Gedurende alle 165 kilometers ben ik me ervan bewust dat ik rondrijd in een door mijnbouw en industrie uitgebuit landschap, maar het staal en beton worden gedurende het grootste deel van de rit aan het oog onttrokken door het vele groen. Bossen, moeras en de vele prachtige onverharde paden doen denken aan graveltochten door het Reichswald of het Sauerland, totdat een roestige boorkop of tot klimtoren omgebouwde staalconstructie de geschiedenis van dit gebied ineens weer onder de aandacht brengt. Ik moet denken aan een documentaire over Tsjernobyl, waar na de kernramp in 1986 de omgeving onbewoonbaar werd door de straling. De natuur nam de verlaten bouwwerken over. Bizarre beelden van in de tijd bevroren jaren tachtig, deels overwoekerd door struikgewas. Het Ruhrgebied lijkt bekeken vanaf de gravelpaden ook een dergelijk lot te hebben ondergaan.

Op het hoogteprofiel van de route ontwaar ik een bizarre piek waar we vanaf ongeveer 30 naar voorbij de 150 meter gaan klimmen. Als ik routemaker Chris vraag of dat serieus is, verklaart hij dat er in het Ruhrgebied diverse slakkenbergen zijn van de intensieve mijnbouw. Ook zijn er veel oude vuilnisbelten, die net als de VAM-berg met de fiets te berijden zijn. Zo klimmen we inderdaad onverhard naar een uitkijkpunt op ‘Ehemaligen Depot Hühnerheide’ en brengt een schrotterweg vol haarspeldbochten ons naar de top van ‘Halde Haniel’, een gigantische slakkenberg bij Bottrop. Op deze kale top, waar de wind vrij spel heeft en waar gekleurde spoorbielzen, een groot kruis en een openluchttheater het toch al bizarre beeld nog wat surrealistischer maken, hebben we een weids uitzicht. Ik realiseer me dat ik op een berg sta, die hier uit de grond komt. De gedachte dat dus ook ergens hieronder zoveel aan holle ruimte moet zijn is wat verontrustend. Nog niet zo lang geleden was dit hele gebied, zo ver mijn oog vanaf deze Halde Haniel nu reikt, industrie met mijnbouw, hoogovens en gelige smog. Nu lijkt het alsof ik vanaf deze hoogte verleden, heden en toekomst tegelijk kan waarnemen. Chris wijst me op de vele met groen begroeide slakkenbergen van de inmiddels gesloten mijnen, terwijl tegelijkertijd actieve bedrijven met dampende koeltorens en een affakkelvlam de horizon tekenen. De mens heeft dit landschap ingrijpend veranderd, maar vanaf deze vreemde plek lijken we als soort tegelijkertijd niet meer dan een nietig oppervlakteverschijnsel, dat onverbiddelijk zal worden overwoekerd.

Ik beleef een prachtige fietsdag. De tegenstrijdigheden blijven gedurende de hele rit een bijzondere gewaarwording. Zowel de route van Chris als het Ruhrgebied zit vol verrassingen. De ‘Senkungssee Elsbach’ blijkt een fantastisch mooie plek, waar een gravelweg dwars door het wateroppervlak snijdt. We passeren een soort moerasgebied waar de reflectie van de dode bomen in het water samen met de dreigende grauwe regenlucht zorgen voor een desolate aanblik. We gaan via gigantische hekken waarbij ik me afvraag of die groot wild moeten binnen- of juist buitenhouden door een stuk natuur met net uitgebloeide heidevelden. Een terrein vol half overwoekerde bunkers geeft wederom het gevoel dat de mensheid dit gebied overhaast heeft verlaten, terwijl een boel geconcentreerde horeca bij Rotbach, waar we stoppen om te lunchen, laat zien dat dit beslist niet het geval is. Vanuit het groen fietsen we ineens dusdanig over een fabrieksterrein, dat ik om me heen kijk of we niet door bewaking zullen worden weggestuurd. We rijden over onverharde paden langs voormalige grindgaten of een van de vele rivieren. Dan weer bos en nog meer bos dat steeds weer tamelijk onverwachts wordt afgewisseld met een grote weg of een woonwijk. Als een gravelrit avontuur is, dan is een route als deze door het Ruhrgebied ultiem gravelen!

© ingefietst.nl

Meer lezen? Klik hier. Diverse routes zijn te vinden via sites als komoot of routeyou.