Het Omnisport in Apeldoorn heeft na ruim een jaar weer een vloer op de wielerbaan. De vorige houten bekleding voldeed niet meer aangezien deze behoorlijk splinterde. Deze nieuwe baan van speciaal accoyahout wordt 5 september 2016 officieel geopend.

Mijn oog viel afgelopen week op een oproep van A.R. & T.V. De Adelaar om de baan voor de opening alvast een middag te komen uitproberen. Na wat heen en weer mailen met coördinator Hans van Bon was me al vrij snel duidelijk dat de lokale media het originele bericht behoorlijk hadden ingekort en dat de hierdoor gewekte suggestie dat renners van elk niveau welkom waren, niet juist was. Het was voor ervaren baanrenners bedoeld en daartoe wilde ik mezelf na slechts één clinic beslist nog niet rekenen. Het leek me echter leuk om te gaan kijken om diverse redenen en onder het motto ‘je weet maar nooit’ nam ik toch maar een tas met fietsspullen mee.

De clinic in Amterdam had me dusdanig enthousiast gemaakt, dat ik de ontwikkelingen in Apeldoorn nauwlettend had gevolgd, aangezien er binnen afzienbare tijd een prachtige baan zou zijn op minder dan drie kwartier autorijden van mijn woonplaats. Deze middag was een mooie gelegenheid om de route alvast eens te rijden en bij het Omnisport kennis te maken met de mensen en de mogelijkheden, voordat ik me komend najaar wellicht voor opstapavonden zou gaan aanmelden. Behalve voor een concert was ik nog nooit in het enorme sportcomplex geweest. De tribune van de wielerhal had ik al vrij snel gevonden, maar ik had hulp nodig om uiteindelijk ook de route naar het middenterrein te ontdekken, waardoor ik meteen blij was met mijn beslissing om toch maar even op verkenning te gaan, al zou ik dan zelf deze middag niet fietsen.

Het zag er allemaal prachtig uit: de hal met de tribune vol vrolijk gekleurde stoeltjes en een mooie parketvloer op die baan met reclameloos licht hout. De baan leek iets anders van vorm dan die in Amsterdam. Navraag leerde me dat de baan in het Velodrome een lengte heeft van 200 meter, terwijl deze baan in het Omnisport 250 meter lang is. De bochten zagen er een klein beetje minder steil uit. Het was boeiend om te zien hoe bekende en minder bekende baanrenners hun rondjes reden. Er werd ter plekke een wat chaotische afvalkoers in het leven geroepen om speciale devices te testen, waarmee renners elektronisch een signaal kunnen krijgen dat ze de koers dienen te verlaten. Ik kon intussen al mijn vragen stellen en nadat ik trainer Paul Versluis verteld had van mijn clinic bij Carolien van Herrikhuyzen, die overigens ook aldaar haar rondjes reed die middag, zag hij toch wel een mogelijkheid om mij op een rustig moment ook even te laten fietsen, indien ik spullen bij me had. Dat had ik!

Omkleden en een fiets regelen was zo gedaan. Fietsen zijn daar voor 7,50 euro per keer te huur en een vriendelijke monteur had al snel een fiets in mijn maat gezocht en afgesteld. Het bleek daar wel gebruikelijk om je eigen pedalen mee te nemen, maar met even zoeken tussen een paar gebruikte exemplaren aldaar werd ook dat probleem opgelost. Voordat ik tijd had gehad om te beseffen wat ik op het punt stond te gaan doen mocht ik met Paul de baan op. Hij vertelde me dat ik maar moest volgen in zijn wiel. Zijn snelheid was altijd een veilige snelheid om niet naar beneden te glijden. Achter het wiel is prima en anders er rechts naast. Vallen doet men namelijk altijd naar beneden en zo zou ik altijd om een vallende renner heen naar boven kunnen sturen. Dat klonk zowel logisch als natuurkundig in orde. Het maakte me wel een klein beetje nerveus. Het leek me een slecht plan om nu vlak voor mijn reis naar Frankrijk op een wielerbaan onderuit gaan.

Ik ging Paul dus in zijn wiel volgen. Dat was wel even een dingetje, aangezien we in die clinic steeds drie fietsen afstand hadden moeten bewaren. Nu moest ik in iemands wiel gaan rijden met een remloze fiets. Gelukkig had degene voor me ook geen remmen. Het lukte me om mijn gepieker hierover uit te schakelen door aandacht te geven aan wat ik te doen had. Vertrek vanaf de reling. O ja, zo ging dat. Klein stukje over grijs, over de schouder kijken, meteen Côte d’ Azur gevolgd door tempo maken, weer kijken en invoegen in de baan. Ik reed weer op een wielerbaan! Ik durfde niet meteen heel dicht achter het wiel van Paul, maar kreeg gaandeweg meer vertrouwen en kroop langzaam dichterbij. Binnen enkele ronden reden we tot boven in die baan. Had ik in Amsterdam nog het gevoel van een eindeloze, rammelende houden brug, de baan in Apeldoorn was erg stil. Afgezien van zo nu en dan wat stemgeluid was in de hal alleen het gesuis van onze fietsen hoorbaar. We werden ingehaald en haalden andere renners in en ik begon de kick van Amsterdam weer te voelen. Nadat Paul me zo een tijdje had rondgeleid eindigden we weer aan de reling. Wat was dit gaaf om te doen! Ik dacht dat ik nu moest stoppen, maar dat bleek niet de bedoeling. Paul verzekerde me dat als ik dit kon, ik hier overal kon rijden. Ik moest nog maar lekker wat rondrijden en telkens na een minuut of tien even wat rust nemen. Een beetje ongelovig nam ik een drinkpauze, om er daarna maar van te gaan genieten. Als Paul er vertrouwen in had, moest ik dat ook maar hebben. Ik mocht zonder begeleiding los op die prachtige baan!

Ik voelde me wel verschrikkelijk te gast, toen ik de tweede keer die middag invoegde vanaf de Côte d’Azur. Er reden allemaal ervaren baanrenners rond en zelfs enkele kampioenen. Het zou wel heel suf zijn als deze Stef Stuntpiloot met een beginnersactie een van deze rijders onderuit zou maaien. Ik was in het begin vooral bezig met kijken: voor me, door de bocht naar het volgende rechte stuk en over mijn schouder als ik op de baan opschoof, opdat ik maar niemand in de weg fietste. Toen het iets rustiger werd op de baan durfde ik wat meer snelheid te maken en na een paar sessies voelde ik het effect hiervan in mijn bovenbenen. Net als in Amsterdam, merkte ik dat het rijden met een vast verzet op zo’n baan de spieren toch wat anders belast dan de wegfiets. Ik zat intussen intens te genieten van het rijden van rondjes tegen de steile houten wand en het daarvoor benodigde tempo. In de auto op weg naar het Omnisport dacht ik nog, dat ik de opgeknapte wielerbaan slechts vanaf de kant zou gaan bewonderen en nu reed ik zomaar in het rond over het accoya. Wat een geweldige middag was dit!

© ingefietst.nl

Ook rijden op de wielerbaan in Apeldoorn? Bekijk de informatie van A.R. & T.V. De Adelaar voor de verschillende mogelijkheden.

Voor de link naar het volledige artikel bij de getoonde video van Omroep Gelderland klik HIER.