Vroeg ik mezelf bij de deelname aan de eerste veldritten van GOW afgelopen najaar nog af of ik wellicht in een midlifecrisis van mijn fietsleven was beland, in het damesstartvak van de 70 kilometer MTB-Marathon bij het Wielerfestival Montferland moest ik toegeven dat ik daar niet langer aan hoefde te twijfelen. Ik bevond mij nu bij mijn eerste MTB-marathon echter tussen zeker driemaal zoveel dames als bij de GOW en er stonden hier niet alleen maar jonge meiden te wachten op het startschot. Sommigen stonden gezellig te kwekken, anderen zagen elkaar voor het eerst in ‘real life’: “Hee, wij hebben elkaars QOM gepakt!” en sommigen staarden geconcentreerd voor zich uit. Een van die geconcentreerde dames had met schilderstape minstens drie grote gels aan haar frame bevestigd en ik voelde me op dat moment met twee fruitreepjes in mijn shirt tamelijk ‘underdressed’. Had ik hetgeen ik moest eten onderweg bij zo’n wedstrijd nogal onderschat?

Toen ik het definitieve parcours onder ogen kreeg wist ik gelijk dat de door mij bedachte ‘anderhalf uur per ronde’  een veel te enthousiaste inschatting was.

Ik had eigenlijk geen idee wat me te wachten stond en dat maakte me behoorlijk onzeker. Natuurlijk, ik kende het grootste deel van parcours wel, want het was een variatie op de mij zeer bekende MTB-route in het Montferland. De deelnemers van de 70 kilometer zouden twee ronden van 35 kilometer gaan afleggen met circa 600 hoogtemeters per ronde. Ter voorbereiding had ik de MTB-route van 25 kilometer en 400 hoogtemeters een keer tweemaal achter elkaar gefietst. Dat ik daarbij nog 20 kilometer tekort kwam om de afstand een keer gedaan te hebben, daar maakte ik me toen niet zo druk over, aangezien ik die kilometers op de racefiets wel in mijn benen had. Op de een of andere manier had ik bedacht dat ze die route van 25 kilometer gingen uitbreiden met wat vlakke zandpaadjes om er 35 van te maken, maar de parcoursbouwers hadden ook nog ergens 200 hoogtemeters weten te vinden. Toen ik het definitieve parcours onder ogen kreeg wist ik gelijk dat de door mij bedachte ‘anderhalf uur per ronde’ een veel te enthousiaste inschatting was.

Een beetje zenuwachtig was ik voor de start zelf. Bij de GOW werd ik de eerste keer overvallen door de hectiek na het startschot. Misschien zou men wat rustiger wegrijden nu er meerdere uren gefietst moesten worden, maar wij dames werden in de nek gehijgd door nog twee startvakken met diverse categorieën heren, die ons misschien nog voor het bos voorbij zouden willen jakkeren. Bovendien waren de deelnemers van de 105 kilometer al op het parcours, waardoor er straks zo’n 1400 mountainbikers onderweg zouden zijn. Ik moest het maar laten gebeuren en proberen om mezelf niet de eerste ronde al over de toeren te jagen, zodat ik ook de tweede ronde nog in redelijk tempo zou kunnen volbrengen. Een van de dames zei me nog er vooral van te genieten, maar daar was ik op dat moment nog niet aan toe.

Gelukkig mochten we toen gaan fietsen. Hoewel het onoverzichtelijk en druk was op de Slotlaan richting het bos en ook de eerste paadjes een afwisseling waren van opstoppingen en wat geduw, was het minder erg dan ik me vooraf had voorgesteld. Ik kon steeds weer een weggetje om de drukte heen vinden en ook op de smalle paadjes omhoog met nogal wat wortels in de buurt van de Zonnekroek hoefde ik niet van mijn fiets. Ik vond in de hectiek twee dames met shirts van RideMyMTB, die een lekker tempo hadden, waar ik me het eerste deel van deze eerste ronde maar min of meer achter genesteld had, om te zorgen dat ik niet al te dol van start zou gaan. Zij waren vrij handig op de technische stukken, waardoor ik meegetrokken werd, maar bij de langere klimmen op het gedeelte rondom de Hettenheuvel ben ik ze uiteindelijk toch maar voorbij gestoken om het klimwerk in mijn eigen tempo te kunnen doen.

