Bardonecchia-Valloire | 86,1 km 2210 hm

Eindelijk, we gaan fietsen! Hopelijk verdwijnen mijn zenuwen als we eenmaal bezig zijn. De eerste meters vanaf het hotel gaan bergaf, maar al snel als we na het maken van een groepsfoto het Italiaanse dorpje uit zijn kondigt de eerste col van onze monstertocht zich aan: Col de l’Echelle. Volgens de beschrijving van Wielerbus is dit een beklimming ‘om er even lekker in te komen’ en dat klopt wel. Met vrijwel onmiddellijk een prachtig uitzicht in deze bijna 9 kilometer lange klim peddelen we met gemiddeld een procentje of 5 Frankrijk in. Ik had me vooraf druk gemaakt over het ook in de beschrijving aanwezige zinnetje “…zullen de krachtsverhoudingen al snel duidelijk worden” waarbij ik mezelf tamelijk achteraan had gedacht. Dat valt echter alleszins mee. Ik klim lekker in mijn eigen tempo omhoog terwijl ik voortdurend mede-Wielerbussers om me heen ontwaar. Een beetje suf maken we foto’s bij een bord waarvan we denken dat het de col aangeeft, maar even verderop blijkt dat we daarmee wat te enthousiast waren. Ook dat is blijkbaar even inkomen.

We dalen af en na een stukje door het dal begint op een drukke weg de Col du Lautaret. In het begin heb ik nog niet echt het gevoel dat we klimmen. Er is erg veel verkeer en ik hoop heel hard dat dit niet 25 kilometer lang zo zal blijven. Na enkele kilometers wordt het rustiger, maar ook een beetje steiler. Echt steil wordt het echter nergens. Wel heet. De zon brandt flink en er is geen zuchtje wind. Ik kan heel ver voor me zien wat we nog te gaan hebben, aangezien er niet veel bochten in de weg zitten. Dat wordt een lange zit. “Col du Klotaret” denk ik hardop. Het is pas de tweede klim uit het routeboek en ik heb er nu al genoeg van. Ik vind echter een klimritme en een modus om te dealen met de hitte. In mijn wiel hoor ik andere Wielerbussers. Rust.

Op het punt waar de Col du Lautaret overgaat in de beklimming naar de Col du Galibier staat het busje van Wielerbus met onze bakjes. Ik vul mijn bidons, stop vers voer in mijn trui en geniet van de aangeboden koek. Het begint te betrekken en in de verte is gerommel hoorbaar.

Nog 8 kilometer serieus klimmen en dan is het alleen nog afdalen naar het hotel in Valloire. Het is vanaf nu echter gedaan met de vriendelijke procentjes. Van 5 gaat het al snel naar 7, 8 en 9 en in de laatste kilometer zelfs 12 procent. Er vallen wat druppels, maar na de hitte van daarnet vind ik dat eigenlijk best aangenaam verfrissend. Op de top is duidelijk dat zich enkele onweersbuien hebben gevormd. In de hoop voordat de ellende losbarst van de berg af te zijn, zetten we vrijwel meteen de afdaling in.

Deze afdaling is lastiger dan die we hiervoor te doen hadden en voor mij echt even wennen. Ik verkramp en maak me druk over remblokjes, oververhitte velgen, nat wegdek en gemiste haarspelden, waardoor ik het mezelf nog moeilijker maak om fatsoenlijk door de bochten te komen. Als ik twee haarspelden beneden me Diana zie sturen schiet me haar tip te binnen: “Zingen in een afdaling helpt. Je ontspant en dan gaat het beter.” Oke, daar gaan we. Luidkeels zet ik in: “Always look on the bright side of life…” Nog een haarspeld: “Life is really shit, when you look at it…” Ik schiet na dit zinnetje in de lach en warempel het helpt: ik ontspan, mijn zwaartepunt zit weer keurig laag en ik stuur heerlijk de volgende bochten in op zoek naar mooie daallijnen.

Het lukt ons om de bui precies te missen. Even later stuiteren we over de kletsnatte wegen van Valloire op zoek naar het Oostenrijks aandoend hotelletje voor de komende nacht. Ik heb hoofdpijn. Misschien is het de hitte of heb ik toch te weinig gedronken. Mijn nek zit vast en ik krijg het vermoeden dat het gewoon spanning is, onzekerheid of ik dit wel kan. Ik probeer mezelf te ontspannen. Het ging best goed vandaag. Mijn benen voelden voldoende getraind aan en het was een prachtige rit geweest. Nog zeven etappes te gaan, waarvan morgen een belachelijk heftige. Ik neem een pijnstiller voor mijn hoofdpijn, maar lig toch de halve nacht wakker. Ik hoor het zo nu en dan flink onweren. Dat wordt nog wat morgen.

Lees verder: etappe 2/8

© ingefiets.nl