Het gonst in het peloton. Koen heeft het bij zich. Renger heeft wat bij de lokale drogist gehaald op kruidenbasis, maar dat werkt niet goed. Laurens heeft ook een potje mee en aangezien hij op een kamer in de gang tegenover ons bivakkeert, besluiten Diana en ik op zijn aanbod in te gaan. We steken giechelend de gang over. Ik ben ontzettend nieuwsgierig. Ik voel hoe een bepaalde mate van opwinding door mijn lijf trekt, als ik met mijn rechterwijsvinger een lik van het koel aanvoelende witte spul neem. Met de buit op onze vingers glippen Diana en ik terug naar onze eigen kamer. Zodra we de deur achter ons dichtgedaan hebben, beginnen we te smeren. Het helpt. Direct.

Mits ik een fijne broek heb met een goed zeem kan ik op mijn zadel dagen achtereen kilometers maken zonder wat voor crème dan ook. Voor de zekerheid pak ik voor deze tweede editie van Wielerbus on Tour wel wat chamois crème in, omdat ik vorig jaar na een etappe of zes met vrijwel elke dag wat regen toch wat schrale plekjes begon te ontwikkelen. Deze keer hebben we echter totaal andere weersomstandigheden: heet. Vanaf ons vertrek in Bled in Slovenië tot en met de aankomst in Valkenburg acht etappes later, worden we onafgebroken verhit door de zon en beleven we temperaturen van vaak boven de 35 graden. Nog voor ik een meter gefietst heb, staat het zweet al in mijn bilnaad.

De hitte zorgt onderweg voor diverse ongemakken: lege bidons, fikvoeten, zoutafzettingen en dus ook schuurplekken. Al na de tweede etappe heb ik een wond in mijn rechterlies, waar de chamois crème niet veel meer voor kan betekenen. Er zijn hardere maatregelen nodig. Voorzichtig breng ik het delicate onderwerp bij mijn medefietsers ter sprake. Het blijkt dat bijna iedereen er last van heeft en dat ‘Sudocrem’ verlichting kan geven. Aangezien ik in al die jaren op de fiets eigenlijk nooit iets heb hoeven smeren, heb ik geen idee wat dat is. Het blijkt een zinkzalf tegen luieruitslag. Na de succesvolle lik van Laurens schaffen Diana en ik de volgende dag onze eigen zinkhoudende luiercrème aan. Zo sta ik na de toetenboeners opnieuw voor mijn fietsgerelateerde aankopen bij de schappen met babyartikelen.

Voor het aantrekken van de koersbroek en na het douchen wordt er gesmeerd. De zalf trekt helaas niet snel in. Aangezien er op zo’n meerdaagse tocht veel gedaan moet worden voor en na iedere rit levert dit steeds weer enkele wat ongemakkelijke minuten op, waarbij mijn kamergenootje en ik met zalf op onze blote billen omwille van de efficiëntie driftig doorgaan met zaken als bidons vullen, tassen inpakken en tanden poetsen. Geen tijd voor gêne. De luierzalf laat uiteindelijk een witte waas van zinkoxide achter, maar doet uitstekend zijn werk. Het wondje in mijn lies zal me weliswaar de rest van de etappes blijven plagen, maar de overige schrale plekken bereiken een status quo of worden zelfs kleiner. Een volgende meerdaagse monstertocht gaat een dergelijke zinkzalf zeker op de inpaklijst! Om mijn liezen nog wat meer rust te gunnen na een dag zweten in de fietsbroek en om het intrekken van de zalf wat minder naakt te hoeven ondergaan, stop ik voortaan behalve onderbroekjes ook een paar stringetjes in mijn reistas.

© ingefietst.nl