Randen langs een velg zijn erg handig om de bandenlichter achter te haken in het geval van een lekke band. Ik ontdekte bij mijn nieuwe mountainbike dat deze randen ontbraken. Op mijn vraag waarom dat was, kreeg ik het antwoord dat deze ‘tubeless ready’ waren. Ik had wel eens gehoord van het feit dat er mountainbikers waren, die fietsten zonder binnenband, maar ik had geen idee hoe dat precies in zijn werk ging of wat daar nou eigenlijk de voordelen van waren. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en ik besloot dat ik mijn mountainbike ‘tubeless’ ging maken. Het eerste wat ik ontdekte was dat ‘tubeless ready’ nog niet echt helemaal ‘ready’ betekende. Er moest nog het een en ander gebeuren.

…tenzij je er natuurlijk liefhebberij in hebt om regelmatig met latex te kliederen.

Het bleek niet ingewikkeld, maar wel even een gedoe. Allereerst moest mijn velg luchtdicht gemaakt worden met een daarvoor geschikt velglint. Er zijn ook velgen, die van zichzelf luchtdicht zijn en daarbij is dat niet nodig. Deze velgen zijn al ‘tubeless’ en onder andere te herkennen aan de manier waarop de spaken zijn bevestigd. Deze velgen zijn over het algemeen wel iets zwaarder dan de ‘tubeless ready’ velgen, maar dan kun je deze eerste stap overslaan. De volgende stap was het luchtdicht maken van de buitenband. Hiervoor zijn diverse sets met vloeibare latex te koop. Deze stap liet me zien, dat je niet voor dit systeem moet kiezen als je steeds afhankelijk van de omstandigheden met andere banden wilt rijden, tenzij je er natuurlijk liefhebberij in hebt om regelmatig met latex te kliederen. De melkachtige vloeistof moet namelijk verdeeld worden in de band, onder andere via het speciaal daarvoor aangebrachte ventiel, zodat zich aan de binnenzijde een laag vormt die de gaatjes in de band luchtdicht afsluit. Het wiel moet hiervoor worden rondgedraaid, maar ook op beide zijden gekanteld worden zodat de latex echt overal komt.

Ik kreeg het advies om de fiets als geheel nog een nacht afwisselend op beide zijden te leggen. Via een constructie met kratten en handdoeken verzon ik een manier om mijn fiets zo vlak mogelijk neer te leggen en heb deze kort voor het naar bed gaan nog even omgekeerd. Dit kan beslist handiger, maar de volgende dag was mijn ‘tubeless ready’ wel daadwerkelijk binnenbandloos en ‘ready’.

Bij nadere inspectie bleek dit een behoorlijk stuk braamstruik te zijn, dat zich met een grote doorn in mijn voorband had vastgezet.

De latex die overblijft en zich nog steeds als vloeistof in de band bevindt vormt een eerste reden om tubeless te willen rijden. Als je onderweg namelijk een klein lekje krijgt, dringt een beetje vloeistof in het verse gaatje. Door uitharding wordt de boel ter plekke weer luchtdicht gemaakt. Als je een erg groot lek of een scheurtje in de band krijgt, kan de latex daar helaas niet tegenop en daarom is mij verteld dat het verstandig is om toch te zorgen voor een reservebinnenbandje. Niet vergeten om dan ook een speciaal tooltje mee te nemen om het tubelessventiel onderweg te kunnen losmaken.

Ik heb dat reservesetje nog niet hoeven gebruiken. Bij mijn laatste rit hoorde ik eenmaal weer op de verharde weg een hardnekkig ‘flop-flop-flop’. Bij nadere inspectie bleek dit een behoorlijk stuk braamstruik te zijn, dat zich met een grote doorn in mijn voorband had vastgezet. Verwijderen van de ongewenste versiering leverde een sissend geluid op, maar even aan mijn wiel draaien en wat schudden en het hield al snel op. Voor dat soort lekjes is latex dus ideaal!

Ik heb inmiddels nog wel een aantal andere nuttige toepassingen gevonden voor vloeibare latex.

Als verdere voordelen worden vaak een lager roterend gewicht wegens het ontbreken van de binnenband genoemd en het feit dat je met een lagere bandenspanning kan rijden. Het lagere gewicht heb ik om eerlijk te zijn niet zo direct gemerkt en in eerste instantie reed ik met behoorlijk hoge bandenspanning, omdat de ondergrond in het bos dat op dat moment toeliet. Vanuit mijn racefietservaring heb ik toch ergens het idee overgehouden dat banden zo hard mogelijk moeten zijn opgepompt om de rolweerstand te verlagen. De wens om met harde banden te rijden leverde echter op dat ik vrijwel voor elk tochtje de banden van mijn mountainbike stond op te pompen, omdat latex de boel blijkbaar minder goed afsloot dan een echte binnenband. In de loop van het afgelopen seizoen heb ik gemerkt dat voor de snelheid in het bos die rolweerstand eigenlijk helemaal niet zoveel uitmaakt. Het is zelfs heel prettig om met lage bandenspanning te fietsen als de ondergrond modderig is of veel gladde boomwortels heeft, omdat grip aanzienlijk toeneemt als de band wat zachter is. Momenteel heb ik vrij standaard amper meer dan een bar in mijn banden en rij daar heel tevreden op rond. Bang voor een stootlek door die lage spanning hoef ik niet te zijn, omdat ik immers geen binnenband heb, die een ‘snakebite’ kan oplopen. Bovendien houdt de latex deze lagere druk wel vast, dus pompen hoeft lang niet meer voor elke rit.

Voor de racefiets zal ik vloeibare latex niet snel gebruiken, omdat ik daarmee de voorkeur blijf houden voor keiharde banden. Ik ben vooralsnog wel erg enthousiast over het toepassen van vloeibare latex bij mijn mountainbike. Inmiddels heb ik door mijn enthousiasme voor het onderliggende principe ook een aantal andere nuttige toepassingen voor de witte vloeistof ontdekt. Het spul dicht namelijk keurig een klein lekje in allerlei opblaasbare attributen en ook de voetbal van een buurjongen loopt nu niet zo snel meer leeg.

Voor meer technische informatie over dit onderwerp neem bijvoorbeeld eens een kijkje op de website van Mantel.

©ingefietst.nl

Dit artikel is met toestemming van de auteur op 20 december 2015 ook verschenen op kettingstrak.nl.