Op het fietspad door het Dwingelderveld is geen strooiwagen of sneeuwschuiver geweest, waardoor ik over een prachtig wit tapijt rijd. Eigenlijk rijd ik meer door dan over het sneeuwdekje, wat ervoor zorgt dat mijn voorwiel als een sneeuwploeg de witte massa in een mooi fonteintje over mijn voeten strooit. Het maakt een onafgebroken suizend geluid, dat perfect harmonieert met het winterse plaatje dat ik zie. De Continental Grand Prix 25 mm banden geven me voldoende grip, maar maken van mijn Cannondale geen crosser. De beperkte ruimte tussen de remmen en mijn wielen raakt na enkele kilometers dusdanig vol plakkende sneeuw, dat fietsen steeds zwaarder gaat. Ik merk dat inknijpen van de remmen minder effect heeft en ook schakelen blijkt onmogelijk doordat de derailleur wordt gehinderd. Ik stop even om mijn fiets van inmiddels in ijsklompen veranderde sneeuw te bevrijden. En dan valt het me op.

Nu ik stilsta is het suizende geluid gestopt. Als ik kijk in de richting waarin ik rijd, is de krachtige noordooster niet te horen. Onwillekeurig houd ik mijn adem in en luister aandachtig. Een weg? Een vliegtuig? Schapen? De wind door de bomen? Ik adem uit en weer in en houd nu bewust mijn adem vast. Ik doe mijn uiterste best, maar neem geen enkel geluid waar. De bomen staan te ver weg, evenals de schapen. Ik hoor geen verkeer. Als ik mijn hoofd draai hoor ik de wind, maar zodra ik weer vooruit kijk is de stilte terug. Ik draai het stuur van mijn fiets een beetje, waardoor ik de wind door de spaken waarneem, maar ook dit geluid stopt onmiddellijk als ik het wiel weer in de oorspronkelijke positie zet. Alles wat er eventueel te horen valt op deze heide, wordt perfect gecamoufleerd door de noordoosten wind en een dun laagje sneeuw. Ik bevind mij op de waarschijnlijk enige plek in Nederland waar het absoluut stil is. In ieder geval nu. Zolang ik niet beweeg of zelfs maar ademhaal.

Ik voel hoe de koude wind me inmiddels begint af te koelen en ik realiseer me dat ik weer moet gaan trappen om warm te blijven en ook om uiteindelijk thuis te komen. Ik blaas mijn adem uit en klaar het klusje, waarvoor ik was gestopt. Ik maak van de gelegenheid gebruik om nog even snel iets te eten in mijn mond te stoppen en het valt me op dat kauwen een tamelijk lawaaiige activiteit is. Voor ik weer opstap wil ik het nog één keer horen. Ik stop even met ademen en met kauwen. Ik plaats mijn fiets in de juiste positie en houd mijn gezicht van de wind af. Ik schakel mijn zintuigen op scherp om het moment zo intens mogelijk te kunnen beleven. Daar is het nog één keer: niets.

© ingefietst.nl