Het WK in Veneto in Italië smaakt naar meer en zonder er heel lang over na te denken komen er weer enkele wedstrijden uit de UCI Gravel World Series op mijn fietskalender voor 2024. De wedstrijden die zonder overnachting bereisd kunnen worden zoals de Gravel Fondo Limburg, 3Rides Festival Aachen en de Gravel One Fifty worden al vlot weer aangevinkt, maar ik heb ook enkele nieuwe avonturen op het oog. Uiteindelijk wordt van al die plannen de Gravel Adventure Poland concreet. Zo staan er uiteindelijk vier internationale gravelraces gepland, die mooi in twee blokken van twee races deel uit lijken te maken van een gedegen voorbereiding voor opnieuw een WK. Kwalificeren voor dit WK in België met de start in Halle en de finish in Leuven hoeft niet meer, aangezien ik dat ticket al binnengesleept heb met mijn vierde plek op het EK in 2023.

Blok 1: Gravel Fondo Limburg en 3Rides Festival Aachen

Gravel Fondo Limburg – 28 april 2024

Heb ik er zin in? Eigenlijk niet. Door allerlei gedoe heb ik me minder goed kunnen voorbereiden dan ik gewild had. Toch vind ik het mooi om eenmaal in het startvak een aantal gravelvrouwen weer terug te zien en krijg ik wel wat kriebels om er toch een mooie race van te gaan maken. Er is veel hetzelfde als in 2023, maar er zijn ook wat zaken anders. Het parcours dat ik niet verkend heb, is hier en daar wat gewijzigd, maar de start is nog steeds ‘vanuit stilstand de Cauberg op’. Dat gaat deze keer verrassend oké. Ik heb mijn klimbenen mee. Dat is maar goed ook, want op het plateau maken we kennis met een factor die nogal anders is deze editie: een bizar harde wind. Nog voordat we naar rechts het veld in draaien, breekt het lint van renners dat voor me rijdt in stukken en stukjes. Het wordt een koers waarin ik uiteindelijk verrassend meer gesloopt word door de wind dan door het klimmen.

Het klimmen, maar ook het dalen gaan super die dag. Op de een of andere manier voel ik me heel zeker in de technische afdalingen. Dat is gewoon genieten! Wat ook hetzelfde is als vorig jaar is mijn uitslag: wéér vijfde in mijn categorie en deze plek is wederom niet genoeg voor een UCI-medaille. Ik heb echter ondanks die bak wind een hogere gemiddelde snelheid gereden dan de vorig keer en het gat met de medailles is met minder dan een minuut nu aanzienlijk kleiner. Al met al heb ik mezelf weer eens in positieve zin verrast.

3Rides Festival Aachen – 12 mei 2024

In Aken sta ik duidelijk wat meer ‘aan’. Ik ben gemotiveerd om hier mijn kwalificatie te bevestigen door een UCI-medaille-plek te gaan halen of misschien wel meer. Vorig jaar lag het parcours me, maar ook hier heb ik nu niet kunnen verkennen en hebben de parcoursbouwers het een en ander gewijzigd. Ook de organisatie blijkt wat zaken te hebben omgegooid, omdat ook een Gran Fondo kwalificatiewedstrijd op deze zelfde dag is gepland. Het is druk, chaotisch en op allerlei fronten duidelijk dat men zich ietwat heeft verslikt in de impact van deze beide wedstrijden op één dag te willen organiseren. Het begint al op het startterrein, waar volslagen onduidelijk is waar wij vrouwen 50+ moeten gaan staan. Als ik geen wedstrijdspanning had gehad, hadden we misschien kunnen lachen om het feit dat we met vrijwel de gehele damesclub tot twee keer toe gesommeerd worden van startvak te veranderen.

Het parcours vind ik minder leuk dan vorig jaar. Het nieuwe stuk direct na de start dwars door een stadspark is ronduit gevaarlijk met putdeksels, goten en talloze argeloze wandelaars. Toch ligt het parcours me wel. Ik heb een goede start en wederom de klimbenen mee. Door een sterke mindset brengen de vele valpartijen om me heen me niet van mijn stuk. Een paar keer weet ik op bijzonder handige wijze hachelijke situaties op te lossen, wat mij nog meer vertrouwen geeft. Bij een klim met kasseien echter stuitert mijn ketting tussen cassette en achterwiel. Muurvast. Voor mijn gevoel duurt het met mijn hartslag op maximaal een eeuwigheid voordat ik die ketting daartussenuit gewrikt heb, maar in werkelijkheid kost dat natuurlijk niet meer dan enkele minuten. Behalve de note-to-self ‘voorlopig niet meer op het kleinste verzet schakelen’ en die paar minuten gehannes gaat het daarna wat mijn race betreft gewoon weer lekker: gaan! Ik trap het ene na het andere oranje startnummer voorbij. Uiteindelijk ben ik vierde. Geen podium, maar wel een UCI-medaille. En vet gehaald ook in dit relatief grote startveld.

