Na een regenachtige fietsdag in het Sauerland leek een week later de rit, die op Goede Vrijdag gepland stond, wederom in het water te vallen. Paaszaterdag echter werd er prachtig zonnig weer verwacht en na wat heen en weer appen en mailen bleek er voldoende animo om de trainingsrit van 130 km door het heuvelland van Zuid-Limburg en de Voerstreek op de zaterdag te gaan doen. De groep betrof allemaal A-rijders van TC de Liemers, maar men had beloofd rekening met me te houden. Stiekem hoopte ik een beetje dat de paar heren, die dit seizoen nog amper op de fiets gezeten hadden het tempo wat zouden drukken of dat ik op zijn minst eens een keertje niet als laatste boven zou zijn bij een klim, maar al bij de Sibbegrubbe voelde ik dat vorige week nog behoorlijk in de benen zat.

Het was inderdaad mooi zonnig, maar in de ochtenduren was het ook tamelijk fris. Bovendien stond er een stevige wind vanuit het zuiden. Het voordeel daarvan was weliswaar dat we hem eerst tegen zouden hebben, maar de wind maakte deze toch al behoorlijk pittige rit met zo’n 2000 hoogtemeters extra zwaar. Steeds als de weg ook maar enigszins een stijgingspercentage leek te hebben moest ik de mannen al vrij snel laten gaan. Ik besloot gelukkig dat ik dat maar niet erg moest vinden vandaag en mijn eigen gevecht moest gaan leveren. De dag was immers nog lang. Na het steile klimmetje bij La Clouse in de Voerstreek hadden we de wind dusdanig tegen, dat er in de hierop volgende afdaling bijgetrapt moest worden om nog enige snelheid te houden. Tussen mij en de heren was een gat dat hardnekkig aanwezig bleef, hoe hard ik ook probeerde om vol door de wind dichterbij te komen. Op mijn vingers fluiten hielp om hen te attenderen op mijn worsteling. Er werd keurig even gewacht. Hierna ging het met wind in de rug aanmerkelijk beter.

Het was zo met de wind mee ook een stuk warmer en ik merkte dat vooral tijdens de beklimming naar het Drielandenpunt vanuit Gemmenich. Ik had die ochtend bij vertrek mijn lange beenstukken aangedaan. Die beenstukken zijn ook nog eens van extra warme winterstof. Eenmaal tijdens de klim uit de wind en in de zon begon in mij de temperatuur tot onaangename hoogte te stijgen tijdens mijn poging om het gat met de mannen stiekem toch niet te groot te laten worden. Oververhit en boos op mezelf dat ik niet gewoon rustig mijn eigen tempo pakte heb ik me al fietsend grotendeels die veel te hete beenstukken uitgetrokken. Wat een opluchting! Erg charmant stond het waarschijnlijk niet, alsof de jarretels van mijn pantykousen waren geknapt, maar de wind langs mijn huid was precies wat ik nodig had. Eenmaal boven heb ik die uitkleedklus wat betreft de beenstukken afgemaakt en zo beleefde ik die Paaszaterdag mijn eerste ‘kortefietsbroekendag’ van dit seizoen. Na een pauze bij Buitenlust op de Camerig merkte ik dat ik de troep van vorige week uit mijn benen had gereden en de laatste klimmen van de route voelden eindelijk goed.

Ik had het taai gehad die Paaszaterdag, met het mooie zonnige weer dat door de harde wind stiekem best koud was. Ik had er een beetje tegenop gezien om weer met allemaal A-rijders op pad te gaan, maar de mannen hebben netjes rekening met me gehouden. De fietsdag en het eten naderhand waren gezellig. In de ochtend was het fris geweest, maar met de wind in de rug bleek het toch warm. Mijn benen hadden zwaar gevoeld, maar Strava liet achteraf zien dat we ook behoorlijk doorgefietst hadden. Ik had een indrukwekkende verzameling van 200 stuks virtueel eremetaal, waaronder zelfs een paar bekers bij elkaar gefietst die dag. Mijn ‘uitkleedklim’ naar het Drielandenpunt bijvoorbeeld, bleek gewoon mijn op een na snelste tijd daar ooit, maar dat voelde op dat moment helemaal niet zo. Het is niet altijd wat het lijkt.

©ingefietst.nl