“Je gewicht achterop, eventueel voorwiel iets optillen of goed getimed met beide wielen afzetten.” Ik zuig de informatie die Joyce met me deelt op als een spons. Eigenlijk ken ik de theorie wel. Ik ben er ook van overtuigd dat ik het kan, maar ik heb simpelweg het lef niet. Ik kijk nog eens naar de grashelling waar we vanaf komen rollen, de te overbruggen afstand en het omgewoelde zand waarin geland moet worden. Waanzin. De wedstrijd gaat over minder dan een half uur van start en ik heb er inmiddels al twee weigeringen op zitten. Dat wordt van de fiets af en lopen. Maar dat wil ik niet.

De stichting Fleur organiseert vandaag samen met AWV de Zwaluwen en de GOW de eerste “De cross van Annefleur” in het recreatiegebied Het Lageveld bij Wierden. De wedstrijd is ter nagedachtenis aan Annefleur Kalvenhaar die in augustus 2014 tijdens het beoefenen van haar geliefde mountainbikesport verongelukte. Zoals Annefleur het gewild zou hebben, is het een gezellige bedoening op het crossterrein. Ik heb echt zin in deze voor mij geheel nieuwe wedstrijd in een heerlijk fris herfstzonnetje.

Samen met Joyce heb ik een rondje verkend en het parcours blijkt een prachtige afwisseling van grasstroken met wat leuke hoogteverschillen, slingerende singletracks in het bos en stukken zand langs de waterkant. Hoewel de beruchte hoge drop het zand in bekend is uit de nationale cross in ditzelfde recreatiegebied, had ik de optie dat de parcoursbouwers deze hindernis ook in deze laagdrempelige regionale cross zouden opnemen, verdrongen. Nu stond ik dan toch echt in die afgrond te koekeloeren. “Als je hem nu niet doet, kun je hem beter in de wedstrijd ook niet doen,” geeft Joyce me nog mee. Ik durf echt niet.

Onderweg naar de startzone ontdek ik in een speeltuintje een zandbak met een randje dat de mogelijkheid biedt om van een steeds grotere hoogte die bak in te jumpen. Ik besluit dat ik mezelf ter plekke nog even een spring-clinic ga geven. Het laagtse stukje rand. Ik zet af en schuif mijn fiets naar voren, waardoor mijn gewicht achterop komt en ik land keurig in het zand. Herinneringen aan een gebroken enkel door een dergelijke zandlanding worden resoluut verwezen naar de diepste spelonken van mijn brein. Ietsje hoger, weer prima. Niet vergeten om meteen te trappen na de landing! Weer hoger. Als het vanaf deze hoogte lukt, zou het ook op dat stuk in het parcours moeten kunnen.

Ik ga terug naar de plek waar het moet gebeuren: de hoge betonrand. Het voelt hetzelfde als vlak voor mijn bungee-jump in Nieuw-Zeeland. Ik weet dat ik iets ga doen wat ik nog nooit heb gedaan. Mijn hartslag is voelbaar in mijn keel. Ik concentreer mij en kijk naar een punt in de verte. Niet nadenken nu. Gewoon vertrouwen op wat ik zojuist heb geoefend. Ik kan dit! Vaart maken. Timen op gevoel. Hop! Ik schuif mijn fiets onder me door en ben los. Een serieus vluchtelement! Ik voel de kriebels in mijn buik. Een prachtige landing. “En zij stáát…!” hoor ik in mijn hoofd met de stem van turncommentator Hans van Zetten. Blijven concentreren. Trappen! Het is direct balanceren in dit omgewoelde zand, maar door de vliegende vaart vindt mijn Crux verrassend gemakkelijk haar weg. Ik heb het gewoon gedáán! Keitrots op mezelf en tjokvol endorfines ga ik richting start. Dat ik samen met Joyce wederom de laatste rij loot, mag de pret niet drukken. Kom maar op met die cross, ik kan alles!

© ingefietst.nl

De renster op de foto is Joyce Timmerman. De foto is genomen uit een filmpje gemaakt bij de besproken drop tijdens een nationale cross in Wierden.