Als ik met een fietstocht bezig ben gebeurt er iets in mijn hersenen, dat ervoor zorgt dat ik in bepaalde situaties beslissingen neem die op dat moment volkomen logisch lijken, maar die achteraf gezien niet te rationaliseren zijn. Zo reden we afgelopen zondag in de stromende regen door het Sauerland en op een gegeven moment diende zich de afkorting aan, om van de route geen 155 maar 138 km te kunnen maken en een aanzienlijk deel van de hoogtemeters over te slaan. Ik was bezig met het protesterende geluid, dat mijn fiets opeens maakte in die smerige afdaling vanaf het hoogste punt van de route, zodat ik de mannen wat uit het oog verloor. Juist toen ik wat achterop was geraakt, zag ik op mijn Garmin de aankondiging van de afslag, die mijn fietsmaten inmiddels voorbijgereden waren. Tegen de tijd dat ik ze op de volgende klim weer bijgehaald had en hen meedeelde dat we zojuist de mogelijkheid tot afkorten waren gepasseerd, waren er een paar redelijk logische argumenten om de lange route te vervolgen: de trainingskilometers had ik nodig en we waren nu toch al nat en vies. Ik woog echter ook een argument mee, dat ik achteraf gezien nogal bijzonder vond.

Ik was er namelijk van overtuigd dat het kleine stukje terugfietsen om de afkorting te nemen heel veel meer energie kostte dan het vervolgen van de lange route. Fietslogica. Op dat moment was dat voor mij echter heel erg waar. Het terugfietsen was al een dingetje op zich: de nutteloosheid van de dubbel te maken kilometers en dan nog tegen de helling op ook. Het te voeren overleg was een andere zaak van energie, die ik liever in het fietsen wilde steken: we waren slechts met vier personen, dus afslaan zou een opdeling in twee tweetallen betekenen, aangezien solo verder rijden onder de omstandigheden van vandaag geen goed plan zou zijn. Ik dacht dat ik wel iemand zou kunnen overtuigen om met me mee te gaan en misschien zat die persoon wel te hopen dat ik erover zou beginnen, maar ik ging het niet aankaarten nu. Niemand begon erover. We zullen nooit weten of er iemand van ons droomde van de korte route op dat moment.

De laatste kronkel is misschien nog wel het meest typerend voor mijn fietslogica, die me liet doorgaan met de lange afstand. Stoppen, of in dit geval afkorten, is voor mij soms lastiger dan gewoon doorgaan. Het betekent namelijk wijziging van een inmiddels in mijn hoofd vastgezet plan. Door het feit dat het die ochtend zo zwaar was geweest door regen en kou, had ik mezelf voortdurend streng toegesproken om de moed erin te houden. Hierdoor zat het plan om de lange ABT te rijden inmiddels met weerhaken in mijn hersens geramd. De moeite, die het zou kosten om dat los te trekken en te vervangen door een nieuwe strategie zou me werkelijk meer energie gaan kosten dan nu gewoon doorgaan. Dacht ik op dat moment. Pas toen het in het laatste uur van de rit opnieuw begon met regenen drong het niet rationele van dat laatste argument tot me door en realiseerde ik me dat het kiezen voor de afkorting ons dit had kunnen besparen. Eenmaal terug bij de auto maakten echter een beetje trots en behoorlijk wat voldoening zich van mijn verkleumde persoon meester: ik had het gedaan, die benodigde kilometers en al die hoogtemeters! Mijn fietsprestaties zijn voor een belangrijk deel afhankelijk van wat er tussen mijn oren zit.

©ingefietst.nl