Er stond een stevig stormpje en ook viel er zo nu en dan een bui, maar ik had allerlei dingen geregeld, zodat ik na mijn werk naar de eerste dinsdagavondtraining van TC de Liemers zou kunnen gaan dit jaar (2015) dus liet ik mij niet weerhouden. Toch, toen ik tegen zes uur met mijn fiets in de tuin stond, liet ik mij onder het afdak jagen door een stevige hagelbui. Stik. Nu zou ik tegen de wind in nooit meer op tijd in Zevenaar zijn. Misschien was het ook niet zo verstandig om in een groepje te gaan rijden met deze storm en was het maar goed ook, hield ik mezelf voor. Toch moest er gefietst worden, vond ik en zo vertrok ik na de hagel richting een in de buurt gelegen hellinkje voor wat krachttraining. Terwijl ik met een zwaar verzet naar boven stampte barstte een onweersbui los. Als een malle de eerste afslag weer naar huis en zo stond ik binnen tien minuten weer onder dat afdak. Onweer is me toch echt te gevaarlijk.

Nu waren echter zowel mijn fiets als ik toch al nat en vies en had ik nog steeds die tijd ingepland om te trainen, dus na de onweersbui volgde poging nummer drie. Krachttraining stond op mijn programma, om straks in juni te kunnen presteren in de Jean Nelissen Classic. Dat betekende een uurtje met een behoorlijke versnelling diverse heuveltjes optrappen en wat losfietsen tussendoor. Het ging bij de eerste rotonde al bijna mis, toen ik door wind opzij nog net niet in het rozenperkje werd geblazen, maar ik moest en zou nu toch echt fietsen. Na de eerste helling, toen ik op het fietspad het Montferlandse bos doorkruiste vroeg ik me toch even af of ik niet gewoon thuis op de spinfiets had moeten gaan zitten, want ik moest laveren tussen diverse afgewaaide takken en realiseerde me dat dit tochtje beslist niet zonder gevaar was.

Dus ‘het koppie erbij houdend’ en in strijd met de verleiding om niet in de stukken, die in mijn training bedoeld waren om juist even los te fietsen ook te proberen records neer te zetten omdat de wind soms behoorlijk in mijn rug blies, vervolgde ik mijn training. Nadat ik echter in Stokkum om de molen heen gefietst was en onderweg was naar een volgend hellinkje, kon ik het niet laten om toch de Camphuysenweg in te draaien, waar een dame mij gisteren een ‘QOM’ afhandig had gemaakt. Voor wie er niet mee bekend is: Strava is een website, die veel fietsers gebruiken om hun trainingen bij te houden. Je ritten kunnen worden geanalyseerd en nog leuker, je kunt jezelf vergelijken met anderen, die ooit over hetzelfde stuk weg zijn gefietst. Zo kun je ‘bekers’ verdienen als je in de top 10 komt en het allermooiste ‘King Of the Mountain’ worden als je de snelste bent op een bepaald segment. Dit wordt een KOM genoemd. Voor vrouwen is er een eigen klassement en zij kunnen dan ‘Queen Of the Mountain’ worden. Dat dit fenomeen ook hachelijke situaties oplevert staat buiten kijf: niet als een dolle proberen een QOM of KOM te halen in druk verkeer als je hele goede benen hebt, vereist een zelfbeheersing, die niet iedere sportfietser voortdurend aan de dag kan leggen. Ook is het trainingstechnisch geen goed plan om op al die segmenten maar te jagen. Maar goed, de Camphuysenweg was leeg, het was een helling, die prima in mijn training paste die dag, ik was uitgedaagd en ik had stormachtige wind mee. Mijn teller gaf boven de 40 km per uur aan en het was dat er aan het einde van de straat een auto indraaide, anders was ik plat door de bocht in volle vaart de Stotlaan opgesjeesd.

Er volgden nog een aantal korte hellingen en ik eindigde mijn krachttraining door bij wijze van ‘grande finale’ met grote versnelling staand de Peeskesbult over te ploeteren. Het was inmiddels droog geworden en droog gebleven, zodat mijn Goretex jasje, dat in de buien prima zijn werk had gedaan nu toch voor een sauna-effect op mijn lijf begon te zorgen. Het zat er echter bijna op, alleen nog even uitfietsen, had ik zo bedacht. Het stukje Melkweg, dat volledig vlak is maar pal tegen de wind in ging, was voor dat doel achteraf gezien niet echt geschikt. Eenmaal thuis barstte er weer een fikse bui los en toen ik voldaan over het feit dat ik toch maar gegaan was mijn Garmin uitlas op Strava, zag ik dat ik mijn QOM inderdaad weer terug had. Dit feit werkte op de dame in kwestie echter als een rode lap op een stier, zodat ik inmiddels slechts enkele uren na mijn fietstocht alweer op de tweede plek sta op die vermaledijde Camphuysenweg. Vóór Jelle Nijdam, dat wel.