De wedstrijdjes van de GOW smaakten naar meer en ik ontdekte dat er ook een dergelijke laagdrempelige competitie bestond in mijn regio voor de mountainbike: de Veluwse Wintercompetitie. De wedstrijddata vielen soms samen met wedstrijden van de GOW, maar meestal zou het voor mij een leuke aanvulling kunnen zijn. Zo stond ik dus weer aan de start van iets nieuws, maar toch voelde het een heel klein beetje vertrouwd aangezien het parcours van ETP-Zutphen werd gebruikt voor de eerste mountainbikewedstrijd in deze competitie. Om nou te zeggen dat ik serieuze parcourskennis had, was wat overdreven, aangezien ik dat doolhof nog steeds niet helemaal in mijn hoofd had weten te prenten.

Er waren wat opvallende verschillen met een wedstrijd van de GOW. Er stonden in plaats van één maar liefst twee categorieën jonge mannen voor ons dames opgesteld in de startvakken. De categorieën 4 (jongens 15-16), 5 (heren 17-34) en 8 (dames 15+) zouden enkele minuten na elkaar starten. Ik was benieuwd of wij niet al heel snel zouden worden ingelopen door de snelste heren en ik zag daar op dit bochtige parcours wat tegenop. In mijn eigen startvak viel me op dat het aandeel leeftijdsgenoten groter was dan bij de GOW, maar het totale aantal deelneemsters was wat kleiner. Voor me stond een jongedame die vertelde dat ze normaalgesproken aan landelijke mountainbikewedstrijden deelnam en dat die standaard vijf kwartier duurden, dus dat deze wedstrijd van slechts drie kwartier voor haar wel meeviel. Ik bedacht me dat de GOW voor de vrouwen slechts ongeveer een half uur aanhield, dus ik was benieuwd hoe ik een kwartier langer met mijn hartslag op maximaal zou weten te gedijen. Ik was ook nieuwsgierig of de start net zo hectisch zou zijn als bij de GOW, maar die vraag zou binnen enkele seconden worden beantwoord.

Het meisje, dat ook landelijk rijdt vertrekt als een speer en geeft ons allemaal het nakijken. Ik doe mijn best om er een goede start uit te persen en net na de eerste bocht dringt het tot me door: ik leid de rest van het pak! Zo vooraan heb ik nog nooit gezeten na een start. Ik voel iets dat het midden houdt tussen opwinding en paniek. Ik zie een behoorlijk gat tussen mij en het meisje, dat uit de aanmoedigen Anne Marie blijkt te heten. Ik kan in deze hectiek maar één zinnig ding bedenken: mijn best doen om dat gat dicht te rijden. Nog voor het einde van de eerste ronde is mij dat gelukt.

Eenmaal in haar wiel merk ik dat ik haar tempo op zich goed kan volgen, maar dat ik bij alle bochtige stukken eigenlijk net wat tekort kom, niet zoveel als toen ik hier een paar weken geleden op de cyclocrosser rondreed, maar net genoeg om steeds een paar meter te verliezen. Ik maak dat elke keer weer goed op een recht stukje, terwijl ik tegelijkertijd heel hard probeer de deur dicht te houden voor de dames, die nog in mijn nek hijgen. Anne Marie wordt flink aangemoedigd en daaruit kan ik opmaken dat we inmiddels een kopgroepje hebben gevormd van drie dames. Ik doe mee aan mijn eerste MTB-wedstrijdje en ik zit in de kopgroep. Ik heb even nodig om aan dat idee te wennen. Gewoon blijven trappen. Anne Marie maar volgen en dan zien we wel wat ervan komt.

Na enkele ronden slipt Anne Marie bij de bochtige zandbultjes een keer weg en bij een volgende bocht merk ik dat ze wat langzamer gaat. Ik heb geen idee hoe groot onze voorsprong is, maar ik wil op dit moment wel heel graag dat we als kopgroepje niet worden ingelopen. Ik overweeg mijn kansen. Zou ik dit serieus kunnen winnen vandaag? Dat zou wel een droomdebuut zijn! Ik weet meteen dat me dat niet gaat lukken met dit specifieke groepje. Ik zal kunnen verwachten dat Anne Marie ergens in een bocht binnendoor duikt en drie keer gas geeft in de volgende bochten om me definitief kwijt te raken. De derde dame van onze groep heb ik nog niet gezien, maar wie weet zit zij zich de hele koers te sparen. Terwijl Anne Marie en ik straks denken te vechten om de zege spurt zij ons eruit. Ik heb maar één kansje: op kop gaan rijden en de snelheid hoog houden, hopen dat ik de andere dames uitput voordat ik dat bij mezelf heb gedaan. Als kopgroep blijven we dan in elk geval weg en wordt het sowieso top drie. Als Anne Marie weer langzamer gaat steek ik haar voorbij. Mijn Epic is de eerste fiets in de dameskoers!

Weer voel ik die opgewonden paniek, maar nu ben ik echt even uit mijn doen. Ik heb in die paar cyclocrosswedstrijdjes tot nu toe alleen ervaring opgedaan met vanuit een matige start achter de feiten aan fietsen. Van achteruit het deelnemersveld kijk ik dan of er nog ergens voor me een dame rijdt, waar ik me op kan richten. Nu moet ik gaan bedenken hoe ik vanaf de koppositie mijn blik vooruit kan houden. Gelukkig biedt de jongenskoers uitkomst. Wij waren enkele ronden geleden de eerste achterblijvers al gepasseerd en vooruit kijkend zie ik steeds weer een andere achterblijver op het parcours opdoemen, die als richtpunt kan dienen. Wij kondigen onze komst aan en de betreffende heren gaan meestal vlot aan de kant. Ook twee achtergebleven dames passeren we op deze manier. Wij worden zelf echter ook ingehaald door de koplopers van de herenkoers. Hoewel het allemaal vriendelijk en snel gaat, vind ik het wedstrijdtechnisch toch wel een beetje ingewikkeld dat er drie categorieën tegelijk rondrijden. Mijn plan is daarentegen eenvoudig: het tempo hoog houden. Dat doe ik en dat lukt. De fans van Anne Marie roepen dat we verder zijn uitgelopen. Ik merk dat ik drie kwartier koers goed verteer. Het plan om de dames eventueel los te rijden lukt niet, daarvoor ben ik toch echt te sloom op de bochtige gedeelten en daar heeft het parcours in Zutphen er veel van.

In de laatste ronde steekt Anne Marie in een bocht binnendoor. Bij elk bochtig deel neemt ze wat afstand, maar tot mijn eigen verbazing lukt het me om tot twee keer toe weer in haar wiel te komen door gas bij te geven op de rechte stukken. Terug passeren lukt echter niet en bij het tunneltje weet ik dat zij heeft gewonnen. Ik trap zo hard ik kan om de voor mij nog steeds onzichtbare nummer drie achter me te houden en in die missie slaag ik. Tweede plaats…!

De nummer drie blijkt Annemarie te heten. Dat verzin je niet: een kopgroep met Anne Marie en Annemarie. Voor Annemarie was dit ook de eerste MTB-wedstrijd in deze setting. Melig maken we met ons drieën een foto op het podium dat er nog staat van de huldigingen van de jeugd. Aangezien dit een competitie is met een serie van wedstrijden, zal er voor de volwassenen alleen aan het einde van de laatste wedstrijd een officiële huldiging plaatsvinden, maar dat kan ons vandaag niks schelen. We hebben een podiumplaats!

© ingefietst.nl