Mijn eerste officiële koers was meteen een Nederlands Kampioenschap. Het was dan weliswaar een NK voor studenten, maar een debuutwedstrijd met zo’n entourage mocht er wezen. Het was zo gekomen, omdat ik pas sinds enkele maanden bij wedstrijdvereniging R & TC Groenewoud in Nijmegen het koersen had ontdekt en ik nog niet in het bezit was van een wedstrijdlicentie. Aan dit kampioenschap mocht ik ook zonder licentie deelnemen. Met een aantal studenten reisden we op zaterdag 19 juni 1993 vanuit het Nijmeegse af naar Sint Geertruid voor een leuke en voor mij vooral ook leerzame dag. Ik maakte namelijk in mijn eerste wedstrijd een aantal cruciale tactische fouten, die ik niet meer zou vergeten.

Tactische fout 1: onderschatten van de tegenstander

Ik had nog nooit met louter vrouwen gekoerst. Bij Groenewoud waren er slechts drie dames en wij koersten gewoon tussen de mannen. Samen met de jongens vormden we de B-categorie in de zomeravondcompetitie. Ik wist niet zo goed wat ik moest verwachten, maar toen een aantal deelneemsters na een controle nog even langs de jurywagen moest om tasjes, fietspompen en zelfs een claxon in de vorm van een grote groene krokodil af te geven, begon ik te denken dat ik door die paar trainingswedstrijdjes op het parcours van Groenewoud misschien wel een van de weinige dames was met een klein beetje ervaring. Ik begon in al mijn naïviteit zelfs te geloven dat ik misschien wel podiumkansen had bij mijn eerste wedstrijd!

Tactische fout 2: in je kaarten laten kijken

De eerste ronde over het glooiende parcours ging voor mijn gevoel veel te langzaam. Ik zat te stuiteren van de adrenaline. Het rondje van enkele kilometers, dat vanaf Sint Geertruid via Libeek en Moerslag via een klimmetje van een kilometer lengte en een procentje of vijf steil weer naar de finishstraat in Sint Geertruid liep, werd volgens mijn beleving in toertempo afgelegd. Tijdens het heuveltje aan het einde van de eerste ronde fietste ik op mijn gemak iedereen voorbij. Waar blijven ze nou? Koersen! Ik hoorde tot mijn grote schrik de speaker: “De eerste doorkomst… aan de leiding…”. Ik wachtte min of meer tot de rest weer bij was. We moesten denk ik een ronde of tien en om er dan in de eerste al solo vandoor te gaan leek me tamelijk enthousiast. Ik durfde dat eigenlijk ook niet.

Tactische fout 3: niet opletten 

Zo bleef de hele groep min of meer samen tot drie ronden voor het einde. Terwijl ik zojuist van kop af gegaan was, glipte een renster achter de groep langs en nam twee dames mee in haar wiel. Vooraan reageerde niemand. De tijd die ik nodig had om van achteruit te kunnen antwoorden had hen al een aardig gaatje opgeleverd. Vlak voor de klim kon ik gaan proberen om over te steken. Als ik niet aan zou kunnen klampen reed daar het podium. Ik knalde die bult op en bovenaan had ik ze te pakken. Dezelfde renster als zojuist zette op de streep een tweede maal aan en met die klimspurt van zoëven nog in mijn pootjes had ik de macht niet meer om nog een keer zo fel te reageren. De twee andere dames konden in het wiel blijven van de initiatiefneemster, terwijl ik voor me opnieuw een gaatje zag ontstaan.

Tactische fout 4: de concurrentie meenemen in het wiel

In de afdaling nam ik wat meer risico in een ultieme poging het gat alsnog te dichten. Ik kreeg van achteruit twee rensters in mijn wiel, die mij de komende kilometers keurig het werk lieten doen. Ze hadden weinig andere keus: als een dolle stier was ik onderweg naar de kopgroep. Dwars door de wind deed ik voor de derde en laatste maal een poging om de ontsnapte rensters bij te halen. Het lukte me bijna. Toen ze merkten dat ik mezelf had leeggereden namen de dames in mijn wiel het van me over en sloten aan bij de kopgroep. Ik moest lossen.

Uiteindelijk werd ik zesde in mijn eerste koers, of, als ik stoer wil doen: ik werd zesde op het NK. Op zich was ik er op dat moment tevreden mee, maar ik heb ook gebaald van al die stomme fouten, die ik zo groen als gras heb gemaakt in die koers. Iemand kan je vooraf vertellen dat het zo niet moet. Je kunt in mijn verhaal lezen dat dit uiterst onhandige tactische keuzes zijn. Toch is het misschien het beste om als beginnende renner dit soort stommiteiten gewoon zelf te ervaren. Juist door er stevig van te balen ben ik deze tactische fouten en ook deze wedstrijd nooit meer vergeten.

© ingefietst.nl