Het is tijd

“Hee, wat is er? Huil je?” Mijn partner kijkt me bezorgd aan. Even overweeg ik of het nog geloofwaardig is deze laatste vraag met “Nee” te beantwoorden, maar aangezien het in mijn ogen prikkende traanvocht zich juist op dat moment verenigt tot grote tranen, die een oogwenk later duidelijk zichtbaar over mijn wangen rollen, is er geen ontkennen meer aan. Ik slik een brok in mijn keel weg, voordat ik kan uitbrengen: “Je mag me uitlachen hoor, ik huil omdat ik daarnet serieus heb zitten overwegen om mijn racefiets in te ruilen.” Mijn partner kent me al een tijdje. Ik krijg een glimlach en een grapje over dat als ik een fiets koop, hij ook wel wat nieuws voor zijn duikuitrusting mag aanschaffen.

Vanaf de eerste rit op 29 maart 2014 zit het direct goed tussen ons. Wat betreft de geometrie en comfort in lange ritten past deze Cannondale Synapse perfect bij me. Ik voel me een beetje suf om zo te janken over een fiets, maar tegelijkertijd weet ik dat mijn verdriet niet is om het ding, maar om alles wat die Cannondale in me oproept: de ritten, de kilometers, de landschappen, de mensen. Ik hoef mijn blog maar door te bladeren: samen met deze fiets heb ik zo ontzettend veel beleefd.

Het schrapende geluid verstoort op ruwe wijze de relatieve stilte boven het hoogwater van de Rijn bij Spijk. Er ligt één basaltblok in de berm en de bovenbuis van mijn Cannondale weet dit precies te vinden. De scherpe rand van de steen snijdt door de lak en waarschijnlijk ook door het carbon. Ik leg mijn duim op de plek alsof bedekken het ongedaan zal kunnen maken. Waar de lak weg is voelt het scherp. Dit is niet goed. Misschien is het carbon wel dusdanig beschadigd, dat framebreuk een serieus risico is.

In een soort van ontkenningsfase maak ik in de weken daarna nog behoorlijk wat ritten. Wanneer ik op de BikeMotion bij een carbonreparateur voorbeelden zie van gebroken frames dringt de ernst van mijn situatie pas tot me door. Bij twee verschillende fietsenmakers laat ik de schade taxeren. Tegenwoordig is een dergelijke beschadiging gelukkig prima te repareren. De fiets was echter al aan een verwenbeurt toe met onder meer een nieuwe groep en ik was al enige tijd bezig met nieuwe wielen. Het verschil tussen de kosten voor al deze herstelwerkzaamheden enerzijds en wat ik kwijt zal zijn voor nieuw met inruil anderzijds wordt door deze ongeplande ontmoeting met een basaltblok onverwacht klein.

Ik moet verstandig zijn, maar dat wil ik niet. Ik werp een weemoedige blik op de diverse foto’s van epische ritten op deze fantastische fiets. Ik had dit jaar nog zoveel samen met deze Cannondale willen doen: naar Toscane, naar de Dolomieten, van Bled in Slovenië in acht etappes naar Valkenburg. Vanaf nu echter geen gezamenlijke kilometers meer, maar ieder een eigen weg. Het is tijd. Ik was er nog niet aan toe, maar de Cannondale wel.

Wanneer bij de fietsenmaker het zadel van mijn Cannondale wordt overgezet op de leenfiets werp ik nog eenmaal een grondige blik op het gehavende maar prachtige frame. Ik leg mijn duim voorzichtig op de beschadiging en streel met mijn vingertoppen zacht over de bovenbuis. Ik kijk schichtig om me heen of niemand ziet dat ik tegen een fiets sta te kletsen en fluister uit de grond van mijn hart: “bedankt…”