Alsof het compleet logisch is na slechts één gravelwedstrijd ervaring, meld ik me aan voor de Gravel Fondo Limburg. Deze gravelrace is een UCI-wedstrijd, waarin de beste 25% per leeftijdscategorie zich plaatst voor het WK 2023. Dat WK zal begin oktober in Veneto in Italië plaatsvinden. Ik heb dan zeker geen herfstvakantie en met de gewijzigde cao-afspraken, waarbij uren voor werkdrukverlichting op mijn VO-school per komend schooljaar niet langer als incidentele snipperdagen mogen worden opgenomen, gaat mezelf plaatsen voor dat WK veel te veel gedoe opleveren. WK hoeft niet, maar ik ben wel benieuwd waar ik sta.

Op het allerlaatste moment besluit ik dat het toch handiger is om de dag ervoor al naar Valkenburg af te reizen, waardoor ik bij gebrek aan andere opties in een “Tiny House” op een Europarcs Camping terechtkom. Voor één nachtje is het eigenlijk te duur en voor wat ik kom doen is het nogal overdressed zo’n complete vakantiewoning voor mezelf, maar ik geniet ontzettend van de luxe en vooral de rust die het me biedt.

De rust heb ik nodig, want ik ben veel te gespannen voor hetgeen ik me nu weer zonder goed na te denken voor heb opgegeven. Mijn onzekerheid of ik wel met mijn crosser op het parcours uit de voeten kan, wordt gelukkig weggenomen als ik die middag nog even samen met Brenda een ronde kan verkennen. De ombouw met de SRAM RED XPLR eTap AXS achterderailleur met een 10-44 cassette in combinatie met een 42T voorblad blijkt een prima set-up voor de Limburgse heuvels. Het deel rond de Keutenberg is nogal hysterisch op en af, met hotseknots-afdalingen en ergens een klim met boomwortels. Tijdens de verkenning kan ik daar prima fietsen, maar ik vrees dat het met de drukte van ruim duizend deelnemers lopen wordt in de eerste ronde. Daar maak ik me nog het meest druk over: ruim duizend fietsers, die frummelen en frotten, onbesuisd langs me heen komen dalen of onverwachts voor me op het grind gaan liggen. Ik weet dat ik er geen invloed op heb en probeer de ‘ik ben niet aan de beurt’ mantra van Milaan-Sanremo te activeren. Dat lukt maar matig.

Een uur voor de start van 9:30 uur gaan de startvakken open. Met zowel nummers als kleuren wordt duidelijk aangegeven waar ik met mijn nummer 836 moet zijn en ik zoek een plekje in de zon tussen de anderen met een oranje startnummer. Omdat de mannen en de vrouwen van dezelfde leeftijd door elkaar staan is het eigenlijk nu al lastig om te zien waar mijn concurrentie zich bevindt, maar dat wordt direct nog heel veel erger als de linten tussen de startvakken worden uitgehaald. Ik heb een déjà-vu naar de Hel van Groesbeek waar ik dit ook niet tof vond. Ik frummel maar wat mee naar voren. Als ik niet verder kan, voel ik hoe een man met een wat oudere crosser een paar keer hard tegen mijn derailleur bonkt. Inmiddels zie ik om me heen allerlei kleuren startnummers en heb ik geen idee meer of oranje vrouwen voor of achter me zitten. En dan moeten we de startstreep nog passeren.

Eindelijk mogen we fietsen! Het is erg druk, waardoor het niet hard gaat, maar ik wel onmiddellijk moet focussen op waar ik nog heen kan sturen. Direct na de tweede bocht liggen de eersten al op het asfalt. Ik kan er omheen en ik ben blij dat het op de Cauberg wat uit elkaar trekt. Ik laveer mezelf tussen de renners een weg naar boven en ben nu compleet alle overzicht kwijt. Gewoon maar in doorfietsmodus, eerst het Keutenbergcircus maar eens zonder brokken door zien te komen. Er volgt een hectisch deel. De eerste afdaling die met een bord ‘caution dangerous descent’ wordt aangekondigd, blijkt best ingewikkeld aangezien ik zelf om langzamere dalers heen moet slalommen, terwijl er achter me kamikazepiloten voorbij willen. Het gaat goed. Bij het klimmen ben ik blij met het kleine verzet, zodat ik kan anticiperen op stilvallende voorgangers en het me steeds lukt om een lijn ertussendoor te tekenen. Tot de klim met de wortels. Ik had het tijdens de verkenning al voorspeld: filewandelen over deze holle weg. De motard die er om wat voor reden dan ook, ook nog dwars doorheen wil, wordt door renners boos aangesproken. Geduld. Hierna wordt het beter.

