In juni 2017 zijn de NK wielrennen in mijn achtertuin. Nou ja, eigenlijk meer in mijn voortuin en dan vrij letterlijk: mijn voortuin grenst fysiek aan het ongeveer 16 kilometer lange parcours dat de renners een aantal maal zullen gaan afleggen. De route voelt als ‘mijn’ parcours, aangezien ik op die wegen al train sinds ik in 1989 voor het eerst op een racefiets stapte. Het is niet de eerste keer dat deze ronde in een bepaalde variant wordt opgenomen in een koers, maar de NK zijn toch wel extra bijzonder om te gast te krijgen. Via tien foto’s met een korte toelichting geef ik een rondleiding.

De renners zullen starten in het centrum van ‘s-Heerenberg, waar het prachtige oude Kasteel Huis Bergh staat. Vanaf de stad gaat het op de klinkers van de Zeddamseweg meteen omhoog richting het Europese hoofdkantoor van Specialized. Deze 800 meter lange klim is nergens echt steil, maar ik kan me uit mijn eerste fietsjaren een klimcriterium herinneren, waar me toch pijnlijk duidelijk werd dat dit straatje een aantal maal op volle snelheid herhalen ook zo zijn sporen in rennersbenen kan nalaten.

Na de eerste passage van de finishlijn bovenaan de Zeddamseweg, vervolgen de renners de Drieheuvelenweg. De eerste van de drie “heuvelen” is dan al beklommen en ten opzichte van die eerste helling stellen de twee andere niet zoveel voor. Het zijn eigenlijk meer wat uitlopers vals plat, omdat je over de tenen van de Mengelenberg fietst. Als je over het fietspad rijdt, kun je in de afdaling van de tweede helling voldoende vaart maken om de derde vrij gemakkelijk boven te komen. De renners gaan over de rijbaan en daar is een en ander nog meer afgevlakt. Toch verraadt het uitzicht vanaf de laatste heuvel van deze weg dat je je op een relatief behoorlijke hoogte in de omgeving bevindt.

In Zeddam wacht de renners mijn favoriete klimmetje uit de omgeving. De iets meer dan 500 meter lange nostalgisch beklinkerde Bovendorpstraat met een steilste gedeelte van even boven de 6% leent zich uitstekend om clubgenoten te verleiden tot een sprintje. Ook bij dit hellinkje weet ik uit ervaring hoe de herhaling er toch behoorlijk in kan hakken. Bovendien is er na de kenmerkende authentieke Torenmolen nog een stukje vals plat, dat volgelopen pootjes flink pijn kan doen. Een demarrrage plaatsen kun je hier doen, maar dan moet je wel de benen hebben om door te trekken.

Er volgt namelijk geen afdaling naar Beek. In de zuiging van een peloton en met gunstige wind merk je amper dat de weg hier nog enkele kilometers omhoog loopt, maar als je alleen zit met een westelijke wind op je bakkes kan deze ‘hoogvlakte’ tamelijk vervelend zijn, zeker als vanaf het bos het ‘vals plat’ wat meer percentages begint te vertonen.

Als je het bos uit komt volgt een heerlijk stukje afdalen naar Beek, maar dat is maar kort. Na de passage van dit dorp komt de beklimming van het Peeske. Deze ruim een kilometer lange beklimming met een gemiddelde van 5 en een maximum van even boven de 8% is de meest serieuze helling van het parcours, maar door de gelijkmatigheid in een peloton prima te doen. In een toerclub is deze klim wel geschikt om een schifting te maken, maar ik verwacht niet dat een profpeloton hier een krimp zal geven. De zwaarte zit hem meer in de herhaling en de onrustige grilligheid van het rondje.

Mocht je als renner toch op het Peeske de aansluiting hebben verloren biedt de rechte afdaling naar Stokkum alle gelegenheid om terug te komen. Er kan flink doorgetrapt worden helemaal tot aan de Slotlaan in ‘s-Heerenberg, waar halverwege scherp naar rechts gestuurd moet worden de Camphuysenweg op.

Deze weg met hier en daar tamelijk onregelmatig liggende klinkers dalen de renners af naar Stokkum. Het zou leuk zijn als men daar ooit eens echte kasseien in zou leggen, gewoon omdat het er wel een leuk straatje voor is. Je merkt nauwelijks dat het naar beneden loopt, maar ik weet uit ervaring dat de omgekeerde richting best voelbaar is als ‘omhoog’ wanneer je met een andere dame in een stravastrijd bent verwikkeld.

Na de passage van Stokkum, klimt het peloton het dorpje weer uit bij ’t Klaphek. Als de renners over hun linkerschouder zouden kijken, zouden ze zien hoe prachtig buitenlands aandoend het dorpje Stokkum in het landschap ligt, maar zij zullen naar verwachting daarvoor te druk zijn met het ietwat oplopende gedeelte dat op strava de ‘Extra Strong Glue Sprint’ heet, een stravasegment met een perfecte naam, precies zoals het voelt. Hierna gaat het rechtsaf om via de rest van de Slotlaan het centrum van ‘s-Heerenberg te bereiken voor de volgende ronde.

De finish, die de renners afhankelijk van de categorie na een bepaald aantal ronden zullen bereiken, wordt voorafgegaan door de hierboven beschreven Zeddamseweg, die vanuit de stad omhoog loopt. Het is dus een soort van aankomst bergop. Op dit moment kun je al ervaren hoe het is om over die finishlijn fietsen, maar deze is nog wel van ducttape. Ik waan me weer even in 1989, wanneer ik mijn eerste “koers” finish op ditzelfde rondje, ook over een lijn van plakband.

© ingefietst.nl

Foto’s: Richard Tijsseling.