Luik-Bastenaken-Luik Challenge 2016

Km 0 Départ Halles des Foires
Die vrijdagavond naar ons verblijf in Aywaille en vervolgens op deze zaterdagochtend naar de start in het centrum van Luik waren de eerste echte ritten met de bestickerde Ingefietstmobiel, afgezien van wat woon-werkverkeer en een paar keer naar de fietsenmaker. De regen pleegde met grote druppels te vallen en er werd voor deze dag nog veel meer weertechnische ellende verwacht, variërend van ijzig koud tot natte sneeuwval bij een stevige noordenwind. Stug reed ik met de ruitenwissers in een hoge stand over de klinkers langs de Maas op zoek naar een parkeerplek, die me uiteindelijk door de organisatie keurig werd gewezen. De Ingefietstmobiel bleek handig. De fietsen van Bas en van mij pasten er gemakkelijk in en bij het aankleden in de regen konden we achter in de bak even droog zitten om de laatste kledingstukken aan te doen. Erg enthousiast werd ik nog niet van de aanblik van de talrijke vertrekkende fietsers in regenjassen. Er is mij geleerd dat het goed is om in de voorbereiding ook bij slecht weer gewoon te gaan trainen. Het kan immers ook slecht zijn op de dag van het evenement. Ergens hoop ik dan wel heel hard dat het laatste niet het geval zal zijn, maar het ziet er voor vandaag troosteloos uit. Tegen de tijd echter dat wij zelf over de kasseien hobbelen is het inmiddels soort van droog geworden. We zijn begonnen: de Luik-Bastenaken-Luik Challenge 2016 met voor mij voor het eerst niet de volledige afstand van een dergelijke tocht, maar de ‘watjesafstand’ van 158 km. Bij de start ben ik echter al blij met die keuze om er met deze omstandigheden geen 271 km van te maken, zoals Martin, Guus en Kevin.

Km 8 Départ officiel PRO
De eerste kilometers door de stad zijn wat chaotisch. Er is redelijk wat verkeer en slechts mondjesmaat zijn verkeersregelaars ingezet om de duizenden fietsers soepel door het normale zaterdagse stadsverkeer te leiden. Gelukkig klimmen we na de officiële start van de profs over een redelijke weg de stad uit, een weg die kilometers lang zo’n 5% stijging laat zien, maar niet op de kaart staat als beklimming. Het is wel heerlijk om warm te worden, want het is behoorlijk koud.

Km 42 Bosson
We merken al snel wat we aan elkaar hebben en zo gaan we het die dag ook maar gewoon doen: Simone trekt haar eigen plan, zoals ze vooraf al had aangegeven en Bas, Jos, Henk en ik rijden min of meer samen. Onderweg treffen we elkaar met enige regelmaat en het aardige is dat we op deze manier uiteindelijk inclusief de stops alle vijf even lang over de afstand zullen doen.

Km 49 L’Ancienne Barrière
Nadat het al enkele keren op en af was gegaan, zonder dat de weg als een beklimming op de kaart stond, waren we bij deze al bijna boven, toen we bedachten dat L’Ancienne Barrière er wel degelijk op stond. De helling was gedurende een kilometer of vijf rond de 5%, waardoor de klim weliswaar lang was, maar lekker liep. Gelukkig was er op dat moment niet veel verkeer op deze over het algemeen drukke weg, zodat we rustig naar boven konden rijden. Het weer was nog steeds druilerig en het dreigde zo nu en dan echt te gaan regenen, maar uiteindelijk gebeurde dat nergens, wel was af en toe het wegdek nat.

Km 67 Stavelot
De bevoorrading in Stavelot had men zo ver mogelijk onderin de stad gelokaliseerd, zodat we eerst met honderden fietsers door smalle steegjes met slecht gelegde kasseien beneden moesten zien te komen, waarna we uit dat gat over hetzelfde beroerde wegdek weer omhoog konden klauteren. Hieruit leerde ik dat ik wat afdalen betreft over dit soort bestrating in drukte op een racefiets onderaan in het klassement zou eindigen, terwijl ik bij het uit het gat klimmen over dergelijke grove stenen mee kon doen voor de prijzen. In Stavelot heb ik mijn regenjack opgeborgen, aangezien het de komende uren droog leek te blijven en er nu een paar beklimmingen van naam achter elkaar zouden komen, die me behoorlijk zouden opwarmen. Ik had mijn windstopper nog aan en ik schatte in dat deze in de tussenliggende afdalingen mijn warmte wel voldoende zou vasthouden.