Op het asfaltdeel van de Keutenberg zie ik het weer gebeuren: vandaag win ik het op de klimmetjes, terwijl mijn middelmatig afdalen hierbij er vervolgens voor zorgt dat ik geen passende bondgenoten vind. In het tweede deel van de lus dat vals plat heuvelaf gaat met wind mee hop ik wel wat van groepje naar groepje, maar ik kan geen goede aansluiting vinden. Langzaam raak ik het gevoel van een wedstrijd een beetje kwijt. Zelden zie ik nog een oranje nummer en nooit is het een vrouw. Terwijl ik wat inkak, geniet ik van de gravelpaden, de zon en het landschap. Ik beuk mezelf tegen de inmiddels aangetrokken wind over de hoogvlakte een weg terug naar het deel rondom de Keutenberg. Nog een rondje.

Het is nog steeds laveren bij het klimmen, maar doordat het niet meer zo idioot druk is, kan ik bij de boomwortels gewoon doorfietsen. Afdalen is minder complex nu ik niet hoef te slalommen. En dan fiets ik op de Keutenberg een vrouw voorbij. Mijn hersens hebben heel even nodig, maar jawel, dat was er eentje met een oranje nummer. Bizar hoe dat werkt: ineens zit ik weer in een race. Het voelt of mijn systemen gereboot worden en ik geef gas. Nog steeds geen idee waar ik zit in mijn wedstrijd, maar ik ben geen laatste. En dat ga ik zo houden. Op het meewinddeel zit ik weer alleen. Iedereen die ik passeer fietst te langzaam. Op een ‘doorboorstrook’ geef ik belachelijk veel gas, gewoon omdat ik daar even zin in heb. Ik moet glimlachen om deze onbesuisde actie, maar ik merk dat deze mindset me wel bevalt: gewoon genieten en lol hebben. Hop, hop, gas erop.

Het moet een tandje minder als ik in een gebied kom waar veel wandelaars blijkbaar geen idee hebben van ons evenement en doodgemoedereerd in groepjes over ons wedstrijdparcours kuieren. Ik ben twee keer blij dat ik mijn fietsbel gewoon op de CruX heb laten zitten. Het finishdeel vergt sowieso nog wat van mijn concentratie, want er zitten een paar tricky stukjes in. Ondanks dat ik verkend heb struikel ik over de grote wortel in de bocht, waardoor er even een voetje aan de grond moet. Komt daar dat oranje nummer nog aan? Geen fouten meer maken. Voor de zekerheid zet ik na de laatste gravelafdaling een soort van eindsprint in, die ik acuut moet cancelen als er een auto van de parkeerplaats het parcours op komt draaien. Via de pionnen en een stuk stoep kom ik dan toch zonder valpartij op de laatste kasseitjes richting finish. Binnen!

“Je bent 5e” zegt de dame die blijkbaar net voor me is gefinisht en er inmiddels achter is dat ze 4e is. Ze baalt enorm, want in onze leeftijdscategorie F50 is alleen het podium gekwalificeerd voor het WK. Ik weet nog niet wat ik voel. Ik vind het vooral chaotisch. Er is blijkbaar een mevrouw finishers-badges aan het uitdelen, maar die geeft die missie op omdat de gefinishte fietsers niet in een trechter komen, maar direct uitwaaieren. Vervolgens probeer ik zo’n badge te bemachtigen in het tentje waar ook de UCI-medailles voor de top 25% worden uitgedeeld. Een jongeman is op de computer in alle rust één voor één de startnummers aan het invoeren van iedere fietser uit de inmiddels ontstane menigte voor het tentje. Het duurt lang, maar aangezien ik toch geen kant meer op kan, wacht ik geduldig op mijn badge.

In die drukte spreek ik een paar clubgenoten van RETO. “Hee Inge! Hoe ging het? Hoeveelste ben je?” “Ging wel oké, ben 5e.” “O, goed joh, gefeliciteerd met je kwalificatie.” “Nee, in mijn categorie had dat podium moeten zijn. Maar ik vind het niet zo erg.” Terwijl ik mezelf dat hoor zeggen voel ik dat het niet waar is. Ik vind het eigenlijk kei-jammer dat ik niet zo’n mooie UCI-medaille heb bemachtigd, hoe bijzonder onpraktisch zo’n plaatsing voor dat WK voor mij dan ook mag zijn. Soms moet je blijkbaar iets net niet krijgen om te ontdekken dat het wel had gewild.

Toch maar naar Aken over twee weken?

©️ ingefietst.nl

De uitgelichte afbeelding is gemaakt door Brenda Bakker. De selfie bij de start is eigen makelij, de rest is gekocht bij Sportograf.