Na al die jaren fietsen waren er nog steeds dingen, die ik nooit had gedaan. Mijn eigen fiets meenemen in een vliegtuig was er daar één van. Bestemmingen binnen Europa werden meestal een roadtrip of gingen per bus. In mijn studententijd boekte ik al de fietsbus van Oad om in de Alpen te komen en de laatste jaren sloot ik me meestal aan bij de Wielerbus. Soms echter lijken dingen zo te moeten zijn. Met Manon schreef ik me in voor The Rift, een gravelrace in de Gravel Earth Series in IJsland. Dat zou niet per bus te bereizen gaan zijn en ook met de auto en de boot zou dat niet in mijn drukke schema van het einde van het schooljaar gaan passen. Dus we boekten afgelopen kerst een vlucht voor onszelf en voor onze fietsen. Geen idee hoe dat allemaal zou moeten, maar dat zouden we tegen die tijd hopelijk wel uitgevonden hebben.

Op de Wielerbus-gravelreis naar Girona in april 2025 lijkt geen zegen te rusten. Terwijl de ene na de andere reis ‘vertrekgarantie’ of ‘volgeboekt’ als predicaat krijgt, blijft deze reis steken op een handjevol deelnemers. Het is dan ook geen verrassing als Pim uiteindelijk te kennen geeft dat deze reis niet gaat plaatsvinden. Ik heb echter wel twee weken meivakantie en daarna de drukke examenperiode. Ik had me heel erg verheugd op een aantal dagen ertussenuit met mijn MOG. Plan C zou zijn geweest om een paar tassen te regelen en in mijn uppie het Pieterpad te gaan fietsen, maar aangezien ik toch ook wel wat gezelschap wilde, ging ik eerst nog voor een plan B: is er nog ergens een reis waar ik kan aansluiten? Dat viel niet mee, zo last-minute. Een paar dagen googelen, mailen en appen resulteerde in dat ik nog meekon naar Siena met de Gravelty Tuscany Spring van NL Tour Rides. Even aarzelde ik vanwege de matige ervaring met deze organisatie in hun beginjaren, maar een vriendelijk mailtje van Alexander deed me erop vertrouwen dat zij in de afgelopen jaren ongetwijfeld hadden bijgeleerd. Ja, ik kon nog mee, maar er was geen plaats meer in het busje dat de fietsen naar Toscane zou brengen. Ik zou zelf met de auto kunnen komen en dan mijn fiets meenemen, of vliegen op Florence en dan een fiets huren of… mijn fiets meenemen in het vliegtuig.

In een aanbieding had ik inmiddels de ‘EVOC Road Bag Pro’ op de kop getikt, een opvouwbare fietskoffer met gedeeltelijk hard-case onderdelen. Juist op de dag dat KLM mijn boeking naar Florence bevestigde werd deze koffer bij mij thuis afgeleverd. Het voordeel van deze koffer is dat alleen de wielen en de pedalen van de fiets moeten. Dat vond ik een hele opluchting: geen gedoe met die interne bekabeling bij mijn stuur, gewoon inpakken dat ding. Ik ben gelijk in de woonkamer ermee aan de slag gegaan. Het assembleren van de tas was nog best een puzzel met stabilisatoren van verschillende lengte die niet al te gemakkelijk op hun plek moesten worden geschoven, maar uiteindelijk stond er een tas. De fiets zelf werd ontdaan van de pedalen, die gelukkig redelijk gemakkelijk loskwamen en de wielen gingen in de wieltassen. De fiets ging op een frame, dat voor de eerste keer ook in elkaar gezet moest worden, maar ook dat lukte prima en na een half uurtje rommelen had ik mijn fiets in de koffer en het leek aardig op het plaatje van de gebruiksaanwijzing. Dit kan ik! Ik bleek uiteindelijk maar één stabilisator aan de binnenkant van de tas vergeten te monteren.

Bij de uiteindelijke inpaksessie heb ik ook de ketting en de derailleur van mijn MOG gehaald. De ketting was met de powerlink een eenvoudig klusje en kon zo niet al klapperend mijn frame beschadigen. De derailleur had ik nog nooit van mijn fiets gehaald, maar dat was maar één schroef en dat bleek erg gemakkelijk. EVOC claimt dat de derailleur voldoende beschermd is, maar aangezien het zo simpel was om deze te demonteren, heb ik dat ook maar gedaan. In de tas is nog veel ruimte en daar heb ik nog twee setjes kleding in verstopt. De pedalen, de ketting en het gereedschap konden in een zakje aan de binnenkant van de tas. Volgens de weegschaal thuis was het geheel nu nog onder de 23 kilo en dus dikke prima voor het inchecken.