Km 68 Côte de la Haute-Levée
Met een vrachtwagen grommend achter ons en een hoge betonrand links en een gootje met betonpaadje rechts voelde ik me geketend in een strook van een centimeter of dertig, terwijl ik na het verkeerslicht het eerste steile stuk van de Haute-Levée opreed. De laatste keer dat ik een aantal jaren geleden met TC de Liemers in de Ardennen was, had Theo een alternatieve route gehad voor dit deel en het was me meteen weer duidelijk waarom. Dit was geen fijne klim. Niet eens zozeer omdat de helling meteen de 10% aantikt en dit een behoorlijke tijd volhoudt, maar omdat het overige verkeer in je nek hijgt. Ergens wist ik mijn fiets over het gootje op de betonrand te wippen, zodat die vrachtwagen er voorbij kon. Rust.

Km 80 Col du Rosier
Na de afdaling moest er scherp rechts omhoog gestuurd worden om te kunnen beginnen aan de Col du Rosier, een verademing na de drukte en het verkeer van even daarvoor. Het is een goed lopende klim met een paar wat steilere delen in een over het algemeen groene omgeving met mooie vergezichten. In het dorpje halverwege werd de klim ook wat steiler en Henk keek me even bezorgd aan. Ik verzekerde hem piepend dat dit een normaal geluid was voor een 44-jarige vrouw met astma, die even een andere ritme moest gaan zoeken. Ik schakelde terug en moest de mannen laten gaan. Daar baalde ik wel een beetje van, maar het was van korte duur. Zo snel als de aanval was opgekomen, kwam mijn ademhaling ook weer terug in het ritme van de berg en ik kon even na het dorpje alweer opschakelen. Ik genoot van dit gedeelte, waarin mijn benen wilden, mijn adem rustig was en het uitzicht prachtig. Met een hogere snelheid dan het eerste deel liep ik zelfs weer op de mannen in om bijna tegelijk boven te komen, waar behoorlijk wat fietsers op elkaar stonden te wachten. Ik kreeg daarboven van de enorme rommel van reepjes en gelletjes in de berm als wielertoerist last van plaatsvervangende schaamte. Wat een ontnuchterende lelijkheid na zo’n prachtige klim.

sportograf-76157506_lowres — Col du Rosier

Km 111 Côte de La Redoute
Na de afdaling van de Rosier volgde een lange brede weg, die weliswaar vals plat naar beneden liep, maar vol tegen de wind in lag. Henk en ik waren alleen komen te zitten en we vochten ons tegen de wind richting de groep, die we een eind verder zagen rijden, waarin waarschijnlijk Bas en Jos zaten. We kwamen ondanks behoorlijke inspanningen maar tergend langzaam dichterbij en ik merkte dat ik deze exercitie zo mogelijk nog vermoeiender vond dan een klim van de routekaart. Enigszins uitgepierd kwam ik zo aan de voet van La Redoute, waar we wegens een plaspauze van de heren in de gaten kregen dat Henk en ik eigenlijk te snel hadden gefietst: als we hadden ingehouden, hadden we bij een achtervolgende groep kunnen aansluiten en dat zou ons een heleboel inspanning hebben bespaard. We hadden op de pedalen geramd met het koersinzicht van een mueslireep en ik was al zo zenuwachtig voor die Redoute. Ik had die klim sinds 2006 niet meer gezien en in mijn herinnering was het een steil rotding, waar je vooral moest blijven trappen om niet van je fiets te vallen. Die herinnering bleek aardig accuraat, behalve dat het moeilijkste niet de vermoeidheid van onze stomme aanloop of het hellingspercentage was, maar vooral de andere fietsers. Al meteen in het begin, nadat ik eerst om enkele lopende deelnemers heen gelaveerd had, werd ik van achteren ingehaald door een man, die vervolgens vlak voor me ging harken en volledig stilviel. Lichtelijk in paniek door het plotselinge gebrek aan snelheid en daarmee gepaard gaande moment van onbalans, kon ik nog net naar links sturen om hem weer voorbij te gaan. Vanaf dat moment was mijn focus meer gericht op de te kiezen route tussen de deelnemers dan de helling zelf.

Km 118 Sprimont
Vanaf nu ging het even mis met mijn mindset. Bij de versies vanaf Tilff en ook die van Le Champion was La Redoute de laatste serieuze klim en was het daarna alleen nog min of meer afdalen naar de finish. Dat was nu absoluut niet het geval. Er stonden nog een paar hellingen op het lijstje, die beiden nieuw waren voor mij en waarschijnlijk nog behoorlijk pittig zouden zijn. Ook was het nog zeker 50 kilometer fietsen, terwijl ik ergens het gevoel had dat het nu gedaan was. Ik kreeg mezelf maar moeilijk weer aan de gang voor dat laatste stuk, vooral ook omdat het waarschijnlijk al snel weer in de stad zou zijn en ook daar had ik niet zo’n trek in. De afdaling van Dolembreux naar Tilff was echter als vanouds genieten, ook al was ik voor vandaag nog lang niet klaar.

