Als fietser zie ik veel berm. Met name in rustige duurtrainingen biedt de afgelegde afstand in combinatie met de daarvoor ideale snelheid een uitgelezen gelegenheid om deze lintvormige natuur onwillekeurig aan nadere studie te onderwerpen. In de zomermaanden word ik tijdens een dergelijke fietstocht getrakteerd op een diversiteit aan bloeiende veldbloemen of juist prachtig egaal groene vlakken met lang, vet weidegras. De afwezigheid van weelderige begroeiing in de wintermaanden of net na een maaibeurt echter onthult op trieste wijze wat het lange gras vaak aan het oog onttrekt: rommel.

Er zijn fietstochten, waarbij de ergernis door ontsierende troep in de berm, variërend van lege chipszakken, plastic flesjes, complete afhaalmaaltijden en huisvuil tot voornamelijk lege blikjes, me dusdanig chagrijnig maakt, dat de rustige en ontspannen duurtraining ergens ontaart in een uiting van mijn frustratie door het tempo toch even flink op te voeren. De lelijkheid van vooral zilverkleurige blikjes of andere met groen- en bruintinten overdreven contrasterende rotzooi brandt zich dan dusdanig in mijn netvlies dat ik nergens anders meer naar kan kijken of aan kan denken.

Ik verbaas me over het gemak, waarmee blijkbaar hele volksstammen hun rommel van zich af die berm in mikken. Als wij vroeger met mijn ouders in een natuurgebied gingen wandelen kregen we ergens onderweg vaak een snoepje met een papiertje erom. Of mijn ouders dat met opvoedkundig voorbedachten rade deden weet ik niet, maar we kregen er de opdracht bij om dat papiertje zelf in de zak van broek of jas mee te nemen en aan het einde van de wandeling in een afvalemmer te deponeren. Bij veel toerclubs wordt er op aangedrongen dat hun leden tijdens tochten doen, wat mijn ouders me vroeger al leerden: alle rommel wordt in de koerstrui meegenomen, totdat zich een gelegenheid aandient om een en ander netjes weg te gooien. Aan het feit dat ik af en toe bij toertochten en zo nu en dan ook op vaste mountainbikeroutes door veelal prachtige natuur onaangenaam vergast wordt op lege blikjes van vooral energiedrank en lelijke glimmende verpakkingen van gels is te zien dat hier nog niet iedereen is bereikt.

In wedstrijdverband is men helaas nog minder ver, hoewel de ‘dropzone’ steeds vaker wordt toegepast: er wordt een gebied aangewezen, waar tijdens de koers afval mag worden neergegooid, zodat het na de wedstrijd betrekkelijk eenvoudig is om alles netjes op te ruimen. Bij trailrunning is het heel gewoon dat je het gebied schoon achterlaat. Er zijn wedstrijden in deze sport, waarbij wordt gecontroleerd of alles wat je meegenomen hebt, ook weer mee teruggekomen is en waar in geval van vervuiling diskwalificatie volgt. Dat zal wennen zijn in de grote wielerrondes als het wegsmijten van bidons en verpakkingen van reepjes en gels buiten de dropzones gaat leiden tot sancties betreffende het klassement, maar dat zal een goed voorbeeld zijn in de wielersport! En als vervolgens ook alle scholieren, ruiters, gezinnetjes, wandelaars, hardlopers, scootmobielers, automobilisten, nordic walkers, vrachtwagenchauffeurs, bejaarden, skaters, wegwerkers en overige bermpassanten hun troep netjes in een afvalbak zouden weggooien kan ik weer tijdens mijn fietstochten genieten van mooie schone bermen langs de wegen. Of ik moet gewoon geduld hebben tot de begroeiing weer wat hoger staat.

©ingefietst.nl