Enthousiast over onze prestatie bij de Drenthe200 zaten we een dag later achter de pc om ons op tijd aan te melden voor de Hel van Groesbeek. Het voelde als het bestellen van kaarten voor een popconcert. Met elkaar append zaten we te wachten tot het evenement de inschrijving open zou zetten. Het was noodzakelijk om de pagina een enkele keer te verversen wegens de topdrukte op het web, maar het lukte ons allebei in te schrijven voor de 70 kilometer van de Hel van Groesbeek.

Als mijn voorjaar wat meer ingevuld begint te raken in voorbereiding op Bardonecchia, blijkt deze mountainbikewedstrijd eigenlijk helemaal niet handig. Ik heb inmiddels flink wat kilometers aan D1-trainingen afgewerkt en de lange afstand van de Ronde van Vlaanderen in de benen, waardoor mijn duurvermogen weliswaar behoorlijk is toegenomen, maar dat is ongetwijfeld ten koste gegaan van wat explosiviteit. Het korte klimwerk rond Groesbeek in combinatie met wedstrijdtempo vraagt om vaardigheden die ik de laatste tijd juist wat minder heb aangezet. En over vaardigheden gesproken: de laatste keer serieus mountainbiken is inmiddels een behoorlijke tijd geleden.

Met een knoop in mijn maag rijd ik naar de start. De verhalen over deze tocht helpen niet om mijn hoofd in de stand ‘funklasse’ te krijgen. De start over de crossbaan moet heel akelig zijn. In het parcours zijn er veel moeilijke en slecht lopende stukken met veel wortels, ook in de klimmetjes. Er schijnt een verschrikkelijk moeilijke afdaling te zijn met grote stenen, die inmiddels ‘Trauma Trail’ is gedoopt, waardoor elk jaar wel iemand in het ziekenhuis belandt. Ik zie al helemaal voor me hoe ik het voor elkaar ga krijgen om in het begin van het wegseizoen weken in het gips te moeten door een mountainbike-uitstapje. Ik realiseer me dat dit niet de juiste visualisaties zijn en probeer mezelf duidelijk te maken dat deze wedstrijd voor mij gewoon een leuke toertocht is met tijdwaarneming. Het belooft een prachtige zonnige dag te worden, ideale omstandigheden om voor de variatie in trainingsprikkels even lekker te mountainbiken.

Meestal gaat het gepieker over als ik eenmaal fiets, maar dat is nu niet het geval. Vlak voor de start haalt de organisatie de linten tussen de subcategorieën in het startvak uit, waardoor de honderden renners alvast in elkaars nek beginnen te kruipen en opschuiven richting startstreep. Dit heeft tot gevolg dat ik nog voor we na het mondelinge startschot bij de matten zijn al twee keer van mijn fiets ben geweest wegens opstoppingen door de grote drukte. Waarom de organisatie iedereen zo tegelijk loslaat in plaats van elke subcategorie met enkele minuten tussenruimte, zoals bijvoorbeeld ook in Montferland gebeurde, is me een raadsel. De hierna volgende crossbaan is mede hierdoor inderdaad verschrikkelijk. Een enorme zandbak met overal renners en fietsen. Elke helling moet ik van mijn mountainbike omdat voor me al wordt gelopen. Het gewurm lijkt eindeloos te duren. Inhalen om ruimte te krijgen lukt niet en anderen voorlaten levert ook niks op, behalve dat ik na de crossbaan tot de pijnlijke conclusie kom dat ik ongeveer het hele startvak heb voorgelaten. Ik rijd helemaal achteraan. Ik kan nu wel doortrappen en op de eerste bospaadjes begin ik aan een inhaalrace. Dat duurt echter maar kort. Bij een klim stuit ik op een scrum van wandelende mountainbikers, die allemaal over het hellende pad onder de Rododendrons door willen. Er wordt zelfs met de fiets in de nek over het ernaast gelegen kreupelhout geklommen in een poging weer fietsruimte te krijgen. Dit duurt gevoelsmatig ontzettend lang en mijn benen laten weten dat ze al dat heuvelopwaartse gewandel niet kunnen waarderen door vol te lopen.

Eindelijk kan ik weer fietsen, maar het is voortdurend druk. Ik blijf inhalen, vooral in klimmetjes, maar tegelijkertijd heb ik eigenlijk niet veel zin om mensen voorbij te gaan, aangezien het voor me immers voller is dan achter me. Ook in de afdalingen is het onmogelijk om goed vooruit te kijken, omdat het filerijden is. Vlak voor me op een afdaling met grote stenen valt iemand schijnbaar akelig, maar achteraf gezien vooral onhandig, dwars over het pad. Weer moet ik van mijn fiets en net als de mensen om mij heen ben ik genoodzaakt deze afdaling verder lopend te vervolgen. Er lijkt maar geen einde te komen aan die eerste ronde van 35 kilometer. Als ik weer in de buurt van de startlocatie kom ben ik ruim twee uur onderweg. Terwijl ik me druk maak over het feit dat ronde twee weer zal beginnen in de zandbak, word ik verrast door een gelukkig niet al te lastige trap. Ik passeer schijnbaar onopgemerkt de matten. Iedereen lijkt met zijn eigen ding bezig op het middenterrein, geen commentaar, geen aanwijzingen. Tot mijn opluchting hoeft de crossbaan niet voor de tweede keer. En dan heb ik opeens fietsruimte.

De tweede ronde is geweldig. De klim bij de Rododendrons blijkt prima te fietsen. Een singletrack met kombochten naar beneden kan blijkbaar in een flow. Over het algemeen kan ik nu gewoon zien waar ik rijd en dat is genieten. Een enkele keer zit ik zelfs zo alleen dat ik bijna een verkeerde afslag neem. Toch moet ik ook in deze ronde soms in een klim nog even achter iemand blijven wachten tot ik kan passeren. Snelle 105km-rijders hebben me inmiddels bijgehaald en daarvoor moet ik zelf zo nu en dan even ruimte maken. Gelukkig is de afdaling met de stenen nu niet zo vol als in de eerste ronde en kan ik naar beneden rijden. Het lukt me zonder brokken en ik krijg weer moed. Er komen nog een paar listige afdalingen, die ik over het algemeen volgens het boekje volbreng. Ik vind mezelf goed bezig. Het voelt al een hele tijd niet meer als een wedstrijd en behalve een beetje doortrappen krijg ik mezelf ook niet zover er alsnog een echte race van te maken. De paar dames die ik ergens gedurende de tweede ronde nog inhaal wil ik wel graag achter me houden, merk ik. Eigenlijk heb ik zin in nog een rondje over dit prachtige parcours, nu het niet zo achterlijk druk meer is.

Toch ben ik blij dat ik voor de tweede keer de trap af rijd, onderweg naar de matten. Mijn kuiten laten weten dat er ondanks de aanvulling via een volledige Camelbak aan water en twee SIS-gelletjes kramp op de loer ligt. Het is klaar. Liek staat me op te wachten op het middenterrein. Haar was ik voor de crossbaan al kwijt. Ze heeft waarschijnlijk bijna een half uur op me zitten wachten, maar dat is geen straf geweest in dit uiterst aangename lentezonnetje. Ondanks het ontbreken van specifieke training en mijn belachelijke eerste ronde heb ik mijn tijd binnen de vier uur weten te houden. Dit is weer zo’n evenement waarvan ik eerst denk “eens maar nooit weer” en waarvoor ik me uiteindelijk waarschijnlijk gewoon weer een keer aanmeld: de Hel van Groesbeek, wat een geweldig mountainbikeparcours!

© ingefietst.nl