Om 6:00 rolt de EVOC naast me over de klinkers op zoek naar de pendelbus, die ons van P3 naar Schiphol gaat brengen. Vliegen met mijn fiets is nieuw voor me, maar ik heb sowieso niet heel veel vliegervaring, laat staan solo, dus ik vind het allemaal best spannend. Zodra ik in de buurt kom van de incheckbalies van KLM, word ik onmiddellijk door een vriendelijke dame aangesproken. “Kom maar hierlangs met die fietskoffer, dan checken we je apart in.” Hekjes worden voor me geopend, ik mag langs de rij rollen en kom terecht bij een aardige jongeman, die het heel leuk vindt dat hij een ‘odd shaped luggage’ geval mag doen. Mijn fietskoffer wordt gewogen en blijkt 24,6 kg. Hoe dan? Mijn weegschaal thuis is blijkbaar iets voordeliger. De extra 1,6 kg kost 20 euro. Terwijl de jongeman de administratie daarvoor regelt, vraag ik of ik het ook anders mag oplossen. Dat mag. Ik rits fietskoffer open, haal het zakje met pedalen, ketting, gereedschap en de derailleur eruit, laat de pedaalsleutel onderin de koffer vallen, zoek met het licht van mijn mobiel dat ding weer op en met een rood hoofd leg ik de losse spullen op de weegschaal. Dat moet genoeg zijn! De derailleur wordt handbagage, de rest prop ik in mijn sporttas, die ik ook incheck als ruimbagage. Er staat gelukkig geen rij achter me en de baliemedewerker vindt het allemaal zichtbaar vermakelijk. Mijn sporttas mag op de band, maar met de bestickerde EVOC moet ik me melden bij de ‘odd shaped luggage’. Een echtpaar voor me geeft een bubblewrapped schilderij af en dan is mijn koffer aan de beurt. “Als dat schilderij heel aankomt, moet dat met mijn fiets ook lukken,” probeer ik mezelf gerust te stellen. De medewerker glimlacht als ik hem vraag of hij lief voor mijn fiets wil zijn.

Het is druk bij de bagagebanden in Florence. Zal mijn fiets tussen de rest komen? Er lijkt niet een speciale band te zijn zoals op Schiphol. Zal mijn fiets überhaupt komen…? Een paar keer heb ik er onder de vlucht aan gedacht. Aan geplette koffers, gebroken frames. Had ik de lucht eigenlijk nog uit mijn banden moeten laten? Had ik na mijn actie bij het inchecken alles wel weer voldoende vastgezet? Daar komt mijn sporttas. Een paar koffers… en ja! Gewoon gezellig tussen de rest komt de EVOC over de band. Nog een taxirit, waarbij het nog even puzzelen is om de koffer mee te krijgen en dan is er het moment van de waarheid: hoe is het met mijn MOG? Op een beetje ruzie met de ketting na, heb ik binnen een kwartiertje de MOG up-and-running. Mijn fiets is met me meegevlogen en staat nu net als ik te trappelen voor een aantal gravelritten in Toscane! Ik ben opgelucht en ook wel een beetje trots dat ik dit gewoon gedaan heb in mijn uppie. Er moeten nog heel wat trainingsuurtjes gedaan worden voor The Rift, maar dit onderdeel kan van mijn to-do -lijst. ‘Vliegen met je fiets’ done and dusted.

©️ ingefietst.nl

Tips voor inpakken met een EVOC Road Bag Pro
✅ Alleen de wielen en pedalen hoeven van de fiets
✅ Er is een ‘chain cover’ verkrijgbaar, maar ketting demonteren met een powerlink is eenvoudig
✅ Derailleur verwijderen is makkelijker dan je denkt (slechts één schroef)
✅ In de tas is genoeg ruimte voor wat kleding – handig voor extra setjes
✅ Gereedschap liever in een andere tas stoppen in verband met het gewicht
✅ Neem mee: een multitooltje, quick link tang en pedaalsleutel
✅ Controleer je weegschaal thuis en reken op een marge van ongeveer 1 kg bij het inchecken 😉