Blok 2: Gravel One Fifty en Gravel Adventure Poland

Gravel One Fifty – 13 juli 2024

Na lang twijfelen ben ik op zaterdagochtend toch vroeg opgestaan en alsnog afgereisd naar Peize, de nieuwe startplaats voor de Gravel One Fifty in Drenthe. De laatste werkweek voor de vakantie met deadlines, (afscheids)feestjes en een diploma-uitreiking in combinatie met het vooruitzicht dat het geen gravel-, maar een bagger-race zal gaan worden, maken dat ik met gemengde gevoelens in het startvak sta. Wat kom ik hier doen!? Als ons vak na uitstel eindelijk weg mag, raak ik in de ‘neutralisatie’ de eerste groep al kwijt en moet ik direct na de eerste serieuze bagger ook de tweede groep laten gaan. Vanuit een niemandsland werk ik me van baggerstrook naar drekpad, waarbij ik op de fietsbare delen zoveel mogelijk probeer om er iets van tempo in te houden om deze ellende niet langer te laten duren dan strikt noodzakelijk. Ik heb er duidelijk nul zin in.

Soms heb ik even wat gezelschap, maar eigenlijk is iedereen vooral bezig met zijn eigen gevecht. Het is glibberen, glijden, baggeren en zelfs lopen. Er zijn heel wat slapstick-acties en gedurende die eerste pakweg dertig kilometer kan ik daar nog wel om lachen. Daarna treedt een soort survival-modus in. Ik heb geen motivatie om te racen, maar nu dóór met dit, want ik ben zeiknat, alles is kei-vies en ik ben niet voor niks hierheen gekomen. Afmaken! Dan opeens op een akkerrand ergens tussen de aardappels, na de zoveelste balanceeractie om dikke drek te omzeilen, gaat de knop om. Niet meer om die plassen heen, en op randjes mutsen, prutsen en trutten, maar gewoon ‘flats’ overal doorheen. Bam! Gas erop! Dat een plas soms zo diep is dat mijn halve fiets erin verdwijnt, brengt mij niet van mijn plan. ‘Podium of jodium!’ zo meldt één eigenwijze hersencel zich, waar ik bijna hardop om moet lachen, want ik heb werkelijk geen idee waar ik zit in de wedstrijd. Eenmaal over de finish blijft het door stroomuitval lang onduidelijk, maar uiteindelijk blijk ik 3e en mag ik mijn UCI-medaille inderdaad zowaar ophalen op het podium.

Hoe leuk dat podium ook is, ik ben behoorlijk ontevreden. De goede ‘vibe’ in dat aardappelveld was natuurlijk veel te laat. Ik heb eigenlijk het grootste deel van die race mijn best niet gedaan en maar wat aan lopen klooien. Dat moet in Polen echt beter, anders kan ik beter thuisblijven.

Gravel Adventure Poland – 20 juli 2024

“…en verzin een list om de overwinning binnen te slepen,” zo eindigt Reza haar succeswens. Ik moet erom glimlachen. Mijn motivatie is top, het parcours is werkelijk schitterend en met slechts een handjevol deelneemsters in mijn categorie is het serieus het proberen waard. Mijn persoonlijke doel is vooral een goede race. Goed starten, goed koersen, door blijven pushen en niks laten liggen. Ik vlieg er meteen in, wat me me een kopstart oplevert. Hatsa! Eens moet de eerste keer zijn. Kom me maar halen. Na de eerste afdaling het stadion uit hebben een paar dames het gaatje gedicht, waaronder ook eentje van mijn eigen categorie. Deze Duitse dame blijkt supersterk op de steile klim, die we later vandaag nogmaals zullen doen. Ik moet een gaatje laten en ook een paar rensters van andere categorieën steken me voorbij. Al vrij snel stuiten we op achtergebleven renners van eerdere startgroepen, maar er is voldoende ruimte voor passeeracties. Het discriminerende parcours zorgt er al snel voor dat iedereen in een eigen strijd verwikkeld zit en dat bevalt me wel.

Vlak voor een klim van maar liefst zeven kilometer over slecht asfalt is een lange technische en hobbelige afdaling met veel grote keien, waar ik op mijn CruX alle zeilen moet bijzetten, maar ik vind dat ik het best prima doe allemaal. Op de lange klim pak ik veel posities terug, maar helaas nog niet de Duitse dame met het oranje nummer. Ik blijf gasgeven, ook op het hierop volgende prachtige open gedeelte met schitterende, glooiende gravelpaden, waar ik inmiddels doordat het deelnemersveld heel erg uit elkaar ligt het idee heb dat ik bezig ben met een tijdrit op gravel. De Duitse kan pech krijgen of inkakken, dus blijf gaan! Zo nu en dan tref ik steeds opnieuw dezelfde Poolse dame uit een andere categorie, die netto ongeveer even snel het parcours aflegt als ik, maar in een compleet ander ritme. Vanaf de laatste steile klim maken we er samen onderling een strijd van: ik klim sneller, zij daalt het gat dicht, ik steek binnendoor als we het stadion binnenrijden, zij wint de eindsprint. Ik voel het dan ook overal in mijn lijf: keurig de tank leeggemaakt. Opnieuw mag ik naar het podium voor een UCI-medaille en voor een prachtige zilveren medaille van deze organisatie in het Poolse Jakuszyce.

Deze voelt totaal anders dan die van een week eerder. Weliswaar is het geen winst, maar ik ben trots op mezelf. Dit is mijn beste gravelrace tot nu toe geweest. En wat een schitterend gebied is dit! Hier wil ik nog wel een keer naar terug. Mijn kwalificatie, behaald via het EK van 2023, heb ik vooral voor mijn altijd onzekere zelf nu voldoende kunnen onderstrepen. Op naar dat WK in België!

©️ ingefietst.nl

Foto’s met indicaties zijn gekocht bij de organiserende partijen, de rest is eigen makelij.