Nadat ik met Cycling Connects People mee had mogen doen aan de clinic in Amsterdam en na de geweldig leuke middag, die ik had mogen beleven op de baan in Apeldoorn toen de leden van AR&TV De Adelaar de nieuwe vloer in Omnisport in gebruik namen, wilde ik ook wel eens zo’n clinic baanwielrennen in Apeldoorn. Als je iets wilt, kun je het vaak het beste zelf maar ondernemen en zo besprak ik samen met Bas, clubgenoot van TC de Liemers een clinic baanwielrennen voor ongeveer twintig personen via de site van AR&TV de Adelaar.

We wilden graag redelijk vroeg in de herfst, zodat enthousiast geworden clubgenoten optimaal van het baanseizoen zouden kunnen genieten door bijvoorbeeld op vrije trainingsavonden van de baan gebruik te maken. Behalve zaterdag 29 oktober was er niet heel veel keuze voor een clinicmoment, gezien de vele wedstrijden, die op de kalender stonden, dus toen Bas en ik de datum afspraken, hoopten we maar dat we voldoende aanmeldingen zouden krijgen. In het beroerdste geval zouden we zo’n 700 euro door twee moeten delen voor twee uur min of meer privéles op de baan. Hoe gaaf dat misschien ook zou zijn, dat was financieel niet te hopen. In eerste instantie liep het op de genoemde datum niet echt storm bij de leden van onze club. Ook toen we leden van de ATB-club de Pedaleur, waarmee we samen even daarvoor de MTB-Montferlandtocht hadden georganiseerd, hadden gepolst kwamen we nog niet aan de twintig personen en ik begon toch een beetje te vrezen voor een dure middag. Gelukkig meldden zich via ingefietst.nl ook nog enkele deelnemers, zodat we uiteindelijk een hele leuke groep bij elkaar hadden.

De twee enthousiaste trainers van AR&TV De Adelaar pakten het heel anders aan dan ik in Amsterdam had meegemaakt. Na de fase van het wennen aan de remloze doortrapfiets en het sturen om op het rechte stuk geplaatste kegeltjes werden we al vrij snel in twee groepen verdeeld. Elke groep had zo een trainer en het was de bedoeling dat we met slechts een half wiel afstand achter elkaar de trainer zouden volgen. Zo reden er twee treintjes van zo’n tien renners met ongeveer een halve wielerbaan daartussen. Ik vond het niet meteen leuk. Ik was zelf wat onzeker en achter iemand rijden, die zichtbaar ook niet zeker van zijn zaak was had een bijzonder versterkend effect. Zowel mijn hartslag als ademhaling voelde ik versnellen. De trainer ging al na enkele ronden hoger de baan op en ook door bochten gingen we met alsmaar meer tempo en steeds wat hoger. Mijn voorganger liet telkens een gat vallen, waardoor ons treintje erg onvoorspelbaar slingerde en ik voelde hoe mijn handen krampachtig de beugels omklemden. Nee, dit was niet leuk, dit was doodeng.

Na een korte drinkpauze ging het in ons treintje al een stuk beter. We durfden beter elkaar te volgen en zo nam de trainer ons mee nog hoger de baan op. We moesten hem allemaal kunnen volgen in de bochten tot boven de reclamestickers, dan waren we geslaagd voor de basis. Ik voelde me in deze sessie langzaam ontspannen en daarmee kwam ook het plezier geleidelijk terug. Ik kon weer genieten van de essentie van het sjezen over zo’n wielerbaan; een fiets met slechts één verzet, geen remmen, alleen kijken, trappen en sturen. Fietsen in de puurste vorm. Van doodeng was het inmiddels weer helemaal kicken. Ik vergat bijna dat er gisteren vijf hechtingen uit mijn knie waren gepeuterd, die de randen van een diepe snijwond bij elkaar hadden moeten houden. Twee weken hiervoor was ik met de crosser onderuit gegaan tijdens een toertocht in Dinxperlo. Een suffe val door een botsinkje met snelheid nul, maar met grote gevolgen, doordat ik met mijn knie terecht was gekomen op scherpe stenen. Ik had gevreesd dat ik helemaal niet mee zou kunnen doen aan de door mezelf georganiseerde clinic, maar gelukkig reed ik hier dan toch rond op deze fantastische baan. Ik moest mijn rechterknie maar enigszins ontzien, door mijn kracht vandaag vooral uit links te halen. Ik baalde dat ik niet voluit kon gaan bij de oefeningen, die we nu te doen kregen, maar dit was al eindeloos beter dan wanneer ik vanaf de kant had moeten toekijken.

We gingen eerst een soort achtervolgingstraining doen: de voorste ontsnapt uit de groep, sprint naar de volgende groep en sluit aan. Elke halve ronde werd er zo iemand uit onze groep gelanceerd, totdat ik aan de beurt was. Gaaf! Snelheid maken op een wielerbaan is een geweldige sensatie. De eerst keer had ik de afstand tot de volgende groep al snel overbrugd, de tweede keer haalde ik voor de aansluiting zelfs eerst de voor mij ontsnapte renner in, maar het werd elke volgende keer dat ik aan de beurt was lastiger. Dit kwam deels omdat al die intervallen natuurlijk vermoeiend waren, maar het was ook een soort afvalkoers aan het worden, aangezien iedereen de baan moest verlaten, die merkte dat hij niet meer bij de volgende groep kon komen. Een van de twee groepen was op die manier na verloop van tijd als het ware opgelost, zodat ik bij mijn ontsnapping een hele ronde moest zien te winnen. Toen ik na een flinke sprint eindelijk kon aansluiten, bemerkte ik dat ik op de doortrapper mijn benen even stil wilde houden. Dat is geen goed idee. Dit was voor mij het teken om ook even de baan uit te sturen. Kort daarna werd gelukkig weer een drinkpauze aangekondigd.

De laatste oefening was een tijdrit over een ronde. Een voor een werden we op de startlijn vastgehouden met de voeten in de pedalen. Er werd afgeteld en dan gaan! De eerste meters staan op die pedalen, maar ook staand door de bocht, op het rechte stuk gaan zitten, nog meer tempo maken, netjes tussen de lijntjes blijven om niet teveel meters te maken, dit ook volhouden in die laatste bocht en dan voluit finishen. Meteen daarna eraan denken dat je op een doortrapper zit: je benen stilhouden op dat moment staat garant voor valpartijen en daarmee waarschijnlijk gepaard gaande nieuwe hechtingen. Bovendien heb je slechts een halve ronde om tot stilstand te komen, want de volgende renner staat inmiddels klaar voor de start. Dat betekent met volgelopen pootjes zo hard mogelijk tegenduwen op die pedalen om die fiets af te remmen. Ik vond dit superleuk, maar hier moet ik nog maar eens voor terugkomen. Alleen met links snelheid kunnen maken heeft op het certificaat, dat we nadien allemaal op naam kregen uitgereikt, bij mij een tijd opgeleverd dat nog behoorlijk wat ruimte biedt voor verbetering.

Ik moet sowieso nog maar eens terugkomen, want wat was dit weer leuk om te doen! Ik heb er erg van genoten, ondanks mijn blessure. Leuke mensen, prachtige baan, prima service en een uitstekend verzorgde clinic door de mannen van AR&TV De Adelaar. Topmiddag!

© ingefietst.nl

Wil je ook een clinic organiseren? Kijk hier voor de mogelijkheden bij Omnisport in Apeldoorn!