Er zijn mensen, die dit doen als werk. Vandaag echter mocht ik me ook even testrijder wanen voor mountainbikes tijdens de Specialized Days bij het Europese hoofdkantoor in ‘s-Heerenberg.

Ik voel me een tikkeltje suf, als ik het skislotje in mijn achterzak doe voor mijn Cube Reaction SID Blue XC uit 2010, om deze fiets in ‘s-Heerenberg tijdens het testrijden aan een hekwerk vast te kunnen zetten. Het is een prima MTB hoor, maar een 26er, een hardtail en uit 2010 dus. Als je er nonchalant met een MTB vandoor zou willen wandelen op zo’n evenement is er wel andere keus. Na een stukje MTB-route Montferland kwam ik vanzelf langs het evenement van Specialized en aldaar bleek het meegenomen slotje al helemaal overbodig: men had keurig een bewaakte fietsenstalling geregeld. Binnen moest ik een formulier ondertekenen, dat ik dit volledig op eigen risico ging doen en dat eventuele schade aan de testfietsen voor mijn rekening zou zijn. Ik moest mijn rijbewijs achterlaten en zou deze weer terug ontvangen als ik netjes alle testfietsen weer had ingeleverd. Ik ging met heel duur speelgoed spelen.

Voor mij stonden in het kader van Test-The-Best een Era, een Fate en een Epic (WorldCup!) klaar om uit te proberen op het parcours van enkele kilometers door het Montferlandse bos. Ik was erg benieuwd. Allereerst omdat ik nog nooit op een 29er had gefietst en daarnaast omdat ik alleen maar een hele slechte ervaring had met een full suspension. Het tentje met testfietsen zag er in eerste instantie niet zo spectaculair uit, vooral omdat vrijwel alle testfietsen in stemmig zwart waren uitgevoerd en nog vol modderspatten zaten van de testritjes van de ochtend. Dat oogde allemaal niet echt flitsend. Toen echter mijn eerste testfiets werd afgesteld op mijn lengte en gewicht en ik luisterde naar alle specificaties van de Era, die ik ging uitproberen, besefte ik dat ik daadwerkelijk mocht rondcrossen op een MTB, die ik mezelf waarschijnlijk nooit kon veroorloven.

Achteraf had ik een andere volgorde moeten kiezen, want de Era was meteen geweldig! De vering met de brain zorgde ervoor dat ik niet als op een kameel zat te hobbelen, maar wel bij paadjes met boomwortels kon doorraggen. Ik verwachtte dat ik met de 29er wat meer moeite zou hebben met klimmen of snel sturen, maar dat was niet het geval. Ik dreef over de modder met die grote wielen en ik dook gelijk met vertrouwen in volle vaart een lange afdaling in. Onderaan ontdekte ik het minpuntje aan deze testfiets: de remmen waren niet super. Ik remde pas laat in de afdaling vlak voor ik de bocht naar links in wilde sturen en ik moest heel veel moeite doen om die bocht alsnog te houden. Ook miste ik de bar-ends. Ik weet niet of het een juiste of veel gebruikte techniek is, maar bij een korte steile klim, waar ik uit het zadel ga, duw ik blijkbaar mijn stuur naar beneden op de bar-ends, zo heb ik vandaag gemerkt.

De Fate kon door die eerste rit alleen maar tegenvallen en ondanks dat het nog steeds tig keer fijner rondkarde dan mijn eigen Cube, deed deze fiets dat ook. Weer op een hardtail gaan zitten als je net met een brain gefietst hebt is geen eerlijke vergelijking. De remmen waren wel goed, dus hard naar beneden was hierdoor wel weer vertrouwder. De Fate was de enige fiets die ik die dag getest heb, die geen 1×11 had, maar ik heb hem niet van het grote blad afgehad. Ik heb nu niet voldoende kunnen uitproberen om te weten wat je met de 1×11 op een langere relatief steile klim eventueel mist ten opzichte van een dubbel of een trippel. Ik vraag me ook af of ik het zou missen, dat ik hem niet effe snel op het kleine blad kan tikken als er een klim opdoemt, die ik niet heb zien aankomen. Ik denk echter dat ik wel kan wennen aan dat 1×11, zeker in het Montferland. 

Tot slot mocht ik op de Epic en nog wel de World Cup uitvoering. Dit was de enige mannenfiets van de drie en ik merkte dat een beetje aan het feit dat ik wat meer voorover kwam te liggen door de wat grotere afstand tussen het zadel en het stuur. Hierdoor voelde ik nadat ik al aan de ronde begonnen was, dat het misschien prettiger was geweest als het zadel een tikje hoger zou zijn gezet. Dit nam niet weg dat deze fiets weer een genot was om op te raggen. Het zal de combinatie van het te lage zadel en de niet goed gesmeerde ketting zijn geweest, die me toch wat minder euforisch liet voelen dan tijdens de rit op de Era, maar ook dit was een topervaring. Ik besefte het eigenlijk al bij de eerste rit: ik ben nu voorgoed verpest. Geen enkele voor Jan Modaal betaalbare MTB is nog goed genoeg. Ik wil een full suspension 29er met hersens! 

Ik moet mijn eigen hersens hier nog maar eens goed over laten kraken, voordat ik een besluit neem over mijn volgende MTB. Om mij wat op weg te helpen kreeg ik een ‘goodybag’ vol boeken en folders mee. Dat vond ik dan van zo’n goed georganiseerd event wat minder doordacht. Het is me gelukt om met de enorme boodschappentas in mijn ene hand en het stuur in mijn andere de Peeskesbult over te komen, zonder dat ik met de tas in het voorwiel een salto heb gemaakt. De volgende keer moet ik dus maar een rugzakje meenemen naar dit soort dingen, of men moet, bij zo’n dag waar velen op hun racefiets of MTB naar toe komen, zorgen voor een ‘goodybackpack’.

(Inmiddels heeft dit artikel een vervolg gekregen met de titel: ‘Test the best en voorgoed verpest (vervolg)’ )