Ik zet twee bidons klaar, een met sportdrank en een met water. Een gel, of nee, toch maar twee; de wedstrijd is 45 kilometer en zal met twee beklimmingen iets langer dan een uur duren. Tot zover lijkt het even alsof ik me klaarmaak voor een gewone koers, maar als ik ook de iPad aan de lader leg, een playlist selecteer en een handdoek pak, voelt het onwerkelijk. Ik heb me vanmorgen tamelijk spontaan aangemeld voor het Nederlands Kampioenschap Zwift 2018 van de KNWU. Dit betekent dat ik over een klein uur in deze kamer zal gaan koersen. Ik ga me hier binnenshuis op mijn oude Trek, die met de achterbrug is geketend in een Tacx Flux, volledig uit de naad trappen in een wedstrijd. Een hele serieuze wedstrijd, want het is een officieel NK. Ik moet een beetje om mezelf lachen, terwijl ik de boel bij elkaar zoek. Mijn eerste koers ooit was een NK voor studenten. Mijn eerste virtuele koers ooit wordt vandaag ook maar gelijk een NK.

Ik start Zwift op en begin me een beetje warm te trappen. Ik krijg een mededeling in het scherm dat ik me kan melden bij de start. Als ik daarop klik, zie ik mijn avatar voor een soort elektronische startlijn op een stationaire trainer. Dit beeld is bizar. Ik moet dit even laten bezinken: ik zit in deze kamer op een stationaire trainer en ik kijk naar mijn virtuele zelf op een virtuele stationaire trainer. Ik heb maar heel even tijd om filosofisch te doen, want ik voel nu serieuze wedstrijdspanning. Die spanning neemt toe als de avatars van de andere dames een voor een verschijnen, terwijl een grote klok aftelt naar het startmoment. Er wordt wat gekletst via het toetsenbord. Ik probeer ook wat te typen op de iPad en ik weet meteen dat mij dit dadelijk tijdens de koers niet meer gaat lukken. In totaal melden zich twintig vrouwen. Ik probeer me te concentreren op wat ik zo meteen te doen heb: als de klok op nul staat is het ongetwijfeld gelijk volle bak. Ik probeer mezelf rustig te ademen terwijl ik mijn benen laat draaien. Heel prettig om te kunnen blijven trappen tot de daadwerkelijke start. Dit is fijner voor mijn spieren dan gespannen stilstaan en ik hoef me geen zorgen te maken over suffe inklikproblemen.

Gaan! Het is inderdaad meteen vol gas. Bijblijven! Dat lukt. Ik start goed. Hoe pak je een wiel op Zwift? Ik heb hier totaal geen ervaring mee, wat zich uit in het feit dat mijn avatar als een dol oranje insect door de groep vliegt. Als ik op kop zit heeft iets inhouden tot gevolg dat ik meteen helemaal achteraan bungel. Wanneer ik bang ben de aansluiting te verliezen geef ik gas bij, waardoor ik dwars door de groep weer naar voren schiet. Mijn avatar lijkt soms willekeurig vrij ontactisch naast de groep te gaan rijden, vol in de virtuele wind. Er schijnt op Zwift zoiets te bestaan als ‘draft’ maar dat moet ik voor een eventuele volgende koers toch eens oefenen. Ik heb op dit moment belangrijker problemen. Wat gaan we hard! In mijn ooghoeken ontwaar ik wattages, die mijn vermoedens bevestigen dat we al vanaf de start ver boven mijn laatst gemeten FTP trappen. Dit ga ik nooit twee ronden volhouden. Wat een ontzettend stom plan om me hiervoor aan te melden. Dit kan ik helemaal niet!

