadden gespot. Ze moeten zich hebben afgevraagd wat er mis kon zijn. Ze zijn gestopt en teruggereden. Wat een boel tijd moet dit hebben gekost! Nog voor ik een meter had gereden had ik het al verprutst voor mijn team. Zo voelde dat, hoewel ik er helemaal niks aan kon doen. Inderdaad, niks aan te doen! Gaan! Knop om! Dat viel nog niet mee. Achter Mattie aan sjeesde ik over de klinkers in Essen. Daar stond ons team ergens op een stoep, maar aansluiten ging niet soepel. Mattie en ik moesten afremmen, daarna weer aanzetten en ik moest vervolgens meteen overnemen. Er zaten veel teams dicht bij elkaar en in die ene straat probeerden we met z’n vijven bij elkaar te komen, werden we ingehaald en haalden we een ander team in. Ondertussen maakte ik in die chaos met een hoofdknik kennis met Mieke, die ik vooraf nog niet had ontmoet. Het was wat veel informatie in een paar minuten.
Vanaf dat moment zit ik in de hectische chaos en blijft het maar doorgaan, dertig kilometer lang. Ik wil eigenlijk even bijkomen van alle commotie, maar daar is geen enkele mogelijkheid voor. Ik wil dat mijn hartslag wat rustiger wordt tussen de kopbeurten door, maar daar is in het begin geen sprake van. En ik wil vooral dat mijn ademhaling stopt met dat astmatische gepiep. Gelukkig maakt de harde wind, die we tegen hebben, een boel geluid, waardoor het hopelijk niet al te erg hoorbaar is voor mijn teamgenoten hoe de paniek van zojuist op mijn astmalongen is geslagen. Vanaf die eerste straat in Essen zit mijn lijf al volledig in het rood en mijn hoofd is veel te veel met de verkeerde dingen bezig. Waarom heeft Janneke een andere chip met nummer 204? Was dat nummer wel omgeroepen? Was 36 dan toch omgeroepen en had ik dat serieus gewoon gemist? Nee, 36 was echt niet omgeroepen, ik had goed opgelet. Hadden we trouwens vooraf niet een systeem met kruissnelheid 37/38 afgesproken? Waarom rijden we dan veel harder en dat ook nog eens tegen de wind in? Waarom zitten er zoveel van die rotbochten in dit stuk? Bochten doen pijn.
© ingefietst.nl
Het verslag van Janneke over deze koers vind je HIER.

Ohja, ik heb trouwens je ademhaling wel gehoord in het begin, maar ik sta er niet van te kijken. Het ging écht hard. Dat was inderdaad niet de afspraak. Maar goed, je hebt het wel geflikt!!! (dat moet toch ook voldoening geven 😉 )
LikeGeliked door 1 persoon
Ik was er al bang voor dat het niet geheel onopgemerkt was gebleven…:s
Niet handig als luchtwegen zich vernauwen juist als je ze heel hard nodig hebt 😦 maar inderdaad, ik heb me er doorheen getrapt, dat geeft zeker voldoening. Enne… dat we harder gingen dan de ‘afspraak’ vond ik alleen maar erg omdat het in mijn hoofd niet goed zat, maar ook dat trok uiteindelijk bij 🙂
Al met al hebben we elkaar tot uiterste prestaties gebracht!
LikeLike
Wauw, wat een verhaal! Misschien iets minder heftig dan jouw aanhaakpunt is dat ik Mattie met dik 40 in het uur koud moest volgen. Na 5 km was ik al verzuurd en hoopte ik alleen nog maar dat achtereenvolgend Janneke, Mieke en jij verlichting zouden brengen. In een soort van constante staat van paniek heb ik deze tocht gefietst. “Fijn” om te lezen dat ik niet de enige was. Wel frappant om te merken dat je door pijn heen kan trappen.. of je dan ook daadwerkelijk sneller fietst is maar de vraag. Laat staan het aanzetten na die vele bochten… Ik zou het zo weer doen inderdaad! 😀
LikeGeliked door 1 persoon