Het maakt eigenlijk niet eens uit of de leerlingen het goed of slecht gemaakt hebben, maar na vierenveertig keer vraag 7 of zesentwintig keer vraag 20 moet ik er toch echt even af. Het corrigeren van de eindexamens voor scheikunde op het havo en het vwo is een omvangrijke, tijdrovende en arbeidsintensieve klus, die onder zekere tijdsdruk geklaard dient te worden. Ik vind het niet erg, het hoort bij mijn werk, maar ik heb mijn fiets in de deze periode hard nodig.

Ik weet inmiddels uit ervaring dat het behoorlijk onhandig is om in deze periode hoogtepunten van mijn fietsseizoen te plannen, aangezien een maand lang alle weekenden worden opgesoupeerd door het nakijkwerk zelf of door telefoongesprekken met collega’s in het land in verband met de tweede correctie. Van half mei tot half juni heb ik dan ook geen spannende uitdagingen op mijn fietskalender gezet. Jammer is dat wel, want bijvoorbeeld de mountainbikemarathon in Willingen in het Sauerland of het Wielerfestival in Montferland vallen steevast in deze periode.

Mijn fietsen blijven echter niet onaangeroerd, integendeel. Ik moet er soms even uit om mijn hoofd door te laten waaien en dat kan ik toch echt het best op een fiets. Trainen volgens wat voor schema dan ook is echter volslagen onhaalbaar, niet alleen omdat ik geen idee heb wanneer ik een moment aan de stapel werk zal kunnen ontsnappen, maar ook omdat ik niet in staat ben om me te houden aan welke afspraak dan ook. Ik heb het echt een paar keer geprobeerd, maar bij rustige duurtrainingen bijvoorbeeld was ik met mijn hoofd niet in staat om het commando ‘rustig fietsen’ op mijn lijf over te brengen. Na enkele kilometers gefrustreerd worstelen met een planning qua route of soort training, liet ik het dan maar gebeuren: ik zie wel waar ik heen ga en in welk tempo, gewoon trappen. Dit leverde achteraf gezien interessante ritten op, die misschien niet hebben bijgedragen aan wat voor opbouw dan ook, maar die er zonder uitzondering voor zorgden, dat ik bij thuiskomst weer klaar was voor de volgende vraag.

Vaak begin ik zo’n tocht op de mountainbike of de racefiets wat wiebelig, alsof ik voor het eerst sinds tijden weer op een fiets zit en met een veel te hoge hartslag, die zelfs bij een rustig tempo niet wil zakken. Vervolgens zorgt mijn ongedurigheid voor het feit dat ik ergens op moet jagen; een QOM, een mooi stuk rechte weg of een fietser in de verte. Ik volg mijn instincten, want een dergelijke uitbarsting heeft meestal twee zeer gewenste effecten: een enorme piek in mijn hartslag, die na de extra inspanning blijkbaar wel normaal kan dalen en na zo’n spurt is er eindelijk rust in mijn hoofd. Vaak zijn er meerdere momenten nodig in een rit, waarop ik me even zo moet afreageren, maar uiteindelijk weten mijn lijf en hoofd elkaar door dit gedrag zo te beïnvloeden dat ik de fietstocht weer volledig ‘zen’ kan afsluiten. Fietsen is soms pure therapie.

© ingefietst.nl