Km 128 Côte de la Roche-aux-Faucons
De Valkenrots had ik onderschat. De verkeerde mindset na La Redoute was daar mede schuldig aan, maar ik had mijn studie van het parcours ook wat serieuzer moeten nemen om te kunnen weten dat deze rots toch echt een behoorlijk steil en tamelijk lang klimmetje was. Volgens klimtijd.nl wordt deze helling zelfs 14% moeilijker bevonden dan La Redoute. Ik was het met de website eens. De zon, die we de hele dag sporadisch gezien hadden bleek juist op het moment dat ik uit de wind aan deze klim begon enthousiast tevoorschijn te komen, zodat ik mezelf net als op de trainingstocht in Limburg al klimmend aan het uitkleden was. Ik durfde eigenlijk niet goed daarvoor te stoppen, bang om op de stukken van tegen de 15% niet meer op mijn fiets te kunnen komen. Het was wel een prettige weg om te klimmen. Het was er groen en rustig en het laatste deel met wat open vlakte trakteerde ons op een prachtig uitzicht.

Km 143 Côte de Saint-Nicolas
Zat er op de Haute-Levée een vrachtwagen achter me te brommen, op de Saint-Nicolas zat ik het eerste stuk achter een auto uitlaatgassen te happen. Gelukkig kon ik er al vrij snel langsop steken, zodat ik de rest van de klim in plaats van die dieseldampen kon genieten van een bijzonder sterk aanwezige wietlucht uit de aangrenzende Luikse wijk. Ook deze klim was nieuw voor mij en ik heb er eigenlijk vooral van genoten, omdat hij kort was, redelijk liep en ik besefte dat er een aantal edities van Luik-Bastenaken-Luik zijn beslist op dit weggetje.

Km 150 Arrivée officielle PRO
Ik zat me inmiddels druk te maken om de verkeerde dingen. Ik was zenuwachtig voor een weg van 600 meter kasseien met een stijging van zo’n 10%, de Côte de la Rue Naniot, die nieuw zou zijn in de koers en op zo’n 3,5 km voor de finish van de profs zou opdoemen. Deze weg zat echter helemaal niet in onze toerversie, maar in plaats daarvan kregen we, na een rondleiding over het lelijke industrieterrein en langs het stadion van Standard Luik de vies hellende finishstraat, die ook niet als klim in het toerboekje stond. Die drukke straat kostte me de nodige moeite en ik kreeg die kasseiklim maar niet uit mijn hoofd. Die moesten toch ook nog? Totaal in de war zag ik bord met een dikke duim “You did it”.

Km 158 Arrivée Halles de Foires
Mijn gevoel was net zo rommelig als het daarop volgende deel door de stad. De inwoners van de betreffende wijk hadden inmiddels een behoorlijke aversie tegen de duizenden wielertoeristen en dat gevoel was door de vermoeidheid en de onvriendelijke bejegeningen wederzijds. De organisatie had het niet nodig gevonden om hier in dit gedeelte verkeersregelaars in te zetten, zodat sommige situaties behoorlijk precair waren. Dit deel van de tocht met het gejakker door het stadsverkeer was voor mij niet zo nodig geweest. Misschien een volgende keer maar gewoon weer lekker eindigen in Tilff of eventueel na de Roche-aux-Faucons met het mooie uitzicht. We kwamen alle vijf zonder ongelukken vrijwel tegelijk bij de definitieve finish vlakbij de Maas aan. We hadden het allemaal volbracht en Martin, Guus en Kevin hadden zich zelfs glansrijk door 271 km heen geslagen. Ik zat met gemengde gevoelens. Het voelde niet af, nu ik voor het eerst niet de langste afstand had gereden, maar tegelijk vond ik het prima dat ik vandaag met deze weersomstandigheden dat beroerde stuk bij Bastogne niet had hoeven doen. De weersvoorspellingen waren slecht geweest, maar afgezien van de stevige wind en de kou hadden we na Stavelot geen serieuze neerslag meer gehad en zelfs zo nu en dan de zon gezien. Prachtige tocht, waar echt alles in zat: zon en regen, oververhit en stervenskoud, ups en downs, klimmen en dalen, schoonheid en lelijkheid. Ik moet toch echt weer vaker gaan fietsen in de Ardennen.