De wegen worden steeds stiller en smaller naarmate ik dichter bij mijn bestemming kom, maar bij Camping ’t Groote Veld nabij Lochem is duidelijk dat ik wel degelijk goed zit, gezien de geparkeerde auto’s en een wirwar van afzetlint in de verte. Een crossfamilie heeft in de buurt van de start hun camper neergezet en een ander groepje heeft een tentje geplaatst, waar ze kunnen inrijden op meegebrachte rollers. Ze hebben ook gedacht aan een paar hangtafels en er staat een koffiezetapparaat in de hoek. “Inschrijven? Daar achter in de schuur.” Ik mag een kruisje achter mijn naam zetten voor mijn deelname aan de tweede cyclocrosswedstrijd uit deze competitie van de GOW. Deze wedstrijd wordt georganiseerd door RTV Vierakker-Wichmond.

In een miezerige regen begon ik aan een eerste verkenningsronde. De eerste meters door een hobbelig weiland lieten me gelijk weten dat het een heel ander parcours was dan vorige week in Zutphen. Een modderige betonplaat moest met een klein hupje genomen worden om geen snakebite op te lopen, waarna aanzetten met enig billenknijpen gepaard ging, omdat de plaat zelf spekglad bleek. Een recht, breed pad leidde naar een bochtige trail door een bosje, waar ik me weer net zo onhandig voelde als vorige week. Hier zou ik beslist niet achter mezelf willen zitten, aangezien inhalen vrijwel onmogelijk was. Hierna kwam een stukje zand, meteen gevolgd door een singeltrack met veel minder bochten, waar ik mezelf wijsmaakte dat het net een mountainbikepad was en dat ik daar dus wel heel goed in was. Geen idee of dat waar was, maar ik geloofde het op dat moment en durfde op volle snelheid te jagen, afgezien van een paar gladde wortels, die wel even opletten waren. Ook de rechte stukken daarna waren wel aan mij besteed, maar het stuk mul zand bultje-op-bultje-af, dat ze nog ergens links van de weg gevonden hadden, was geen liefde op het eerste gezicht. Nog een paar bochten over een stuk grasland en toen was ik rond.

Er stonden die ochtend maar liefst dertig dames aan de start. Het miezerde nog steeds en daardoor was het tamelijk koud, maar ik wist dat ik het over een paar minuten heel erg warm zou gaan krijgen. De kniestukken en het windjack gingen dus uit en ook mijn bril liet ik af, aangezien ik zonder beter zicht had dan met. Mijn start was redelijk en ook in het weiland en op het eerste rechte stuk wist ik me wat verder naar voren wringen. Op de bochtige trail hield ik de deur dicht, dondersgoed wetend hoe irritant ik was voor mijn achtervolgsters, maar dit was geen toertocht. Een snelle groep met rijdsters, die voor de top tien konden gaan had zich inmiddels al wat losgemaakt van de rest. Op de andere singletrack en het daarop volgende rechte stuk gooide ik het tempo omhoog, met als gevolg dat we als klein groepje een aantal vrouwen definitief achter ons lieten. De zandstukken gingen nu prima, aangezien ik door enkele dames in mijn nek gehijgd werd, wat enorm motiveerde. Twee van deze dames staken me na het weiland in de tweede ronde voorbij. In het bosje dacht ik dat ik hen door mijn traagheid aldaar definitief niet meer zou gaan inhalen, maar naarmate de wedstrijd vorderde kreeg ik de twee toch weer in het vizier, wat me bleef motiveren om het tempo erin te houden.

Een paar keer had ik me ook gericht op fietsers voor me, die zodra ik dichterbij kwam achtergebleven nieuwelingen bleken te zijn. Een beetje jammer dat ik wat sprintpower aan hen verspeelde, omdat ik telkens even dacht een van de twee dames terug te kunnen pakken, maar nog voor ik aan mijn laatste ronde begon had ik zeker vier nieuwelingen op die manier ingehaald. Vorige week werd ik zelf nog ingelopen door de nieuwelingenkoers, dus dit vond ik een enorme persoonlijke opsteker. Op het laatste rechte stuk kreeg ik dan toch nog een van de twee dames dusdanig in zicht, dat ik serieus dacht dat ik die nog zou kunnen passeren. Helaas had zij het in de gaten en kon zij nog net genoeg gas bijgeven, zodat ik niet in mijn missie kon slagen. Uiteindelijk 16e van de 30, terwijl ik vorige week nog 15e van de 20 werd. Relatieve progressie. Ik was behoorlijk tevreden, het ging aanmerkelijk beter dan de eerste keer. Dat gepuzzel tussen de bomen moet echter nog een stuk beter.

Na wat uitrijden had ik vanuit de droge achterbak van mijn ingefietstmobiel uitzicht op de koers van de Elite-Beloften-Amateurs-Junioren. Heerlijk om, terwijl ik me in alle rust wat droge kleding aantrok, nog even te genieten van de koersende mannen. Tijdens hun rondjes met wat zandpaden, bos, grasland en een stukje min of meer over het erf van de boerderij rondom de gemoedelijk grazende koeien, zochten zij zich een weg over dezelfde hobbels, als ik even daarvoor had gedaan. De combinatie van fietsen in de natuur, de uitdaging, het ontzettend diepgaan en afzien wat tegelijkertijd toch stiekem voelt als buitenspelen en de laagdrempeligheid samen met een stukje oer-Hollandse kneuterigheid; ik voelde hoe het crossen mijn hart had gestolen en dan vooral met deze entourage, inclusief dat beetje motregen. Ik zat me nu al te verheugen op de volgende wedstrijd in de competitie en ik wenste dat ik dit fenomeen twintig jaar eerder had ontdekt.

© ingefietst.nl

Op youtube ontdekte ik een video van Roderic Kreunen van de koers van de Elite-Beloften-Amateurs-Junioren van diezelfde dag, die ik persoonlijk erg leuk vind, omdat ik er de sfeer in herken, die ik probeer te beschrijven. Eerst dacht ik: “Jammer dat er geen muziek onder zit” maar na enkele minuten kijken wist ik dat het juist goed was zo: precies op die manier heb ik mijn koers ook beleefd.