Dit weekend was het Wielerfestival Montferland met onder andere een MTB-marathon en een Medio Fondo, maar wegens het te verwachten correctiewerk van de examens had ik me bij voorbaat maar nergens voor aangemeld. Dat was een goede inschatting, want ik had echt geen tijd gehad voor een wedstrijd, maar dankzij een vriend was het vandaag voor mij onverwacht toch even koers, maar dan heel anders.

Ik stond de rijders van de Medio Fondo op te wachten in mijn woonplaats waar de koers langskwam, toen de grote hoerensloep van ‘Sauna Diana’ voor me stopte. Rick vond dat ik best even een rondje mee kon met de koersauto en dat liet ik mij geen twee keer zeggen. Er zaten al twee coureurs in, die met materiaalpech waren  opgepikt. Het betrof voornamelijk gebroken spaken en met een wiel op schoot dook ik op de achterbank.

De wagen had ooit echt dienst gedaan als koersauto en was voorzien van een heuse Tour-de-France-claxon en een fietsendrager op het dak. Een liefhebber had de wagen gerestaureerd en nu was hij voor dit soort evenementen inzetbaar. Het Wielerfestival had de primeur en ik zat er nu heel trots in te wezen met een brede grijs op mijn gezicht. Daar deed het feit dat het interieur nog behoorlijk wat losse draadjes had en hier en daar met tape aan elkaar vast zat niets aan af. De elektrische ramen functioneerden af en toe en het linker achterportier ging in eerste instantie niet open. Iemand opperde nog dat het misschien iets slims was, zodat je niet de deur in de koers opende, maar toen deze deur na een paar rondjes wel open bleek te kunnen moesten we toch toegeven dat er niet veel intelligentie achter zat. De stand van de benzinemeter bleek afhankelijk van het hellingspercentage van de weg. Toch had deze wagen zoveel charme en vooral karakter, dat ik met een enorm VIP-gevoel de koers eens van een hele andere kant ging de bekijken.

De jongens met materiaalpech werden samen met hun fietsen in ‘s-Heerenberg afgezet en ik kon nu zonder een wiel op schoot even naar de voorbank verhuizen om de rest van het rondje mee te rijden. Al snel echter moesten we weer serieus aan het werk. Er was een valpartij op de Drieheuvelenweg waar enkele renners bij betrokken waren, waarvan één dusdanig ernstig dat de ambulance al was gebeld. De plek was wat ongelukkig uit het zicht net na een heuveltop, dus wij hebben onze koersauto even voor de helling schuin op de weg gezet om de naderende groep naar de rechterweghelft te dwingen. Er kwamen motoren van de wedstrijd bij en de ambulance was heel snel ter plaatse. Voor zover ik het op dat moment meekreeg was het slachtoffer wel bij kennis, maar had geen idee wat er gebeurd was. De andere renners mankeerden niet zoveel, maar omdat hun fietsen niet meer te gebruiken waren moesten ook zij de wedstrijd staken. Wij namen twee renners van het ongeval mee en drie fietsen werden op het dak geplaatst. Terwijl ik de hengsels van de promotietasjes gebruikte om de wielen extra goed aan de dakrail te bevestigen bedacht ik mij dat ik eigenlijk wat te zondags gekleed was voor dit werk, maar was tegelijk blij dat ik me nuttig kon maken. Bij onze volgende doorkomst in ‘s-Heerenberg werden de mannen met de fietsen weer afgezet. Na bemachtigen van een bekertje koffie zaten we daarna met inmiddels zwarte vingers al snel weer in die historische wagen voor ons volgende rondje.

Gelukkig bleef het bij die ene valpartij en konden we genieten van het bekijken van de koers vanuit die positie. Het is erg leuk om het publiek langs de kant te laten lachen met die claxon en om vanuit de wagen renners aan te moedigen. Het is een prachtige plek om de wedstrijd te zien, maar het is niet de meest ideale plek om de wedstrijd ook echt te volgen, want al snel waren wij door alle werkzaamheden kwijt wie waar in de koers zat en hoeveel rondjes men nog moest. Desalniettemin bedankt Rick, voor deze superinteressante ervaring! Als volgend jaar de examenplanning wat anders uitpakt moet ik deze koers misschien toch eens vanaf de fiets bekijken.

© ingefietst.nl