Tijdens al het klimmen en dalen kwam ik wat bij zinnen en werd het om me heen een stukje overzichtelijker. Ik kon weer zien door wie ik werd ingehaald of wie ik inhaalde en het prachtige bos om me heen was weer waarneembaar. In de zandbak bovenaan de Hettenheuvel kon ik een route vinden om fietsend boven te komen en na deze persoonlijke opsteker voelde ik dat mijn diesel op gang kwam en merkte ik dat ik inderdaad zat te genieten. Het was erg warm en ik was blij met mijn keuze voor de Camelbak, niet alleen omdat daar lekker veel water in kon, maar ook omdat ik zo veel vaker een slok nam, dan wanneer ik tijdens gehobbeldebobbel een bidon zou moeten pakken, aangezien ik mijn handen graag aan het stuur hield. Onderaan sommige afdalingen lag het inmiddels bezaaid met uit houders gestuiterde bidons.

Met mijn mond vol fruitreep en mijn neus wat dicht door hooikoortsachtig snot was het vals plat de Slotlaan op een benauwde ervaring.

Na iets minder dan een uur en drie kwartier fietsen begon ik in ’s-Heerenberg aan ronde nummer twee. Daarvoor was het nodig om de wal van Kasteel Huis Bergh, die daarvoor als startvak dienstgedaan had op en af te rijden. Als er technische dingen gedaan moeten worden is het in mijn geval meestal maar het beste als ik geen tijd krijg om een en ander te overdenken. Zo was ik het trapachtige deel al opgereden achter een voorganger aan, nog voordat ik goed besefte dat deze ondergrond inderdaad uit treetjes bestond. Hierop volgde een trapje-af met verharde brede treden, dat niet zo moeilijk was, meteen gevolgd door iets dergelijks weer omhoog. Dat laatste deel was eigenlijk best lastig, maar doordat mijn voorganger met veel moeite de ernaast gelegen fietsgoot nam bleef er voor mij niet veel over dan mijn voorwiel op de eerste tree trekken en hard doortrappen. Eenmaal op de Slotlaan bedacht ik me dat het best even leuk was, dat stukje zo en dat ik dat verrassend handig had gedaan.

Ik had mezelf na de eerste ronde wat te eten beloofd en het was tijd voor een fruitreepje. Al snel had ik het ding in mijn mond en direct sprak ik met mezelf af dat ik de volgende keer voor een dergelijke wedstrijd toch een gel mee zou nemen. Met mijn mond vol fruitreep en mijn neus wat dicht door hooikoortsachtig snot was het vals plat de Slotlaan op een benauwde ervaring. Ik was behoorlijk opgelucht toen ik in de buurt van de sportvelden mijn mond weer zover leeg had dat ik ook hierdoor weer wat adem kon halen. Dat reepje was achteraf het enige wat ik tijdens de marathon gegeten heb, voor de rest heb ik geleefd op het water uit mijn Camelbak en geteerd op mijn uitgebreide ontbijt van yoghurt, muesli en banaan. Dat ging prima. Geen honger of kramp.

Onderweg waren er twee verzorgingsposten van de organisatie. Ik heb wel bij die posten extra tijd genomen om te drinken uit mijn eigen voorraad, maar ik ben nergens echt gestopt. Bij de laatste post in de laatste ronde was dat misschien toch wat optimistisch aangezien tegen het eind van de Oude Eltenseweg mijn Camelbak leeg bleek. Ik had toch onderschat hoeveel water er nog in die zak zat na ruim 50 kilometer in de hitte. De laatste kilometers waren derhalve warm en dorstig. Ik voelde dat ik af en toe tegen kramp aan zat, maar eenmaal in de buurt van de Plantage kon ik er toch nog een soort van eindsprintje uit persen. Eindtijd 3 uur en 29 minuten met een gemiddelde van net iets meer dan 20 kilometer per uur, een 18^e plaats. Ik was daar zelf dik tevreden over. Ik was behoorlijk moe, maar toch voelde het alsof er met mijn tweede fruitreepje en een vers gevulde Camelbak nog best een derde ronde in had gezeten. Dat zal dan voor een volgende keer zijn, want die gaat er zeker komen. Wat was dit leuk om te doen! Ik had rondom deze wedstrijd veel zaken onderschat, maar uiteindelijk voornamelijk mezelf.

© ingefietst.nl