Het is 5.30 uur op deze 20ste maart 2016. De astronomische lente begint op het moment dat ik opsta. Buiten is het nog donker en het ziet er allesbehalve lenteachtig uit. Het regent een beetje. Gaan we dit echt doen vandaag? Als ik eind april wil genieten tijdens Luik-Bastenaken-Luik zullen er toch zo langzamerhand serieuze hoogtemeters gemaakt moeten worden. Bovendien kan ik niks bedenken wat afhaken wat mij betreft zou kunnen legitimeren. Bij vertrek blijken we met vier dappere malloten te zijn die er vandaag voor gaan: een ABT in maart. Nog nooit eerder reed ik deze zware rit zo vroeg in het seizoen. Ik had er derhalve met gemengde gevoelens naar uitgekeken.

Bij de start in Wickede bleek het te miezeren. Er was ons op diverse sites droog weer beloofd, maar dat zou niet helemaal gaan lukken zo. Men had op die sites ook aangegeven dat het koud zou zijn, slechts enkele graden boven het vriespunt. Dat klopte wel. Ik had er die eerste uren in de regen nog niet veel zin in. Wat een stomme hobby, dat fietsen. Ik had lekker uit kunnen slapen in mijn warme bed in plaats van hier te zitten vernikkelen. Het opspattende water van de weg zorgde samen met de alsmaar vallende regen voor een toestand van verzadiging in mijn lange broek, waardoor de koude nattigheid langs mijn enkels mijn overschoenen binnensijpelde. Natte voeten. Nu al. Droge sokken lagen in de auto, maar dat was nog heel ver. Mijn handschoenen hielden iets langer stand, maar ook die waren binnen enkele uren doorweekt, waardoor mijn vingers afwisselend ijskoud aanvoelden of pijnlijk in de ontdooistand geraakten. Beklimmingen zorgden voor enige opwarming, maar afdalingen waren koud en de smerige, natte weg maakten ze steeds weer tot een riskante onderneming. Ik was blij dat ik de dag tevoren nog nieuwe remblokjes had gemonteerd, maar het daarbij gelijk even mooi poetsen van mijn fiets was een tamelijk zinloze actie geweest.

Op ongeveer een derde van de rit leek het ons een goed plan om een geschikte plek voor een koffiestop te gaan zoeken. Dat viel nog niet mee, aangezien zich niet veel kroegjes of bakkerijtjes op dat punt in de route leken te bevinden en wat we konden vinden was gesloten. In Hellefeld zagen we bij een grote schuur veel auto’s staan en aangezien daar wat gaande leek, had men er wellicht ook koffie. Nadere studie wees uit dat het een manege betrof, alwaar een groots opgezet concours bezig was. Ja, men had er binnen koffie. Mooi. We moesten wel eerst bonnetjes kopen. Een bonnetje was 65 cent. De koffie bleek twee bonnetjes, maar er was ook een ruime keuze aan gebak en broodjes. Het was nog wat te vroeg op de dag, maar we hadden ons er ook te buiten kunnen gaan aan patat, braadworst en bier. We zaten binnen droog aan een warme drank en namen derhalve voor lief dat we vier vreemde snuiters met smerige fietskleding waren in een bijzondere entourage van paardenboeren met grote hoeden, paardenmeisjes met rijlaarzen en bierdrinkende toeschouwers. Het duurde een halve kop koffie om bij zinnen te komen en te ontdekken dat eigenlijk niemand opkeek van onze verschijning, alsof het heel normaal was dat modderige wielrenners aanstaken bij een concours en koffie met gebak nuttigden met uitzicht op de rijbak.

Ik was wel wat warmer geworden, maar ik moest het blijven doen met natte sokken en natte handschoenen, waardoor mijn lichaam bleef reageren met heftig bibberen en klappertanden om de boel op te stoken, ook toen we eenmaal weer op de fiets zaten. Gelukkig hield het toen op met regenen, zodat het iets aangenamer werd. De weg bleef echter nog lang nat en vies, wat er denk ik de oorzaak van was dat mijn fiets tijdens de gevaarlijke afdaling na het passeren van hoogste punt van de route begon te protesteren. Het begon met wat gepiep, maar groeide al snel uit tot een geluid alsof er een treinstel tot stilstand kwam. Even dacht ik dat mijn remmen aanliepen, maar het geluid bleek bij mijn trapas vandaan te komen. Het ontstond soms wanneer ik mijn benen stilhield. Naarmate de kilometers vorderden trad het verschijnsel steeds vaker op en werd uiteindelijk later op de route uitgebreid met het fenomeen dat mijn cassette dan soms ook stopte met meedraaien. Er gebeurde niks raars zolang ik bleef doortrappen, dus dat deed ik maar zoveel mogelijk.

We waren de mogelijkheid om de route in te korten inmiddels gepasseerd en alle vier gingen we ondanks de omstandigheden voor de volledige ronde van 155 kilometer. Wat mij betreft was dat een combinatie van ‘ik heb vanmorgen niet voor niks in die kou gefietst’ en ‘ik ben nu eenmaal hier en toch al nat en smerig’. Bovendien was het sinds het droog was geworden aanmerkelijk prettiger. Ik kon inmiddels weer genieten van de mooie, lange beklimmingen, de natuur en de uitzichten met zo hier en daar nog wat sneeuw. Het fietsen op zich viel me helemaal niet tegen. Ik was er bang voor geweest, zo vroeg in het seizoen, hoewel ik al wel de nodige kilometers had gemaakt. Natuurlijk voelde het nog niet zo aan als in mei, maar mijn lijf leek al die hoogtemeters behoorlijk te verteren.

De tweede stop hielden we in het dorp Plettenberg. Bijna waren we op deze tocht voor de tweede keer in een evenement beland voor onze pauze, maar gelukkig vonden we een paar straten van deze hal met rommelmarkt een bakkerij, waar we prima even konden zitten om krachten op te doen voor het venijn in de staart van deze tocht. We kregen nog een paar lange klimmen en een aantal korte, maar behoorlijk steile hellingen te verwerken, die de laatste restjes kracht uit mijn spieren zouden zuigen. Ik was er inmiddels ook helemaal klaar mee door het uitermate irritante geluid bij mijn trapas en het feit dat het in het laatste uur wederom was begonnen te regenen.

Wickede werd bereikt na zes-en-een-half uur fietstijd en ik kon eindelijk de droge sokken aantrekken, waarvan ik in Hellefeld al aangename visioenen had gehad. We hadden het gewoon gedáán, die loodzware ABT in maart onder deze krankzinnige omstandigheden! Mijn mentale weerbaarheid was behoorlijk op de proef gesteld die dag, maar ik was zo achteraf toch wel trots op het feit dat we al die kilometers en die bijna 3000 hoogtemeters in de benen hadden gewerkt in een best aardig tempo. Het was voor een deel hetzelfde gezelschap als destijds in Tecklenburg en ik bedacht me dat boven dit stukje ook wel dezelfde titel had kunnen staan: “Helden waren we… en knettergek!”

©ingefietst.nl