Valloire-Annecy | 155,3 km 3043 hm

Ik sta op met een knallende koppijn. Buiten is onweer hoorbaar en een blik uit het raam leert dat het daarbij tamelijk regent. Twijfel. De koninginnenrit van vandaag telt officieel zo’n 194 kilometer met 4602 hoogtemeters. De weersverwachting geeft aan dat het tegen de tijd van ons vertrek droog zal zijn, maar ook dat er vanaf een uur of twee die middag verse onweersbuien tot ontwikkeling zullen komen. Er is een mogelijkheid om de Col de la Croix de Fer over te slaan, terwijl de uitdaging om in acht etappes naar Nederland te fietsen overeind blijft. Ik heb eigenlijk geen zin om concessies te doen aan de oorspronkelijke route. Het voelt alsof ik nu al opgeef. Anderzijds voel ik er ook niet veel voor om door de ophaalservice van Wielerbus van de Col de la Madeleine geplukt te moeten worden, waar ik me met mijn klimtempo waarschijnlijk zal bevinden als het onweer losbarst. Bij het ontbijt blijkt dat er meer Wielerbussers twijfelen. Een enkeling gaat helemaal niet de fiets op en stapt bij Pim in de bus. Een groepje spreekt af om bij de afslag naar de Col de la Croix de Fer op elkaar te wachten en dan eventueel door te steken naar de Col de la Madeleine. Ik besluit om dat groepje in de gaten te houden.

Bij ons vertrek is het inderdaad droog en over natte wegen klimmen we via de Col du Télégraphe Valloire uit. Het is een lekker klimmetje om mijn hoofdpijn eruit te fietsen: slechts enkele kilometers met louter vriendelijke procentjes. “Niet omkijken” roept Diana me toe, maar ik heb al gezien dat we achtervolgd worden door een inktzwarte lucht. In de prachtige lange afdaling van de Télégraphe krijgen we het nodige water over ons heen, maar gelukkig is het niet echt koud. Eenmaal aangekomen in het dal pikken we aan bij een paar vlot doorrijdende Wielerbussers. Aan 50 in het uur denderen we het vals plat naar beneden tot de afslag naar de Col de la Croix de Fer, waar de zon doorbreekt. We wachten even tot het groepje compleet is en samen rijden we naar de voet van de Col de la Madeleine.

Met acht Wielerbussers beginnen we aan de beklimming, die door ons routeboek wordt bestempeld als de zwaarste van de gehele reis. Persoonlijk houd ik wel van dergelijke duidelijkheid en regelmaat: twintig kilometer steady 8 procent met ergens halverwege een korte uitschieter naar de 14. Ik vind al snel een prima ritme en met een klein groepje fietsen we min of meer al babbelend naar boven. Bij het steile deel schakel ik even naar mijn ‘we-moeten-nog-meer-dagen-32’ en valt ons groepje uit elkaar. Ik kan zo nu en dan zwaaien naar Lotte in een bocht boven me, maar verder ben ik het komende uur alleen met de berg. Het is warm. Ook op de hogere delen biedt het soms aanwezige zuchtje wind nauwelijks verkoeling. Ik constateer dat de “…smalle weg…” en de “…kraampjes met streekproducten…” die ik ergens in een omschrijving in de voorbereiding had gelezen niet van toepassing zijn. Behalve de passage van een skidorp en wat vee valt er al klimmend niet veel te beleven. Wel is het uitzicht fantastisch!

Eenmaal boven is er eindelijk wat verkoeling en worden we getrakteerd op een werkelijk fenomenaal panorama. De bergketen met de Col de la Croix de Fer is prachtig zichtbaar en ik kijk met gemengde gevoelens die kant op. Dit is de tweede keer dat ik die col bijna fiets. Ook in de week van Alpe d’HuZes ging deze beklimming wat mij betreft op het laatste moment niet door. Florian is nog niet boven met het busje met onze voorraadbakjes, maar na een tijdje besluiten we om toch de lange afdaling maar in te zetten. De weg is soms verrassend smal en ook hier is duidelijk te zien dat het flink geregend heeft.

Aangekomen in het dal van Albertville lijkt het of iemand aan beide uiteinden van de vallei ramen en deuren tegen elkaar opengezet heeft. Er staat een belachelijk harde wind. Terwijl we ons tegen deze wind in worstelen wordt er in de groep geklaagd over honger. Het valt niet mee om op zondagmiddag iets te vinden dat open is. Een chagrijnige eigenaresse van een eettentje wil ons wel wat te drinken bedienen, maar iets te eten is in haar middagpauze te veel werk. Ik ben blij met de cola en een bezoek aan het toilet, maar voor degenen die echt vast voedsel nodig hebben is dit niet voldoende. Anderhalf uur en meerdere pogingen hebben we nodig, voordat we in Albertville een horecagelegenheid hebben gevonden, die iets eetbaars serveert. Terwijl dit wordt genuttigd kondigen in de verte de eerste onweersbuien zich aan.

Even buiten Albertville beginnen we aan de Collet de Tamié, een onregelmatig colletje van een kilometer of 12. Donkere wolken pakken zich samen en als we tussen de bomen fietsen zijn de eerste druppels voelbaar. Misschien dat er onder andere weersomstandigheden sprake is van mooie uitzichten, maar een troebele blik op naar alle waarschijnlijkheid de Mont Blanc is het meest indrukwekkende dat ik nog even meekrijg. Bij het colbord kunnen we nog juist een jackje aandoen, waarna onmiddellijk de sluizen worden geopend. Ik klik mijn achterlichtje aan en met de bril op het puntje van mijn neus gluur ik tussen mijn wimpers naar de globale contouren van het slechte wegdek. Ik zie eigenlijk helemaal niks, maar mijn overige zintuigen gaan op scherp. Het voelt als het slechten van een skipiste in een sneeuwstorm. Gelukkig is de afdaling op zich niet erg bochtig. De donder weerkaatst luid tussen de bergen en zo nu en dan is bliksem zichtbaar. Echte schuilplaatsen zijn er niet, het is simpelweg zaak om zo snel mogelijk van die berg af te geraken.

We komen heel en zonder blikseminslagen beneden, waar het wat lichter en droger wordt. Ons viertal is ergens tijdens die helleafdaling uit elkaar gevallen in twee tweetallen. Samen met Lotte leg ik de laatste kilometers van deze etappe af langs het meer van Annecy. Terwijl ik uiteindelijk in het hotel aangekomen de puinhoop van deze rit opruim, komen op de groepsapp berichten binnen van gestrande Wielerbussers, die nog ergens een bui afwachten of moeten worden opgehaald. Tijdens de rit ben ik meerdere keren blij geweest met de keuze om de extra lus te laten liggen, maar eenmaal veilig knaagt het toch. Ooit komt er een dag dat ik die Col de la Croix de Fer ga fietsen, maar die dag was niet vandaag.

Lees verder: etappe 3/8.

© ingefietst.nl