Het overkomt mij nogal eens dat ik zeer gehecht geraakt aan een goed product ter vervanging op zoek ga naar hetzelfde, maar dat de fabrikant in de tussentijd besloten heeft het product dusdanig door te ontwikkelen, dat wat ik zoek niet meer bestaat. Dit gebeurt me ook met de Endura fietsbroek met plasrits. Met ander zeem en een iets andere rits kan ik nog een paar versies aanhaken, maar inmiddels is de rits vrijwel niet meer verkrijgbaar. Endura heeft in plaats daarvan de DS ‘drop seat’ aangepast tot een zeer rekbare stofconstructie op de rug. Na veel twijfelen, wikken en wegen, besluit ik als ik dan toch de nieuwe variant ga proberen, maar gelijk voor iets te gaan wat ik nog niet heb: een gravelbroek.

Bij het uitpakken vallen de zakken aan de zijkant van de broekspijpen en de gelaagde stof bij de plasconstructie direct op. Mijn nieuwsgierigheid zorgt ervoor dat ik de broek onmiddellijk wil aantrekken. De maat is prima en vrijwel gelijk aan de vorige versies van de Endura-broeken die ik heb versleten. Ik wil meteen wat zaken in de zakjes stoppen om deze te testen en ontdek dat een reepje of zelfs mijn mobiel daar prima in passen. Ik voel ze niet zitten als ik met mijn benen fietsbewegingen maak. Voor lange tochten lijkt me deze extra bergruimte waar ik heel gemakkelijk bij kan direct handig. Bij de koersen zie ik nog wel eens gelletjes onder broekspijpen gestopt worden en deze constructie maakt dat een stuk chiquer. Volgepropt echter is het allemaal niet meer zo gestroomlijnd en eerlijk gezegd is het ook geen porum van die volle hamsterwangen op mijn bovenbenen. Met enkele relatief platte items ziet het er heel prima uit.

Van twee zaken is de eerste indruk niet direct positief. Tussen mijn benen voelt het alsof er een stuk karton is ingezet. De zeem heeft wat mij betreft een prima dikte, maar is wel enorm stijf. Als ik door de kamer heen en weer wandel, heb ik het idee dat ik mijn loop moet aanpassen aan een hard geworden luier. De plasconstructie op de rug zorgt ervoor dat aan de voorzijde de elastische delen mijn buik inkapselen alsof ik met mijn zwangerschap op het laatst loop. Niet erg flatteus en charmant allemaal. De constructie op de rug echter werkt wel waar het voor gemaakt is: ik kan de broek in gehurkte positie laten zakken, zonder dat ik mijn bovenkleding hoef uit te trekken.

Eenmaal op de fiets in de bijbehorende houding verdwijnt gelukkig het positiekleding-effect bij mijn buik. De zeem voelt zittend op het zadel prima aan en zit zelfs heel lekker. Ik maak een korte testrit van een kilometer of zestig over wat Achterhoeks gravel en ben heel tevreden over de broek tijdens het fietsen. Voor een foto is mijn mobiel uit een broekzakje zo gepakt en weer terug gestoken. De stof van de broek is nog wel wat glad, waardoor ik af en toe wat schuif op het zadel, maar dat is ook het enige minpuntje tijdens die fietsrit. Ik gelast voor de gelegenheid een gehurkte plaspauze in en ook daar doet de broek wat hij moet doen. Ik moet wel even durven doorschuiven met de constructie, want voor een ‘Dumoulin-tje’ is er weliswaar snel voldoende vrije ruimte, maar om te plassen moet het geheel wat verder tussen mijn benen naar voren. Er komt wat spanning op de bretels waardoor ze een beetje snijden in mijn mijn schouders, maar er is voldoende rek.

Na deze testrit heb ik er vertrouwen in om de PlugPlug Voorkempen gravelrit van 150 kilometer met deze broek te gaan rijden. Het is een prachtige tocht met voor mijn gevoel vrijwel alleen maar onverharde wegen. Soms mul zand, soms met wortels, gaten en gehobbel, maar door de zonnige omstandigheden in elk geval de gehele tijd stoffig. Ik stop een paar reepjes en soms mijn mobiel in de broekzakjes, zodat mijn windjackje van de vroege uren in mijn shirt wat meer ruimte heeft. Ik vind de broek tijdens de rit comfortabel en handig. Ik ontdek wel op de twee sanitaire stops die ik, doordat de organisatie daar goed in had voorzien, maak op de daarvoor klaargezette dixies dat ontwikkeling toch niet altijd een verbetering betekent. Als ik de broek ver genoeg over mijn achterwerk trek om te kunnen plassen, worden mijn knieën door de rek van de stof tegen mijn borst gedrukt. Dat is in hurkende positie geen probleem, maar zittend op een toilet is het op zijn zachtst gezegd ongemakkelijk.

Samengevat: de Endura GV500 is een prima broek met een goed zeem en handige zakjes. De broek is wat mij betreft wel echt gemaakt om in te fietsen en niet om in rond te lopen. De ritsloze plasconstructie werkt voor mij prima bij hurken in de bosjes. Bij een toilet geef ik bij deze broek toch de voorkeur aan de bovenkleding helemaal uittrekken om de bretels te kunnen laten zakken, omdat een zittende positie niet handig is met de knieën tegen de borst. Wat dat betreft mag van mij de plasrits terug.

©️ ingefietst.nl