De Vercors in Frankrijk is een prachtig gebied. Tot ik afgelopen jaar (2016) afspraken ging maken om er deze zomer een week rond te fietsen met een aantal leden van TC de Liemers had ik er eigenlijk nog nooit van gehoord. Het is een hoogvlakte onder Grenoble, aan de randen doorkliefd met diepe door rivieren uitgesleten kloven. Dit levert spectaculaire natuur op: enerzijds op de hoogvlakte bergpassen met bosgebieden afgewisseld door prachtige vergezichten en anderzijds in de kloven rotswanden met bergwegen die daarin zo nu en dan werkelijk kunstig zijn uitgehakt of er tegenaan lijken geplakt. Als we door zo’n kloof reden kreeg ik de indruk dat dit een vorm was van fietsen-in-de-bergen, die ik nog nooit eerder had beleefd: het was alsof ik daadwerkelijk op een prachtige manier IN de berg fietste.

De rotsbogen over de weg vormen voor mij meestal geen enkele belemmering, aangezien er direct weer daglicht te zien is. Bij een serieuze tunnel echter ligt dat bij mij toch wat anders. Waar het precies vandaan komt weet ik niet, maar de wetenschap dat we ons onder tientallen meters steen bevinden en het daglicht aan het einde van de tunnel nog niet is te zien, geeft me een onaangenaam benauwd gevoel. Bij het binnenrijden van de tunnel op de D518 richting Les-Barraques-en-Vercors zag ik op het bord dat deze 1,7 kilometer lang was, net zo ver als van mijn huis tot het eerstvolgende dorp. Er was geen eind te zien, maar er was gelukkig wel verlichting. Op dat moment was Willem bij me en daar was ik ook erg blij mee. Nu hoefde ik niet alleen met mezelf onder die berg door te fietsen. Ik zette me in het achterwiel van Willem en deed mijn best om zo min mogelijk om me heen te kijken. De grommende geluiden van het gemotoriseerde verkeer, die door de betonwanden werden geconcentreerd tot een voor mij onaangename sterkte probeerde ik zo ergens buiten mezelf te houden evenals het feit dat ik me ergens onder de grond bevond. Doorademen en doortrappen. Eindelijk maakten we de bocht, waarna er licht te zien was. Opgelucht reed ik even later met mijn fiets weer in de zon. De verlichte tunnel op Col de Rousset vond ik een stuk minder eng. Deze tunnel is ook best lang, maar redelijk verlicht en het einde is meteen te zien, omdat er geen bocht in zit. Na de tunnel werd ik ook nog eens getrakteerd op een fantastisch uitzicht.

Vanaf Col de la Machine zijn er twee mogelijke afdalingen richting Pont-en-Royans. Eerder die week waren we al over de prachtige Combe Laval omhoog gereden. De laatste kilometers van de beklimming  vanuit Saint-Jean-en-Royans werden we verrast door allerlei boogjes en kleine tunneltjes, terwijl er aan onze linkerkant een gigantische diepte gaapte vergezeld van een prachtig uitzicht. We besloten nu de D2 te nemen. De rustige, brede weg met slecht gerepareerd asfalt leek kilometerslang op en neer glooiend te twijfelen wat te zullen doen, totdat deze uiteindelijk een prachtige afdaling voor ons uitrolde met leuk bochtenwerk. Het slechte asfalt had ik in mijn gedachten juist ver genoeg naar de achtergrond kunnen dringen om weer optimaal te kunnen genieten, toen ik opeens een tunnel inreed. Het was acuut aardedonker, aangezien het meteen een bocht om ging. Geen verlichting en geen eind in zicht. Waar waren mijn fietsmaatjes? Paniek.

Ik probeerde te blijven praten in de hoop dat er zo geen afdalende fietscollega op me zou klappen, terwijl ik hard in de remmen kneep. Nog afgezien van het feit dat ik me in een onaangenaam kleine ruimte bevond was ik ook bang om met daalsnelheid tegen een van de rotswanden te knallen, waarvan ik geen idee had, waar deze zich precies bevonden. De reflectoren op de rotsen, die ik bij het binnenrijden van het tunneltje nog kon ontwaren, waren direct onzichtbaar geworden, toen er na de bocht geen daglicht meer op kon schijnen. Eindelijk stond ik stil in het pikkedonker. Overal om me heen hoorde ik piepende remblokjes en stemmen, maar het was lastig te bepalen waar die geluiden vandaan kwamen. Ineens was er een stem heel dichtbij. Arie..? “Inge, volg mijn rode lampje.” Er knipperde een klein rood ledje, dat niet in staat was om de omgeving serieus te verlichten, maar voldoende houvast bood om het einde van de tunnel te gaan zoeken. Nog een bocht. Daglicht! Arie bleek uiteindelijk de enige die iets van een lichtje aan zijn fiets had gemonteerd. Ik vond het stom van mezelf om daar niet aan te denken. Als slap excuus zou ik kunnen aanvoeren dat ik door mijn tunneltrauma het feit dat je als fietser in de bergen nog steeds zulke totaal onverlichte tunnels kunt tegenkomen flink had verdrongen, maar het zal me niet nog eens overkomen. Behalve de overweldigende natuur van de Vercors heeft deze ervaring in die donkere tunnel een behoorlijke indruk op me gemaakt.

© ingefietst.nl