In gestrekte draf gaat het richting de eerste beklimming van de vulkaan. Blijf bij de groep! Blijf bij de groep! Blijf bij de groep! Ik negeer de pijn in mijn benen en trap zo hard ik kan die vulkaan op. Tot mijn verrassing blijf ik tijdens de klim veel gemakkelijker bij dan op het vlakke. Fijn is het niet. Van de vluchtig doorgelezen info van de KNWU over deze koers herinner ik mij dat de zogenaamde POWER UPs van Zwift zijn toegestaan in de wedstrijd. Ik twijfel even, maar dan zet ik mijn ‘veertje’ in om mijn benen enkele seconden wat minder druk te gunnen. Het werkt. Eenmaal boven krijg ik een nieuw ‘veertje’. Ik had me soort van verheugd op de afdaling, maar die blijkt veel erger dan de klim. Ik heb de grootste moeite om bij te blijven. Een dame die het ‘vrachtwagentje’ gebruikt schiet me voorbij of ik stilsta. De avatar van een andere dame zie ik zittend op de bovenbuis afdalen. Ik vraag me af hoe zij dat doet. Ik trap me intussen het leplazerus op zoek naar ‘draft’ achter een wiel. Inmiddels is vooraan een handvol dames weggereden. Achter ons is ook een gaatje ontstaan. Ik bevind mij blijkbaar in een zeskoppige tweede groep, wat ik kan controleren in de balk rechts in het scherm, waar precies te zien is wat de onderlinge verschillen zijn.

Nu de eerste ronde er bijna op zit, lijkt mijn lijf de situatie van ‘code rood’ eindelijk te hebben geaccepteerd. De dieselmodus is ingetreden. Ik ben vastbesloten dit hoe dan ook te gaan volbrengen. Als we met dit groepje bij elkaar blijven en ik weet me vast te bijten, is een top-tien klassering wellicht haalbaar. Inmiddels zit ik al wel tamelijk binnenstebuiten op die trainer. Zweetdruppels vallen op het scherm van de iPad. De ventilator had best een standje hoger gekund, ondanks het feit dat de vrieskou door het raam naar binnen waait. Als nu de postbode aanbelt voor een pakje kan ik niet opendoen. Ik zit even midden in een NK.

De tweede klim voel ik me bizar genoeg sterk. Ik klim sneller dan in de eerste ronde die vulkaan op. De groep valt wat uit elkaar. Ik gebruik mijn ‘veertje’ in het laatste stuk van de klim en dicht een gaatje. Even lijkt het erop dat we er met z’n tweetjes tussenuit kunnen, maar dan komt weer die vermaledijde afdaling. Net als de eerste keer werk ik me uit de naad, maar de rest van de groep is snel terug. We rijden gezamenlijk richting finish. Dat wordt sprinten. In de laatste kilometers merk ik dat mijn benen gaar zijn. Ik doe mijn best, maar het is een krachteloze sprint. Finish! Ik steek een vuist in de lucht en vergeet daardoor op het scherm te kijken of mijn avatar hetzelfde doet. Een uur geleden dacht ik nog dat ik die streep niet zou halen en nu heb ik de koers uitgereden. Uiteindelijk blijk ik zevende.

Mijn omgeving dringt langzaam tot me door. Ik hoor de rockmuziek van mijn playlist. Had ik die tijdens de koers eigenlijk gehoord? Ik kan het me niet herinneren. Twee halflege bidons staan naast me op de kast met daarnaast één uitgeknepen gelverpakking. De handdoek is nat van zweet maar ook van snot, aangezien ik mijn neus niet op het laminaat had durven uitblazen. Wat een bizarre koerservaring was dit. Ik heb een computerspel gespeeld met andere vrouwen. Die zaten ook ergens in Nederland op zo’n trainer. We hebben samen gekoerst in een virtuele wereld geleid door algoritmen met avatars en spelelementen. Ik merk dat mijn hoofd deze virtuele werkelijkheid nog even een plaats moet geven. In mijn lijf heerst echter geen enkele twijfel over de status van wat we zojuist hadden zitten doen. Ik voel het in mijn bovenbenen, mijn kuiten, mijn longen. Het valt niet te ontkennen: in mijn lijf zit een levensechte koers.

© ingefietst.nl