De eerste etappes van de Giro d’Italia werden afgelopen weekend verreden in mijn trainingsgebied in Gelderland. Dit bood mij een unieke gelegenheid om die koers van heel nabij mee te maken.

Met opzet maakte ik een trainingsronde langs het Van der Valk Hotel in Duiven, waar verschillende ploegen hun intrek hadden genomen. Ik had geen idee of het mogelijk was om bij de bussen of de renners te kunnen komen, maar het bleek geen enkel probleem om een kijkje te nemen op te parkeerplaats. Ik mocht een blik werpen in de werkplaatsen van Nippo-Vini Fantini, Tinkoff en Movistar. Ik zag de wasserette van Sky en ik constateerde dat Katusha de hele bus vol flessenwater had geladen. Een aantal van mijn clubgenoten was die ochtend zomaar ergens in het Montferland ingehaald door de complete selectie van Movistar, die zelf ook bezig was met een trainingsronde. Geen van mijn clubgenoten had durven aanpikken.

Nadat het Tom Dumoulin in Apeldoorn was gelukt om in eigen land de roze trui te veroveren kwam hij in Arnhem zomaar langs me heen gereden terwijl hij richting de officials ging om voor de etappe te gaan tekenen. Een deel van het daarvoor ingerichte plein was afgezet met dranghekken, maar vanaf de bussen tot die hekken vormde zich als vanzelf een soort menselijke erehaag, waar de renners een voor een door passeerden; een unieke gelegenheid om elke renner afzonderlijk te kunnen zien.

Ik voelde me op de parkeerplaats bij de Eusebiuskerk als een groupie, die haar idolen bij een popconcert ging ontmoeten. Bij de bus van Giant-Alpecin was het natuurlijk heel erg druk, maar het verbaasde me hoe gewoon het blijkbaar was om bij de diverse teambussen even nieuwsgierig te gaan kijken hoe renners uitstapten en inreden en hoe het materiaal in orde werd gemaakt. Ik zag hoe UCI-officials ter plaatse de fietsen controleerden op motortjes met behulp van een i-pad.

Ik had altijd gedacht dat profrenners als ze op locatie gingen trainen gevolgd werden door een bezorgde ploegleider in een auto of dat zij in elk geval direct een van de auto’s zouden kunnen contacteren bij pech onderweg. Het verbaasde me derhalve deze afgezaagde bidon met reservemateriaal aan te treffen op een van de fietsen van Tinkoff. Profrenners zijn blijkbaar toch ook gewoon fietsers.

Ze reden bijna over mijn tenen, zo dichtbij waren ze, toen het complete peloton vertrok voor de eerste rit in lijn van Arnhem naar Nijmegen. Terwijl ik daarna aan een koffie zat, waarbij roze slagroom werd geserveerd kregen we de eerste berichten over de vorming van een kopgroep waar Maarten Tjallingii deel van uitmaakte.

Maarten had zich tot doel gesteld om die blauwe bergtrui te pakken in zijn eigen omgeving en daarvoor was het van belang dat hij in een kopgroepje zou zitten als op zaterdag de Van Randwijckweg of op zondag de Posbank werd beklommen. Wij hebben heel hard geschreeuwd opdat het hem zou lukken, maar op zaterdag mocht dat helaas nog niet zo zijn. Na de omlopen in Nijmegen mocht Tom Dumoulin na de ritwinst van Kittel wel het roze nog een dag houden.

Er zat voor de renner van Lotto-Jumbo niets anders op dan op zondag weer bij de ontsnapping te zitten. Voor de moraal had hij die dag alvast blauwe schoenen aangedaan. Ditmaal lukte het hem wel om als eerste boven te komen, zodat hij in zijn eigen woonplaats Arnhem die middag in de bergtrui werd gehesen. Ik vond het een hele bijzondere ervaring om zo’n grote ronde in mijn eigen provincie mee te maken. Op sommige momenten leek het alsof met de Giro Italië zelf naar Gelderland was gekomen. Men had in elk geval de Italiaanse zon meegebracht.

© ingefietst.nl